لعبت هاشم بالملک: تفاوت بین نسخهها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) (ویرایش) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۲: | سطر ۲: | ||
{{مدخل دائرة المعارف|کتاب [[فرهنگ عاشورا(کتاب)|فرهنگ عاشورا]]}} | {{مدخل دائرة المعارف|کتاب [[فرهنگ عاشورا(کتاب)|فرهنگ عاشورا]]}} | ||
| − | از | + | عبارت «لَعِبَت هاشمُ بالمُلک» بخشی از اشعاری است که [[یزید بن معاویه]] در مجلس خود پس از شهادت [[امام حسین]] علیه السلام، هنگامى که اهل بیت او را به اسارت به [[شام]] آورده بودند، با [[غرور]] و سرمستى خواند و آرزو کرد کاش نیاکانش که در [[غزوه بدر|جنگ بدر]] کشته شدند، زنده بودند و خونخواهى و انتقام یزید را مىدیدند. این سخنان نشان دهنده [[کفر]] باطنى و [[کینه]] او نسبت به [[پیامبر اسلام]] صلی الله علیه وآله است. |
| − | اصل شعر از «[[ابنزِبَعْرى|ابن زبعرى]]» است، ولى خواندن آن توسط یزید در چنان موقعیتى، همعقیده بودنش را با مضمون آن نشان مىدهد | + | اصل شعر از «[[ابنزِبَعْرى|ابن زبعرى]]» است، ولى خواندن آن توسط یزید در چنان موقعیتى، همعقیده بودنش را با مضمون آن نشان مىدهد: |
| − | در پى زمزمه کردن این اشعار کفرآمیز بود که [[حضرت زینب سلام الله علیها|زینب]] سلام الله علیها خطبه خویش را با [[آیه|آیه]] | + | لیتَ اشیاخى ببدر شهدوا * جزع الخزرج من وقع الاسل... |
| + | |||
| + | لعبت هاشم بالملک فلا * خبر جاء و لا وحى نزل<ref>حیاة الامام الحسین علیه السلام، ج۲، ص۱۸۷.</ref> ([[بنی هاشم]] با حکومت بازى مىکردند، نه خبرى (از آسمان غیب) آمده و نه [[وحی]] نازل شده است). | ||
| + | |||
| + | در پى زمزمه کردن این اشعار کفرآمیز بود که [[حضرت زینب سلام الله علیها|حضرت زینب]] سلام الله علیها خطبه خویش را با [[آیه|آیه]] {{متن قرآن|«ثُمَّ كَانَ عَٰقِبَةَ ٱلَّذِينَ أَسَٰٓـُٔواْ ٱلسُّوٓأَىٰٓ أَن كَذَّبُواْ بِآيَٰتِ ٱللَّهِ وَكَانُواْ بِهَا یستهزؤن»}}؛ (سرانجام بدکاران، آن شد که آیات الهى را تکذیب و مسخره کردند!)<ref>[[سوره روم]]، آیه ۱۰.</ref> آغاز کرد و نیز در ادامه، آیه {{متن قرآن|«وَلَا يَحۡسَبَنَّ ٱلَّذِينَ كَفَرُوٓاْ أَنَّمَا نُمۡلِي لَهُمۡ خَيۡرࣱ لِّأَنفُسِهِمۡۚ...»}}؛ (کافران مپندارند که اگر به آنان مهلت مىدهیم، برایشان خوب است؛ بلکه گناهانشان افزوده مىشود و براى آنان عذاب خوارکنندهاى است.)<ref>[[سوره آل عمران]]، آیه ۱۷۸.</ref> را خواند و سراسر خطابه آن بانو، اثبات خروج یزید از حریم [[اسلام]] و بىاعتقادى او به [[دین|دین]] و اثبات [[کفر|کفر]] و [[فسق]] او در حضور همگان است. | ||
| + | |||
| + | در واقع، حادثه [[کربلا]]، کفر پنهان [[بنی امیه|امویان]] را آشکار و چهره واقعى آنان را براى مردم و تاریخ روشن ساخت، که این از ثمرات مهم [[عاشورا]] بود. | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
<references /> | <references /> | ||
| − | == | + | ==منابع== |
| − | + | *[[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، جواد محدثی، نشر معروف. | |
[[رده: مخالفت با دین اسلام]] | [[رده: مخالفت با دین اسلام]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۷ مهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۷:۰۲
عبارت «لَعِبَت هاشمُ بالمُلک» بخشی از اشعاری است که یزید بن معاویه در مجلس خود پس از شهادت امام حسین علیه السلام، هنگامى که اهل بیت او را به اسارت به شام آورده بودند، با غرور و سرمستى خواند و آرزو کرد کاش نیاکانش که در جنگ بدر کشته شدند، زنده بودند و خونخواهى و انتقام یزید را مىدیدند. این سخنان نشان دهنده کفر باطنى و کینه او نسبت به پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله است.
اصل شعر از «ابن زبعرى» است، ولى خواندن آن توسط یزید در چنان موقعیتى، همعقیده بودنش را با مضمون آن نشان مىدهد:
لیتَ اشیاخى ببدر شهدوا * جزع الخزرج من وقع الاسل...
لعبت هاشم بالملک فلا * خبر جاء و لا وحى نزل[۱] (بنی هاشم با حکومت بازى مىکردند، نه خبرى (از آسمان غیب) آمده و نه وحی نازل شده است).
در پى زمزمه کردن این اشعار کفرآمیز بود که حضرت زینب سلام الله علیها خطبه خویش را با آیه «ثُمَّ كَانَ عَٰقِبَةَ ٱلَّذِينَ أَسَٰٓـُٔواْ ٱلسُّوٓأَىٰٓ أَن كَذَّبُواْ بِآيَٰتِ ٱللَّهِ وَكَانُواْ بِهَا یستهزؤن»؛ (سرانجام بدکاران، آن شد که آیات الهى را تکذیب و مسخره کردند!)[۲] آغاز کرد و نیز در ادامه، آیه «وَلَا يَحۡسَبَنَّ ٱلَّذِينَ كَفَرُوٓاْ أَنَّمَا نُمۡلِي لَهُمۡ خَيۡرࣱ لِّأَنفُسِهِمۡۚ...»؛ (کافران مپندارند که اگر به آنان مهلت مىدهیم، برایشان خوب است؛ بلکه گناهانشان افزوده مىشود و براى آنان عذاب خوارکنندهاى است.)[۳] را خواند و سراسر خطابه آن بانو، اثبات خروج یزید از حریم اسلام و بىاعتقادى او به دین و اثبات کفر و فسق او در حضور همگان است.
در واقع، حادثه کربلا، کفر پنهان امویان را آشکار و چهره واقعى آنان را براى مردم و تاریخ روشن ساخت، که این از ثمرات مهم عاشورا بود.
پانویس
- ↑ حیاة الامام الحسین علیه السلام، ج۲، ص۱۸۷.
- ↑ سوره روم، آیه ۱۰.
- ↑ سوره آل عمران، آیه ۱۷۸.
منابع
- فرهنگ عاشورا، جواد محدثی، نشر معروف.
