مسجد صفوى: تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | یکى از مسجدهاى قدیمى [[کاظمین]]، که در مجاورت صحن | + | یکى از مسجدهاى قدیمى [[کاظمین]]، که در مجاورت صحن [[حرم كاظمين|حرم امام موسی کاظم علیه السلام و امام جواد علیه السلام علیهماالسلام]] واقع شده، مسجدى است که شاه اسماعیل صفوى آن را در ۹۲۶ ق بنیاد نهاده است. |
| − | این مسجد پس از چهار قرن، همچنان محکم و استوار است و نشان از زیبایى و استحکام معمارى عصر [[صفویه|صفوى]] دارد. مسجد صفوى در وسط ضلع شمالى و متصل به رواق است و با سه در به رواق شمالى وصل مى‌شود. | + | این مسجد پس از چهار قرن، همچنان محکم و استوار است و نشان از زیبایى و استحکام معمارى عصر [[صفویه|صفوى]] دارد. مسجد صفوى در وسط ضلع شمالى و متصل به رواق است و با سه در به رواق شمالى وصل مى‌شود. |
| + | |||
| + | در سرتاسر صحن تا دیوار مسجد صفوی کتیبه‌ای همانند کمربند قرار دارد. این [[کتیبه]] به [[خط ثلث]] بر روی کاشی‌های لاجوردی به عرض نیم متر و شامل برخی از سوره‌های قرآن است از جمله [[سوره جمعه]]، [[سوره فتح|فتح]]، [[سوره دهر|دهر]]، [[سوره ضحی|الضحی]]، [[سوره غاشیه|غاشیه]]، که عنوان کتیبه‌نویس آن در پایان نوشته‌ها به چشم می‌خورد. سلیمان قانونی پس از تسخیر [[عراق]] و سلطه عثمانی‌ها بر [[بغداد]]، منبری زیبا از آجر و پوششی از کاشی به مسجد صفوی تقدیم کرد. | ||
==منبع== | ==منبع== | ||
نسخهٔ ۲۲ نوامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۷:۲۳
یکى از مسجدهاى قدیمى کاظمین، که در مجاورت صحن حرم امام موسی کاظم علیه السلام و امام جواد علیه السلام علیهماالسلام واقع شده، مسجدى است که شاه اسماعیل صفوى آن را در ۹۲۶ ق بنیاد نهاده است.
این مسجد پس از چهار قرن، همچنان محکم و استوار است و نشان از زیبایى و استحکام معمارى عصر صفوى دارد. مسجد صفوى در وسط ضلع شمالى و متصل به رواق است و با سه در به رواق شمالى وصل مى‌شود.
در سرتاسر صحن تا دیوار مسجد صفوی کتیبه‌ای همانند کمربند قرار دارد. این کتیبه به خط ثلث بر روی کاشی‌های لاجوردی به عرض نیم متر و شامل برخی از سوره‌های قرآن است از جمله سوره جمعه، فتح، دهر، الضحی، غاشیه، که عنوان کتیبه‌نویس آن در پایان نوشته‌ها به چشم می‌خورد. سلیمان قانونی پس از تسخیر عراق و سلطه عثمانی‌ها بر بغداد، منبری زیبا از آجر و پوششی از کاشی به مسجد صفوی تقدیم کرد.
منبع
عتبات عاليات عراق، دکتر اصغر قائدان، نشر مشعر ، تهران ، ص 180.
