آیه توبه: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
سطر ۱: سطر ۱:
 
آیه 37 [[سوره بقره]]/2 را «آیه توبه» نامیده‌اند.<ref> تتمة المراجعات، ص‌ 57‌.</ref> بر اساس این آیه، [[حضرت آدم]] علیه‌السلام (پس از آن ‌كه دچار لغزش شد و از درخت ممنوع خورد) از پروردگارش كلماتى را دریافت و خداوند توبه او را پذیرفت:
 
آیه 37 [[سوره بقره]]/2 را «آیه توبه» نامیده‌اند.<ref> تتمة المراجعات، ص‌ 57‌.</ref> بر اساس این آیه، [[حضرت آدم]] علیه‌السلام (پس از آن ‌كه دچار لغزش شد و از درخت ممنوع خورد) از پروردگارش كلماتى را دریافت و خداوند توبه او را پذیرفت:
  
{{قرآن در قاب|فَتَلَقَّى آدَمُ مِن رَّبِّهِ كَلِمَاتٍ فَتَابَ عَلَيْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ|سوره=2|آیه=62}}
+
{{قرآن در قاب|فَتَلَقَّى آدَمُ مِن رَّبِّهِ كَلِمَاتٍ فَتَابَ عَلَيْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ|سوره=2|آیه=37}}
 
==پانویس ==
 
==پانویس ==
 
<references />
 
<references />

نسخهٔ ‏۵ سپتامبر ۲۰۱۲، ساعت ۰۷:۴۳

آیه 37 سوره بقره/2 را «آیه توبه» نامیده‌اند.[۱] بر اساس این آیه، حضرت آدم علیه‌السلام (پس از آن ‌كه دچار لغزش شد و از درخت ممنوع خورد) از پروردگارش كلماتى را دریافت و خداوند توبه او را پذیرفت:

مشاهده آیه در سوره

فَتَلَقَّى آدَمُ مِن رَّبِّهِ كَلِمَاتٍ فَتَابَ عَلَيْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ

مشاهده آیه در سوره


پانویس

  1. تتمة المراجعات، ص‌ 57‌.

منابع

علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 379