توسل به اهل بیت علیهم السلام

توسل عبارت است از وسیله جستن جهت تقرب به خداوند متعال كه در قرآن كریم بدان امر شده است. وسیله، چیزى است كه متوسل شونده با آن به مقصود خود دست مى‌یابد.

انواع وسیله:

آنچه كه موجب تقرب بنده به خداوند گردد - كه در قرآن‌ از آن به «باب» نیز تعبیر شده است «و أتوا البیوت من أبوابها» - وسیله شمرده مى‌شود؛ از اعمال صالح گرفته تا اسماء الهى، معصومان علیهم‌السلام، عالمان ربّانى، مؤمنان كامل و آنچه نزد خداوند داراى قداست و عظمت است مانند قرآن كریم و تربت سیدالشهدا علیه‌السلام.

حكم:

توسل به آنچه كه از نظر شرع یا عقل موجب تقرب به خداوند مى‌گردد - به ویژه توسل به رسول خدا صلى الله علیه و آله و ائمه اطهار علیهم‌السلام به خصوص امام زمان عجل الله تعالى فرجه الشریف - امرى مطلوب و مستحب و مورد توصیه قرآن كریم است.

در روایات رسیده از ائمه علیهم‌السلام آمده است: مراد از «وسیله» در آیه شریفه «وَابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسِیلَةَ» ما هستیم و ماییم «ابواب» خداوند و ماییم اسماء حسناى الهى كه خداوند به بندگانش امر كرده او را بدان‌ها بخوانند.

منابع

جمعى از پژوهشگران زیر نظر سید محمود هاشمى شاهرودى، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام، جلد ‌2، ص 663