اباحه گری

بى‌ تفاوتى به تعاليم دينى‌ به معناى پاى بند نبودن به ارزش‌هاى دينى است. اباحى‌ گرى از بى‌ اعتقادى كافر يا سهل انگارى ديندار پديد مى‌ آيد و در دو حوزه فردى و اجتماعى، نمود مى ‌يابد. اين پديده در حوزه فردى موجب مى‌ گردد تا آدمى وظايفى را كه در برابر خود و خداوند دارد، ادا نكند و حرام را مباح شمارد و راه بى قيدى در پيش گيرد.

زيان‌هاى اباحى ‌گرى در حوزه اجتماعى نمودى بيش‌تر دارد و شخص با مباح شمردن نبايدهاى اجتماعى دست به هر كارى كه پسند دل است، مى‌ آلايد و هنجارهاى زندگى جمعى را ناديده مى ‌انگارد.

منبع

فرهنگ شیعه، جمعی از نویسندگان، ج1، ص 55 در دسترس در کتابخانه فقاهت، بازیابی:7 بهمن 1391