آیه عزت: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(تعیین رده و ویرایش جزیی متن)
 
سطر ۱: سطر ۱:
===آیه عرش===
+
بنا به نقلى، پیامبر صلى الله علیه و آله فرمود: علیكم بآیة العِزّ == بر شما باد به (تأمّل یا كثرت قرائت) آیه عز. پرسیدند: ما آیة العزّ؟ فرمود: {{قرآن در قاب|  وَقُلِ الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ وَلَدًا وَلَم يَكُن لَّهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ وَلَمْ يَكُن لَّهُ وَلِيٌّ مِّنَ الذُّلَّ وَكَبِّرْهُ تَكْبِيرًا<ref> الدرّالمنثور، ج‌ 5‌، ص‌ 352.</ref> |سوره=17|آیه= 111}}
 
 
بنا به نقلى، پیامبر صلى الله علیه و آله فرمود: علیكم بآیة العِزّ == بر شما باد به (تأمّل یا كثرت قرائت) آیه عز. پرسیدند: ما آیة العزّ؟ فرمود: «و‌قُلِ الحَمدُلِلّهِ الّذِى لَم یَتّخِذ وَلدًا ولَم یَكُن لَه شَریكٌ فِى‌المُلكِ ولَم یَكُن لَه وَلىٌّ مِن الذُّلِّ و كَبّرهُ تَكبِیرًا».<ref> الدرّالمنثور، ج‌ 5‌، ص‌ 352.</ref> ([[سوره اسراء]]/17،111)
 
  
 
این آیه به نفى اعتقاد انحرافى مسیحیان و یهودیان ناظر است كه معتقد بودند: خدا فرزند دارد و مشركان عرب كه براى او شریك مى‌پنداشتند و ستاره‌پرستان و مجوس كه براى او ولى و حامى قائل بودند و مى‌گفتند: اگر اولیاى خدا نبودند، خدا ذلیل و ناتوان بود.<ref> مجمع‌البیان، ج‌ 6‌، ص‌ 689‌؛ روض‌الجنان، ج‌ 12، ص‌ 302.</ref>
 
این آیه به نفى اعتقاد انحرافى مسیحیان و یهودیان ناظر است كه معتقد بودند: خدا فرزند دارد و مشركان عرب كه براى او شریك مى‌پنداشتند و ستاره‌پرستان و مجوس كه براى او ولى و حامى قائل بودند و مى‌گفتند: اگر اولیاى خدا نبودند، خدا ذلیل و ناتوان بود.<ref> مجمع‌البیان، ج‌ 6‌، ص‌ 689‌؛ روض‌الجنان، ج‌ 12، ص‌ 302.</ref>
سطر ۱۳: سطر ۱۱:
 
علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد  1، ص 394
 
علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد  1، ص 394
 
[[رده:آیه‌های با عناوین خاص]]
 
[[رده:آیه‌های با عناوین خاص]]
 +
[[رده:آیات سوره اسراء]]

نسخهٔ ‏۴ سپتامبر ۲۰۱۲، ساعت ۰۶:۱۵

بنا به نقلى، پیامبر صلى الله علیه و آله فرمود: علیكم بآیة العِزّ == بر شما باد به (تأمّل یا كثرت قرائت) آیه عز. پرسیدند: ما آیة العزّ؟ فرمود:

مشاهده آیه در سوره

وَقُلِ الْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ وَلَدًا وَلَم يَكُن لَّهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ وَلَمْ يَكُن لَّهُ وَلِيٌّ مِّنَ الذُّلَّ وَكَبِّرْهُ تَكْبِيرًا[۱]

مشاهده آیه در سوره


این آیه به نفى اعتقاد انحرافى مسیحیان و یهودیان ناظر است كه معتقد بودند: خدا فرزند دارد و مشركان عرب كه براى او شریك مى‌پنداشتند و ستاره‌پرستان و مجوس كه براى او ولى و حامى قائل بودند و مى‌گفتند: اگر اولیاى خدا نبودند، خدا ذلیل و ناتوان بود.[۲]

همان گونه كه گفته شد، این آیه به وسیله شخص رسول صلى الله علیه و آله نام‌گذارى شده است. بنا به نقلى، هنگامى كه كودكان و فرزندان بنى ‌عبدالمطلب زبان به سخن مى‌گشودند، رسول ‌خدا صلى الله علیه و آله این آیه را به آنان مى‌آموخت و نیز در خبر است كه اگر بنده بگوید: اللّه‌اكبر، ثواب آن بیشتر است از دنیا و آنچه در آن است.[۳]

پانویس

  1. الدرّالمنثور، ج‌ 5‌، ص‌ 352.
  2. مجمع‌البیان، ج‌ 6‌، ص‌ 689‌؛ روض‌الجنان، ج‌ 12، ص‌ 302.
  3. روض الجنان، ج‌ 12، ص‌ 302؛ مجمع البیان، ج‌ 6‌، ص‌ 689‌؛ الكشّاف، ج‌ 2، ص‌ 70.

منابع

علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 394