آرامگاه ابوالقاسم جعفر بن محمد بن قولويه: تفاوت بین نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
Heidariyan47 (بحث | مشارکتها) (صفحهای تازه حاوی « ابو القاسم جعفر بن محمد بن قولويه قمى، از فقيهان و محدثان شيعى در عصر آل بويه...» ایجاد کرد) |
Heidariyan47 (بحث | مشارکتها) |
||
سطر ۱: | سطر ۱: | ||
− | ابو القاسم جعفر بن محمد بن قولويه قمى، از فقيهان و محدثان شيعى در عصر آل بويه است كه در رواق شرقى حرم (پايين پا) به خاك سپرده شده است. ابن قولويه از سوى معز الدوله ديلمى دعوت شد تا از قم به كاظمين برود و به تأسيس حوزه علميه آن بپردازد. شيخ مفيد و ابو الفتح كراچكى از شاگردان او بودند و شيخ مفيد را در كنار او به خاك سپردند. ابن قولويه صاحب تأليفاتى در فقه و حديث است و كتاب كامل الزيارات او مشهور است | + | ابو القاسم جعفر بن محمد بن قولويه قمى، از فقيهان و محدثان شيعى در عصر آل بويه است كه در رواق شرقى حرم (پايين پا) به خاك سپرده شده است. ابن قولويه از سوى معز الدوله ديلمى دعوت شد تا از قم به كاظمين برود و به تأسيس حوزه علميه آن بپردازد. شيخ مفيد و ابو الفتح كراچكى از شاگردان او بودند و شيخ مفيد را در كنار او به خاك سپردند. ابن قولويه صاحب تأليفاتى در فقه و حديث است و كتاب كامل الزيارات او مشهور است . وى در سال 368 ه ق درگذشت . |
+ | |||
==منبع== | ==منبع== | ||
عتبات عاليات عراق ، دکتر اصغر قائدان ، نشر مشعر ، تهران ، ص 178 | عتبات عاليات عراق ، دکتر اصغر قائدان ، نشر مشعر ، تهران ، ص 178 | ||
+ | |||
+ | راهنماى اماكن زيارتى و سياحتى در عراق ، دکتر احسان مقدس ، نشر مشعر ، تهران ، ص 276 | ||
[[رده: اماکن مقدسه کاظمین]] | [[رده: اماکن مقدسه کاظمین]] |
نسخهٔ ۴ نوامبر ۲۰۱۵، ساعت ۱۰:۱۷
ابو القاسم جعفر بن محمد بن قولويه قمى، از فقيهان و محدثان شيعى در عصر آل بويه است كه در رواق شرقى حرم (پايين پا) به خاك سپرده شده است. ابن قولويه از سوى معز الدوله ديلمى دعوت شد تا از قم به كاظمين برود و به تأسيس حوزه علميه آن بپردازد. شيخ مفيد و ابو الفتح كراچكى از شاگردان او بودند و شيخ مفيد را در كنار او به خاك سپردند. ابن قولويه صاحب تأليفاتى در فقه و حديث است و كتاب كامل الزيارات او مشهور است . وى در سال 368 ه ق درگذشت .
منبع
عتبات عاليات عراق ، دکتر اصغر قائدان ، نشر مشعر ، تهران ، ص 178
راهنماى اماكن زيارتى و سياحتى در عراق ، دکتر احسان مقدس ، نشر مشعر ، تهران ، ص 276