آيه صيف: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
جز |
(اصلاح عنوان) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | ===آیه | + | ===آیه طلاق=== |
برخى آیه 229 [[سوره بقره]]/2 را «آیه طلاق» نامیده‌اند.<ref> التمهید، ج 2، ص 345؛ المیزان، ج 4، ص 274 و ج 6، ص 108؛ قرطبى، ج 3، ص 121.</ref> خداوند در این آیه، به حكم طلاق رجعى پرداخته و آن را فقط براى دو بار اجازه داده است. پس از دو طلاق، مرد مى‌تواند به نیكى رجوع كند یا پس از عده و اداى حقوق شرعى از او جدا شود: «الطَّلقُ مَرّتانِ فَإِمساكٌ بِمعروف أَو تَسریحٌ بِإِحسن». در شأن نزول این آیه گفته‌اند كه طلاق در جاهلیت محدود نبود و برخى شوهران، به قصد آزار زنانشان بارها آنان را طلاق مى‌دادند؛ ولى پیش از تمام شدن عده، به آن‌ها رجوع كرده مانع ازدواج آنان با مرد دیگرى مى‌شدند كه این آیه نازل شد.<ref> روض الجنان، ج 3، ص 271؛ مجمع البیان، ج 2، ص 577.</ref> | برخى آیه 229 [[سوره بقره]]/2 را «آیه طلاق» نامیده‌اند.<ref> التمهید، ج 2، ص 345؛ المیزان، ج 4، ص 274 و ج 6، ص 108؛ قرطبى، ج 3، ص 121.</ref> خداوند در این آیه، به حكم طلاق رجعى پرداخته و آن را فقط براى دو بار اجازه داده است. پس از دو طلاق، مرد مى‌تواند به نیكى رجوع كند یا پس از عده و اداى حقوق شرعى از او جدا شود: «الطَّلقُ مَرّتانِ فَإِمساكٌ بِمعروف أَو تَسریحٌ بِإِحسن». در شأن نزول این آیه گفته‌اند كه طلاق در جاهلیت محدود نبود و برخى شوهران، به قصد آزار زنانشان بارها آنان را طلاق مى‌دادند؛ ولى پیش از تمام شدن عده، به آن‌ها رجوع كرده مانع ازدواج آنان با مرد دیگرى مى‌شدند كه این آیه نازل شد.<ref> روض الجنان، ج 3، ص 271؛ مجمع البیان، ج 2، ص 577.</ref> | ||
نسخهٔ ۲۴ ژوئیهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۰۸:۲۸
آیه طلاق
برخى آیه 229 سوره بقره/2 را «آیه طلاق» نامیده‌اند.[۱] خداوند در این آیه، به حكم طلاق رجعى پرداخته و آن را فقط براى دو بار اجازه داده است. پس از دو طلاق، مرد مى‌تواند به نیكى رجوع كند یا پس از عده و اداى حقوق شرعى از او جدا شود: «الطَّلقُ مَرّتانِ فَإِمساكٌ بِمعروف أَو تَسریحٌ بِإِحسن». در شأن نزول این آیه گفته‌اند كه طلاق در جاهلیت محدود نبود و برخى شوهران، به قصد آزار زنانشان بارها آنان را طلاق مى‌دادند؛ ولى پیش از تمام شدن عده، به آن‌ها رجوع كرده مانع ازدواج آنان با مرد دیگرى مى‌شدند كه این آیه نازل شد.[۲]
پانویس
منابع
علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 391
