آيه محاربه: تفاوت بین نسخه‌ها
جز (صفحه‌ای جدید حاوی '- آيه 33 سوره مائده/5 كيفر محارب با خدا و رسول را بيان كرده؛ از همين رو آن را «آي...' ایجاد کرد) |
جز |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | ===آیه محاربه=== | |
| − | + | آیه 33 [[سوره مائده]]/5 كیفر محارب با خدا و رسول را بیان كرده؛ از همین رو آن را «آیه محاربه» گفته‌اند.<ref> المحلى بالاثار، ابن‌حزم، ج 12، ص 285 و 286؛ جامع‌البیان، مج 4، ج 6، ص 283؛ التبیان، ج 3، ص 505.</ref> بر اساس این آیه، كسانى كه با خدا و پیامبرش مى‌جنگند و در زمین فساد مى‌كنند، متناسب با عملشان یا باید كشته شوند یا به دار آویخته گردند یا دست و پایشان در خلاف جهت یكدیگر بریده شود و یا از آن سرزمین تبعید شوند: | |
| − | '''''«إِنَّما جَزؤُا | + | '''''«إِنَّما جَزؤُا الَّذینَ یُحارِبونَ اللّهَ و رسولَهُ و یَسعَونَ فِى‌الأَرضِ فَسادًا أَن یُقَتَّلوا أَو یُصلَّبوا أَو تُقطَّعَ أَیدیهِم و أَرجُلُهُم مِن خِلف أَو یُنفَوا مِن‌الأَرض ذلكَ لَهُم خِزىٌ فِى‌الدُّنیا و لَهُم فِى‌الأَخِرة عَذابٌ عَظیمٌ».''''' |
| − | در شأن نزول | + | در شأن نزول این آیه آمده است كه گروهى از مشركان نزد پیامبر صلى الله علیه و آله آمده، اسلام را پذیرفتند؛ اما آب و هواى [[مدینه]] به آن‌ها نساخت و بیمار شدند؛ بدین جهت پیامبر براى بهبود آن‌ها فرمود: در خارج مدینه در نقطه‌اى خوش آب و هوا از صحرا كه شتران زكات را در آن‌جا به چرا مى‌بردند، بروند و ضمن استفاده از آب و هواى آن‌جا از شیر تازه شتران نیز استفاده كنند. |
| − | آنان | + | آنان چنین كردند و بهبود یافتند؛ اما به جاى تشكر از پیامبر صلى الله علیه و آله از [[اسلام]] خارج شدند. دست و پاى چوپان‌هاى مسلمان را بریده، چشمانشان را كور كردند؛ سپس آن‌ها را كشتند و شتران زكات را به غارت بردند. پیامبر صلى الله علیه و آله دستور داد آن‌ها را دستگیر كرده، همان كارى را كه با چوپان‌ها انجام دادند (براى مجازات) درباره آن‌ها انجام شود.<ref> مجمع البیان، ج 3، ص 291.</ref> بر اساس نقل دیگرى، این آیه درباره «قطّاع الطریق» نازل شده است.<ref> همان.</ref> |
==پانویس == | ==پانویس == | ||
| سطر ۱۳: | سطر ۱۳: | ||
===منابع=== | ===منابع=== | ||
| − | علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن | + | علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 400 |
نسخهٔ ۲۲ ژوئیهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۰۸:۳۶
آیه محاربه
آیه 33 سوره مائده/5 كیفر محارب با خدا و رسول را بیان كرده؛ از همین رو آن را «آیه محاربه» گفته‌اند.[۱] بر اساس این آیه، كسانى كه با خدا و پیامبرش مى‌جنگند و در زمین فساد مى‌كنند، متناسب با عملشان یا باید كشته شوند یا به دار آویخته گردند یا دست و پایشان در خلاف جهت یكدیگر بریده شود و یا از آن سرزمین تبعید شوند:
«إِنَّما جَزؤُا الَّذینَ یُحارِبونَ اللّهَ و رسولَهُ و یَسعَونَ فِى‌الأَرضِ فَسادًا أَن یُقَتَّلوا أَو یُصلَّبوا أَو تُقطَّعَ أَیدیهِم و أَرجُلُهُم مِن خِلف أَو یُنفَوا مِن‌الأَرض ذلكَ لَهُم خِزىٌ فِى‌الدُّنیا و لَهُم فِى‌الأَخِرة عَذابٌ عَظیمٌ».
در شأن نزول این آیه آمده است كه گروهى از مشركان نزد پیامبر صلى الله علیه و آله آمده، اسلام را پذیرفتند؛ اما آب و هواى مدینه به آن‌ها نساخت و بیمار شدند؛ بدین جهت پیامبر براى بهبود آن‌ها فرمود: در خارج مدینه در نقطه‌اى خوش آب و هوا از صحرا كه شتران زكات را در آن‌جا به چرا مى‌بردند، بروند و ضمن استفاده از آب و هواى آن‌جا از شیر تازه شتران نیز استفاده كنند.
آنان چنین كردند و بهبود یافتند؛ اما به جاى تشكر از پیامبر صلى الله علیه و آله از اسلام خارج شدند. دست و پاى چوپان‌هاى مسلمان را بریده، چشمانشان را كور كردند؛ سپس آن‌ها را كشتند و شتران زكات را به غارت بردند. پیامبر صلى الله علیه و آله دستور داد آن‌ها را دستگیر كرده، همان كارى را كه با چوپان‌ها انجام دادند (براى مجازات) درباره آن‌ها انجام شود.[۲] بر اساس نقل دیگرى، این آیه درباره «قطّاع الطریق» نازل شده است.[۳]
پانویس
منابع
علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 400
