آیه اخراج: تفاوت بین نسخه‌ها
جز (صفحه‌ای جدید حاوی '- آيه 240 سوره بقره/ 2 را «آيه اخراج»<ref> احكام القرآن، ابن عربى، ج 1، ص 207.</ref> يا ا...' ایجاد کرد) |
جز |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | ===آیه اخراج=== | |
| − | + | آیه 240 [[سوره بقره]]/ 2 را «آیه اخراج»<ref> احكام القرآن، ابن عربى، ج 1، ص 207.</ref> یا امتاع گفته اند.<ref> التمهید، ج 2، ص 305.</ref> این آیه، رسمى را كه در جاهلیت بود یعنى زنان پس از [[مرگ]] شوهران خود یك سال ازدواج نمى كردند و در خانه مى نشستند و به مردان سفارش مى كند كه براى همسران خود مالى را وصیت كنند كه بعد از مرگشان به ایشان بدهند؛ مالى كه براى مخارج یك ساله آن ها كافى باشد و زنان در این مدت از خانه هاى خود اخراج نشوند و اگر در این مدت از خانه خارج شدند، ورثه شوهر تقصیرى در ندادن آن مال ندارند.<ref> روض الجنان، ج 3، ص 326.</ref> | |
| − | ''''' | + | '''''«والّذینَ یُتوَفَّونَ مِنكُم و یَذَرونَ أَزوجًا وَصیّةً لِأَزوجِهِم مَتعًا إِلَى الحَولِ غَیرَ إِخراجٍ فَإِن خَرجنَ فَلا جُناحَ عَلیكُم فِى ما فَعلنَ فِى أَنفُسهِنَّ مِن مَعروفٍ واللّهُ عَزیزٌ حَكیمٌ».''''' (سوره بقره/ 2، 240) |
| − | بر اساس | + | بر اساس روایتى از [[امام صادق]] علیه‌السلام حكم در آغاز این بود كه وقتى مردى از دنیا مى رفت باید مخارج زنش را تا یك سال از اصل مال شوهر مى پرداختند و پس از یك سال او را بدون ارث از خانه بیرون مى كردند؛ ولى بعد این حكم با آیه ارث كه سهم زن را در صورت نبود فرزند، یك چهارم و در صورت وجود فرزند، یك هشتم تعیین كرد نسخ شد؛ همچنین به نقلى از حضرت صادق علیه‌السلام این آیه با آیه 234 بقره/ 2 كه عده وفات را چهارماه و ده روز مى داند، نسخ شده است.<ref> عیاشى، ج 1، ص 129؛ مجمع البیان، ج 2، ص 602.</ref> |
==پانویس == | ==پانویس == | ||
| سطر ۱۱: | سطر ۱۱: | ||
===منابع=== | ===منابع=== | ||
| − | علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن | + | علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 366-367 |
نسخهٔ ۲۲ ژوئیهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۰۸:۲۹
آیه اخراج
آیه 240 سوره بقره/ 2 را «آیه اخراج»[۱] یا امتاع گفته اند.[۲] این آیه، رسمى را كه در جاهلیت بود یعنى زنان پس از مرگ شوهران خود یك سال ازدواج نمى كردند و در خانه مى نشستند و به مردان سفارش مى كند كه براى همسران خود مالى را وصیت كنند كه بعد از مرگشان به ایشان بدهند؛ مالى كه براى مخارج یك ساله آن ها كافى باشد و زنان در این مدت از خانه هاى خود اخراج نشوند و اگر در این مدت از خانه خارج شدند، ورثه شوهر تقصیرى در ندادن آن مال ندارند.[۳]
«والّذینَ یُتوَفَّونَ مِنكُم و یَذَرونَ أَزوجًا وَصیّةً لِأَزوجِهِم مَتعًا إِلَى الحَولِ غَیرَ إِخراجٍ فَإِن خَرجنَ فَلا جُناحَ عَلیكُم فِى ما فَعلنَ فِى أَنفُسهِنَّ مِن مَعروفٍ واللّهُ عَزیزٌ حَكیمٌ». (سوره بقره/ 2، 240)
بر اساس روایتى از امام صادق علیه‌السلام حكم در آغاز این بود كه وقتى مردى از دنیا مى رفت باید مخارج زنش را تا یك سال از اصل مال شوهر مى پرداختند و پس از یك سال او را بدون ارث از خانه بیرون مى كردند؛ ولى بعد این حكم با آیه ارث كه سهم زن را در صورت نبود فرزند، یك چهارم و در صورت وجود فرزند، یك هشتم تعیین كرد نسخ شد؛ همچنین به نقلى از حضرت صادق علیه‌السلام این آیه با آیه 234 بقره/ 2 كه عده وفات را چهارماه و ده روز مى داند، نسخ شده است.[۴]
پانویس
منابع
علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 366-367
