مهاجرین: تفاوت بین نسخه‌ها
(صفحه‌ای جدید حاوی '{{منبع الکترونیکی معتبر|ماخذ=پایگاه}} {{نیازمند ویرایش فنی}} "مهاجرین" اسم فاعل و ب...' ایجاد کرد) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{منبع الکترونیکی معتبر|ماخذ=پایگاه}} | {{منبع الکترونیکی معتبر|ماخذ=پایگاه}} | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | + | "مهاجرین" اسم فاعل و به معنای دورشوندگان از وطن است. این واژه از ماده "هجر" به معنای ترک و جدایی است.<ref>راغب اصفهانی، حسین بن محمد؛ المفردات فی غریب القرآن، ماده «هجر».</ref> | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | == | + | ==مهاجران به حبشه== |
| − | + | در سالهای نخستین بعثت پیامبر صلی الله علیه و آله و دعوت عمومی او، مسلمانان در اقلیت شدیدی قرار داشتند، قریش به قبائل عرب توصیه کرده بود که هر کدام، افراد وابسته خود را که به پیامبر صلی الله علیه و آله ایمان آورده است، تحت فشار شدید قرار دهند و به این ترتیب هر یک از مسلمانان از طرف قوم و قبیله خود، تحت فشار قرار داشت. | |
| − | |||
| − | |||
| − | + | آن روز تعداد مسلمانان برای دست زدن به یک "جهاد آزادی بخش" کافی نبود، پیامبر صلی الله علیه و آله برای حفظ این گروه کوچک و تهیه پایگاهی برای مسلمانان در بیرون حجاز به آنها دستور مهاجرت داد و [[حبشه]] را برای این مقصد انتخاب کرد و فرمود: «در آنجا زمامدار صالحی است که از ستم و ستمگری جلوگیری می‌کند، شما آنجا بروید تا خداوند فرصت مناسبی در اختیار ما بگذارد». | |
| − | + | منظور پیامبر صلی الله علیه و آله نجاشی بود (نجاشی اسم عامی بود همانند "کسری" که به تمام سلاطین حبشه گفته می‌شد، اما اسم نجاشی معاصر پیامبر صلی الله علیه و آله اصحمه که در زبان حبشی به معنی عطیه و بخشش است بود). یازده مرد و چهار زن از مسلمانان در ماه [[رجب]] سال پنجم بعثت عازم [[حبشه]] شدند و از طریق دریا با کرایه کردن کشتی کوچکی راه حبشه را پیش گرفتند. چیزی نگذشت که "جعفر بن ابوطالب" و جمعی دیگر از مسلمانان به حبشه رفتند و به آنان پیوستند.<ref>مکارم شیرازی، ناصر؛ تفسیر نمونه، دارالکتب الإسلامیة، تهران، 1374ش، چاپ اول، ج5، ص51.</ref> | |
| − | آنان پیامبر اسلام و مسلمانان نخستین بودند که | + | ==اسامی مهاجران به حبشه== |
| − | این مهاجران که از آنها به "المهاجرون الاولون" تعبیر | + | |
| − | آنجا که می‌فرماید: | + | عثمان و همسرش رقیه دختر پیامبر، زبیر بن عوام، عبدالله بن مسعود، عبدالرحمن بن عوف، ابوحذیفه بن عتبه و همسرش سهله، سهل بن عمرو، مصعب بن عمیر، ابوسلمه بن عبدالاسد و همسرش ام سلمه، عثمان بن مظعون، عامر بن ربیعه و همسرش لیلی دختر ابی خیثمه، حاطب بن عمرو و سهل بن بیضاء... پس از آنان جعفر بن ابی طالب و به دنبال او مسلمانان دیگر که در مجموع 82 تن مرد - به استثنای زنان و کودکان - در کشور نجاشی پناهنده شدند.<ref>طبرسی، فضل بن حسن؛ مجمع البیان فی تفسیر القرآن، تهران، انتشارات ناصرخسرو، 1372ش، ج3، ص361.</ref> |
| − | + | ||
| − | + | ==برخورد نجاشی با مسلمانان مهاجر به حبشه== | |
| − | + | ||
| − | در این آیه و آیه 100 سوره توبه از انصاِر نخستین بسان مهاجرین به نیکی یاد شده است آنهایی که با آغوش باز از پیامبر | + | همین که قریش از هجرت این مسلمانان به حبشه آگاه شدند "عمرو بن عاص" و "عمارة بن ولید مخزومی" را با هدیه‌هایی نزد نجاشی پادشاه [[حبشه]] فرستادند تا آنان را بازگردانند. اما نجاشی این هدایا را نپذیرفت و از تسلیم کردن پناهندگان به ایشان خودداری کرد. به همین جهت برخی از مفسران شأن نزول آیات 82 تا 84 [[سوره مائده]] را درباره نجاشی و اصحاب وی دانسته‌اند.<ref>همان، ص362.</ref> |
| − | + | ||
| − | == ویژگی بارز مهاجران در راه خدا == | + | ==مهاجران به مدینه== |
| + | |||
| + | آنان [[پیامبر اسلام]] و مسلمانان نخستین بودند که از [[مکه]] به [[مدینه]] هجرت کردند، این مهاجران که گاهی از آنها به مهاجرین بدر تعبیر می‌شود، جایگاه شایسته‌ای در تاریخ اسلام دارند، آنان برای خدا از همه سرمایه‌های مادی خود چشم پوشیدند. | ||
| + | |||
| + | این مهاجران که از آنها به "المهاجرون الاولون" تعبیر می‌شود، در حقیقت سنگ زیربنای کاخ پرشکوه اسلام را تشکیل دادند و قرآن از آنها با عظمت خاصی سخن می‌گوید چرا که از فداکارترین مسلمانها محسوب می‌شدند.<ref>تفسیر نمونه، ج7، ص262.</ref> | ||
| + | |||
| + | آنجا که می‌فرماید: {{متن قرآن|«وَالَّذِینَ ءَامَنُواْ وَ هَاجَرُواْ وَ جَاهَدُواْ فیِ سَبِیلِ اللَّهِ وَالَّذِینَ ءَاوَواْ وَّ نَصَرُواْ أُوْلَئکَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا لهَُّم مَّغْفِرَةٌ وَ رِزْقٌ کَرِیمٌ»}}؛ ([[سوره انفال]]، 74) و آنها که [[ایمان]] آوردند و هجرت نمودند و در راه خدا جهاد کردند و آنها که پناه دادند و یاری نمودند، آنان مؤمنان حقیقی‌اند برای آنها، آمرزش (و رحمت خدا) و روزی شایسته‌ای است. | ||
| + | |||
| + | در این آیه و آیه 100 [[سوره توبه]] از انصاِر نخستین بسان مهاجرین به نیکی یاد شده است. آنهایی که با آغوش باز از پیامبر صلی الله علیه و آله به [[مدینه]] دعوت کردند و یاران مهاجر او را همچون برادران خویش مسکن دادند و از آنها با تمام وجود خود دفاع کردند و حتی بر خویشتن نیز مقدم داشتند. | ||
| + | |||
| + | ==ویژگی بارز مهاجران در راه خدا== | ||
| + | |||
| + | {{متن قرآن|«وَالَّذِینَ هَاجَرُواْ فیِ اللَّهِ مِن بَعْدِ مَا ظُلِمُواْ لَنُبَوِّئَنَّهُمْ فیِ الدُّنْیَا حَسَنَةً وَلَأَجْرُ الاَْخِرَةِ أَکْبرَُ لَوْ کاَنُواْ یَعْلَمُونَ الَّذِینَ صَبرَُواْ وَ عَلیَ رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ»}}؛ ([[سوره نحل]]، 41 و 42) آنها که پس از ستم دیدن در راه خدا هجرت کردند، در این دنیا جایگاه (و مقام) خوبی به آنها می‌دهیم و پاداش آخرت، از آن هم بزرگتر است اگر می‌دانستند! آنها کسانی هستند که صبر و استقامت پیشه کردند و تنها بر پروردگارشان توکّل می‌کنند. | ||
| + | |||
| + | با توجه به آیه یاد شده [[اخلاص]]، صبر و شکیبایی و توکل بر خدا از خصوصیات بارز مهاجران است. تعبیر به «هاجَرُوا فِی اللَّهِ» که حتی کلمه "سبیل" هم در آن ذکر نشده اشاره به نهایت اخلاص این مهاجران است که تنها برای خدا و در مسیر اللَّه و به خاطر رضای او و حمایت و دفاع از آئینش دست به چنین هجرتی زدند، نه برای نجات جان خود و یا اغراض مادی دیگر.<ref>همان، ج11، ص238. المیزان، ج12، ص254.</ref> | ||
| + | |||
| + | در آیه دیگری، جهاد و صدق از دیگر ویژگیهای مهاجران بیان شده است: {{متن قرآن|«...الْمُهَاجِرِینَ الَّذِینَ...َیَنصُرُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ أُوْلَئکَ هُمُ الصَّادِقُون»}}؛ ([[سوره حشر]]/8) ...مهاجرانی که... خدا و رسولش را یاری می‌کنند و آنها راستگویانند. | ||
| + | |||
| + | ==پاداش مهاجران در راه خدا== | ||
| + | |||
| + | {{متن قرآن|«...فَالَّذِینَ هَاجَرُواْ وَأُخْرِجُواْ مِن دِیَرِهِمْ وَ أُوذُواْ فیِ سَبِیلیِ وَ قَتَلُواْ وَ قُتِلُواْ لَأُکَفِّرَنَّ عَنهُْمْ سَیَِّاتهِِمْ وَلَأُدْخِلَنَّهُمْ جَنَّاتٍ تجَْرِی مِن تحَْتهَِا الْأَنْهَرُ ثَوَابًا مِّنْ عِندِالله وَاللَّهُ عِندَهُ حُسْنُ الثَّوَاب»}}؛ ([[سوره آل عمران]]/195) ...آنها که در راه خدا هجرت کردند و از خانه‌های خود بیرون رانده شدند و در راه من آزار دیدند و جنگ کردند و کشته شدند، به یقین گناهانشان را می‌بخشم و آنها را در باغهای بهشتی که از زیر درختانش نهرها جاری است، وارد می‌کنم. این پاداشی است از طرف خداوند و بهترین پاداشها نزد پروردگار است. | ||
| + | |||
| + | با توجه به آیه بخشودگی گناهان و ورود به بهشت، پاداش الهی به مهاجرانی است که به خاطر خدا و کسب رضایت الهی از سرزمین کفر و الحاد به سرزمین ایمان هجرت کردند تا هجرت آنان زمینه‌ای باشد برای برپاداری ارزشهای الهی. | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
در آیه دیگری بهره مندی از "رزق حسن" را پاداش همه مهاجران الهی قرار داده چه به مقام شهادت رسیده باشند و چه در این راه به مرگ طبیعی از دنیا رفته باشند. | در آیه دیگری بهره مندی از "رزق حسن" را پاداش همه مهاجران الهی قرار داده چه به مقام شهادت رسیده باشند و چه در این راه به مرگ طبیعی از دنیا رفته باشند. | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | + | {{متن قرآن|«وَالَّذِینَ هاجَرُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ ثُمَّ قُتِلُوا أَوْ ماتُوا لَیَرْزُقَنَّهُمُ اللَّهُ رِزْقاً حَسَناً وَ إِنَّ اللَّهَ لَهُوَ خَیْرُ الرَّازِقِینَ»}}؛ ([[سوره حج]]/58) و کسانی که در راه خدا هجرت کردند، سپس کشته شدند یا به مرگ طبیعی از دنیا رفتند، خداوند به آنها روزی نیکویی می‌دهد که او بهترین روزی‌دهندگان است. | |
| − | + | ||
| − | + | به گفته بعضی از مفسران "رزق حسن"، اشاره به نعمت هایی است که وقتی چشم انسان به آن می‌افتد، چنان مجذوب می‌شود که نمی‌تواند دیده از آن برگیرد و به غیر آن نگاه کند و تنها خداوند قدرت دارد که چنین روزی را به کسی دهد.<ref>مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج7، ص147.</ref> | |
| − | + | ||
| + | ==رضایتمندی خداوند متعال از مهاجران== | ||
| + | |||
| + | {{متن قرآن|«وَالسَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهَاجِرِینَ وَالْأَنصَارِ وَالَّذِینَ اتَّبَعُوهُم بِإِحْسَانٍ رَّضیَِ اللَّهُ عَنهُْمْ وَ رَضُواْ عَنْهُ وَ أَعَدَّ لهَُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِی تحَْتَهَا الْأَنْهَرُ خَلِدِینَ فِیهَا أَبَدًا ذَالِکَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ»}}؛ ([[سوره نساء]]/100) پیشگامان نخستین از مهاجرین و انصار و کسانی که به نیکی از آنها پیروی کردند، خداوند از آنها خشنود گشت و آنها (نیز) از او خشنود شدند و باغهایی از بهشت برای آنان فراهم ساخته، که نهرها از زیر درختانش جاری است، جاودانه در آن خواهند ماند و این است پیروزی بزرگ! | ||
| + | |||
| + | واژه "من" در جمله «مِنَ الْمُهاجِرِینَ وَالْأَنْصارِ» تبعیضی است، نه بیانی بنابرین همه آنان این فضیلت را نداشتند، آیه شریفه می‌فرماید: "خداوند از ایشان و ایشان از خدا راضی شدند"، در حالی که به شهادت خود قرآن، همه مهاجرین و انصار اینطور نبودند بلکه یک عده از ایشان بیمار دل و دهن بین بودند و تحت تاثیر سم‌پاشی‌های منافقین قرار می‌گرفتند، عده‌ای دیگر فاسق بودند، عده‌ای از ایشان کسانی بودند که [[رسول خدا]] صلی الله علیه و آله از عمل آنان بیزاری جست و معنا ندارد که خدا از کسانی راضی باشد که خودش آنها را به این عناوین یاد کرده است. | ||
| + | |||
| + | پس خدای متعال تعدادی از مهاجرین و انصار را به این فضیلت ستوده است.<ref>طباطبائی، سید محمدحسین؛ المیزان فی تفسیرالقرآن، ترجمه سیدمحمد باقر موسوی همدانی، قم دفتر انتشارات اسلامی جامعه‌ی مدرسین، 1374ش، ج9، ص507-509.</ref> | ||
| + | |||
| + | ==زنان مهاجر== | ||
| + | |||
| + | {{متن قرآن|«یَأَیهَُّا الَّذِینَ ءَامَنُواْ إِذَا جَاءَکُمُ الْمُؤْمِنَاتُ مُهَاجِرَاتٍ فَامْتَحِنُوهُنَّ اللَّهُ أَعْلَمُ بِإِیمَانهِِنَّ فَإِنْ عَلِمْتُمُوهُنَّ مُؤْمِنَاتٍ فَلَا تَرْجِعُوهُنَّ إِلیَ الْکُفَّارِ لَا هُنَّ حِلٌّ لهَُّمْ وَلَا هُمْ یحَِلُّونَ لهَُنَّ وَ ءَاتُوهُم مَّا أَنفَقُواْ...»}}؛ ([[سوره ممتحنه]]/10) ای کسانی که ایمان آورده‌اید! هنگامی که زنان باایمان به عنوان هجرت نزد شما آیند، آنها را آزمایش کنید - خداوند به ایمانشان آگاهتر است - هرگاه آنان را مؤمن یافتید، آنها را به سوی کفّار بازنگردانید نه آنها برای کفّار حلالند و نه کفّار برای آنها حلال و آنچه را همسران آنها (برای ازدواج با این زنان) پرداخته‌اند به آنان بپردازید... | ||
| + | |||
| + | جمعی از مفسران در شان نزول آیه آورده‌اند: یکی از مواد پیمان صلح حدیبیه با مشرکان [[مکه]] این بود که هر کس از اهل مکه به مسلمانان بپیوندد او را بازگردانند، در این هنگام زنی به نام "سبیعه" اسلام را پذیرفته و به مسلمانان پیوست همسرش از پیامبر صلی الله علیه و آله، بازگشتِ وی را خواست آیه فوق نازل شد و دستور داد زنان مهاجر را امتحان کنند. | ||
| + | |||
| + | نحوه امتحان به این ترتیب بود که آنها را سوگند به خدا می‌دادند که مهاجرتشان جز برای قبول اسلام نبوده و آنها به خاطر دشمنی با همسر و یا علاقه به مرد دیگری، یا علاقه به سرزمین [[مدینه]] و مانند آن هجرت ننموده‌اند. | ||
| − | + | آن زن سوگند یاد کرد که چنین است. در اینجا [[رسول خدا]] صلی الله علیه و آله مهریه‌ای را که شوهرش پرداخته بود و هزینه‌هایی را که متحمل شده بود به او پرداخت، و فرمود: طبق این ماده قرارداد تنها مردان را بازمی‌گرداند نه زنان را. | |
| − | + | دستور به امتحان با این که آنها را مؤمنان نامیده به خاطر آن است آنها ظاهراً شهادتین را بر زبان، جاری می‌کردند و در سلک اهل ایمان بودند اما امتحان برای این بود که اطمینان حاصل شود که این ظاهر با باطن هماهنگ است.<ref>تفسیر نمونه، ج24، ص37.</ref> | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
| − | == منابع == | + | ==منابع== |
| + | * [http://www.pajoohe.com/fa/index.php?Page=definition&UID=34269 مهاجران، کاظم احمدزاده، سایت پژوهشکده باقرالعلوم علیه السلام (بخش فرهنگ علوم انسانی و اسلامی)]، تاریخ بازیابی: 23 دی 1392. | ||
| − | |||
[[رده: واژگان قرآنی]] | [[رده: واژگان قرآنی]] | ||
[[رده: تاریخ صدر اسلام]] | [[رده: تاریخ صدر اسلام]] | ||
[[رده:اصحاب پیامبر]] | [[رده:اصحاب پیامبر]] | ||
نسخهٔ ۷ آوریل ۲۰۱۴، ساعت ۰۹:۲۰
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
"مهاجرین" اسم فاعل و به معنای دورشوندگان از وطن است. این واژه از ماده "هجر" به معنای ترک و جدایی است.[۱]
محتویات
مهاجران به حبشه
در سالهای نخستین بعثت پیامبر صلی الله علیه و آله و دعوت عمومی او، مسلمانان در اقلیت شدیدی قرار داشتند، قریش به قبائل عرب توصیه کرده بود که هر کدام، افراد وابسته خود را که به پیامبر صلی الله علیه و آله ایمان آورده است، تحت فشار شدید قرار دهند و به این ترتیب هر یک از مسلمانان از طرف قوم و قبیله خود، تحت فشار قرار داشت.
آن روز تعداد مسلمانان برای دست زدن به یک "جهاد آزادی بخش" کافی نبود، پیامبر صلی الله علیه و آله برای حفظ این گروه کوچک و تهیه پایگاهی برای مسلمانان در بیرون حجاز به آنها دستور مهاجرت داد و حبشه را برای این مقصد انتخاب کرد و فرمود: «در آنجا زمامدار صالحی است که از ستم و ستمگری جلوگیری می‌کند، شما آنجا بروید تا خداوند فرصت مناسبی در اختیار ما بگذارد».
منظور پیامبر صلی الله علیه و آله نجاشی بود (نجاشی اسم عامی بود همانند "کسری" که به تمام سلاطین حبشه گفته می‌شد، اما اسم نجاشی معاصر پیامبر صلی الله علیه و آله اصحمه که در زبان حبشی به معنی عطیه و بخشش است بود). یازده مرد و چهار زن از مسلمانان در ماه رجب سال پنجم بعثت عازم حبشه شدند و از طریق دریا با کرایه کردن کشتی کوچکی راه حبشه را پیش گرفتند. چیزی نگذشت که "جعفر بن ابوطالب" و جمعی دیگر از مسلمانان به حبشه رفتند و به آنان پیوستند.[۲]
اسامی مهاجران به حبشه
عثمان و همسرش رقیه دختر پیامبر، زبیر بن عوام، عبدالله بن مسعود، عبدالرحمن بن عوف، ابوحذیفه بن عتبه و همسرش سهله، سهل بن عمرو، مصعب بن عمیر، ابوسلمه بن عبدالاسد و همسرش ام سلمه، عثمان بن مظعون، عامر بن ربیعه و همسرش لیلی دختر ابی خیثمه، حاطب بن عمرو و سهل بن بیضاء... پس از آنان جعفر بن ابی طالب و به دنبال او مسلمانان دیگر که در مجموع 82 تن مرد - به استثنای زنان و کودکان - در کشور نجاشی پناهنده شدند.[۳]
برخورد نجاشی با مسلمانان مهاجر به حبشه
همین که قریش از هجرت این مسلمانان به حبشه آگاه شدند "عمرو بن عاص" و "عمارة بن ولید مخزومی" را با هدیه‌هایی نزد نجاشی پادشاه حبشه فرستادند تا آنان را بازگردانند. اما نجاشی این هدایا را نپذیرفت و از تسلیم کردن پناهندگان به ایشان خودداری کرد. به همین جهت برخی از مفسران شأن نزول آیات 82 تا 84 سوره مائده را درباره نجاشی و اصحاب وی دانسته‌اند.[۴]
مهاجران به مدینه
آنان پیامبر اسلام و مسلمانان نخستین بودند که از مکه به مدینه هجرت کردند، این مهاجران که گاهی از آنها به مهاجرین بدر تعبیر می‌شود، جایگاه شایسته‌ای در تاریخ اسلام دارند، آنان برای خدا از همه سرمایه‌های مادی خود چشم پوشیدند.
این مهاجران که از آنها به "المهاجرون الاولون" تعبیر می‌شود، در حقیقت سنگ زیربنای کاخ پرشکوه اسلام را تشکیل دادند و قرآن از آنها با عظمت خاصی سخن می‌گوید چرا که از فداکارترین مسلمانها محسوب می‌شدند.[۵]
آنجا که می‌فرماید: «وَالَّذِینَ ءَامَنُواْ وَ هَاجَرُواْ وَ جَاهَدُواْ فیِ سَبِیلِ اللَّهِ وَالَّذِینَ ءَاوَواْ وَّ نَصَرُواْ أُوْلَئکَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا لهَُّم مَّغْفِرَةٌ وَ رِزْقٌ کَرِیمٌ»؛ (سوره انفال، 74) و آنها که ایمان آوردند و هجرت نمودند و در راه خدا جهاد کردند و آنها که پناه دادند و یاری نمودند، آنان مؤمنان حقیقی‌اند برای آنها، آمرزش (و رحمت خدا) و روزی شایسته‌ای است.
در این آیه و آیه 100 سوره توبه از انصاِر نخستین بسان مهاجرین به نیکی یاد شده است. آنهایی که با آغوش باز از پیامبر صلی الله علیه و آله به مدینه دعوت کردند و یاران مهاجر او را همچون برادران خویش مسکن دادند و از آنها با تمام وجود خود دفاع کردند و حتی بر خویشتن نیز مقدم داشتند.
ویژگی بارز مهاجران در راه خدا
«وَالَّذِینَ هَاجَرُواْ فیِ اللَّهِ مِن بَعْدِ مَا ظُلِمُواْ لَنُبَوِّئَنَّهُمْ فیِ الدُّنْیَا حَسَنَةً وَلَأَجْرُ الاَْخِرَةِ أَکْبرَُ لَوْ کاَنُواْ یَعْلَمُونَ الَّذِینَ صَبرَُواْ وَ عَلیَ رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ»؛ (سوره نحل، 41 و 42) آنها که پس از ستم دیدن در راه خدا هجرت کردند، در این دنیا جایگاه (و مقام) خوبی به آنها می‌دهیم و پاداش آخرت، از آن هم بزرگتر است اگر می‌دانستند! آنها کسانی هستند که صبر و استقامت پیشه کردند و تنها بر پروردگارشان توکّل می‌کنند.
با توجه به آیه یاد شده اخلاص، صبر و شکیبایی و توکل بر خدا از خصوصیات بارز مهاجران است. تعبیر به «هاجَرُوا فِی اللَّهِ» که حتی کلمه "سبیل" هم در آن ذکر نشده اشاره به نهایت اخلاص این مهاجران است که تنها برای خدا و در مسیر اللَّه و به خاطر رضای او و حمایت و دفاع از آئینش دست به چنین هجرتی زدند، نه برای نجات جان خود و یا اغراض مادی دیگر.[۶]
در آیه دیگری، جهاد و صدق از دیگر ویژگیهای مهاجران بیان شده است: «...الْمُهَاجِرِینَ الَّذِینَ...َیَنصُرُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ أُوْلَئکَ هُمُ الصَّادِقُون»؛ (سوره حشر/8) ...مهاجرانی که... خدا و رسولش را یاری می‌کنند و آنها راستگویانند.
پاداش مهاجران در راه خدا
«...فَالَّذِینَ هَاجَرُواْ وَأُخْرِجُواْ مِن دِیَرِهِمْ وَ أُوذُواْ فیِ سَبِیلیِ وَ قَتَلُواْ وَ قُتِلُواْ لَأُکَفِّرَنَّ عَنهُْمْ سَیَِّاتهِِمْ وَلَأُدْخِلَنَّهُمْ جَنَّاتٍ تجَْرِی مِن تحَْتهَِا الْأَنْهَرُ ثَوَابًا مِّنْ عِندِالله وَاللَّهُ عِندَهُ حُسْنُ الثَّوَاب»؛ (سوره آل عمران/195) ...آنها که در راه خدا هجرت کردند و از خانه‌های خود بیرون رانده شدند و در راه من آزار دیدند و جنگ کردند و کشته شدند، به یقین گناهانشان را می‌بخشم و آنها را در باغهای بهشتی که از زیر درختانش نهرها جاری است، وارد می‌کنم. این پاداشی است از طرف خداوند و بهترین پاداشها نزد پروردگار است.
با توجه به آیه بخشودگی گناهان و ورود به بهشت، پاداش الهی به مهاجرانی است که به خاطر خدا و کسب رضایت الهی از سرزمین کفر و الحاد به سرزمین ایمان هجرت کردند تا هجرت آنان زمینه‌ای باشد برای برپاداری ارزشهای الهی.
در آیه دیگری بهره مندی از "رزق حسن" را پاداش همه مهاجران الهی قرار داده چه به مقام شهادت رسیده باشند و چه در این راه به مرگ طبیعی از دنیا رفته باشند.
«وَالَّذِینَ هاجَرُوا فِی سَبِیلِ اللَّهِ ثُمَّ قُتِلُوا أَوْ ماتُوا لَیَرْزُقَنَّهُمُ اللَّهُ رِزْقاً حَسَناً وَ إِنَّ اللَّهَ لَهُوَ خَیْرُ الرَّازِقِینَ»؛ (سوره حج/58) و کسانی که در راه خدا هجرت کردند، سپس کشته شدند یا به مرگ طبیعی از دنیا رفتند، خداوند به آنها روزی نیکویی می‌دهد که او بهترین روزی‌دهندگان است.
به گفته بعضی از مفسران "رزق حسن"، اشاره به نعمت هایی است که وقتی چشم انسان به آن می‌افتد، چنان مجذوب می‌شود که نمی‌تواند دیده از آن برگیرد و به غیر آن نگاه کند و تنها خداوند قدرت دارد که چنین روزی را به کسی دهد.[۷]
رضایتمندی خداوند متعال از مهاجران
«وَالسَّابِقُونَ الْأَوَّلُونَ مِنَ الْمُهَاجِرِینَ وَالْأَنصَارِ وَالَّذِینَ اتَّبَعُوهُم بِإِحْسَانٍ رَّضیَِ اللَّهُ عَنهُْمْ وَ رَضُواْ عَنْهُ وَ أَعَدَّ لهَُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِی تحَْتَهَا الْأَنْهَرُ خَلِدِینَ فِیهَا أَبَدًا ذَالِکَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ»؛ (سوره نساء/100) پیشگامان نخستین از مهاجرین و انصار و کسانی که به نیکی از آنها پیروی کردند، خداوند از آنها خشنود گشت و آنها (نیز) از او خشنود شدند و باغهایی از بهشت برای آنان فراهم ساخته، که نهرها از زیر درختانش جاری است، جاودانه در آن خواهند ماند و این است پیروزی بزرگ!
واژه "من" در جمله «مِنَ الْمُهاجِرِینَ وَالْأَنْصارِ» تبعیضی است، نه بیانی بنابرین همه آنان این فضیلت را نداشتند، آیه شریفه می‌فرماید: "خداوند از ایشان و ایشان از خدا راضی شدند"، در حالی که به شهادت خود قرآن، همه مهاجرین و انصار اینطور نبودند بلکه یک عده از ایشان بیمار دل و دهن بین بودند و تحت تاثیر سم‌پاشی‌های منافقین قرار می‌گرفتند، عده‌ای دیگر فاسق بودند، عده‌ای از ایشان کسانی بودند که رسول خدا صلی الله علیه و آله از عمل آنان بیزاری جست و معنا ندارد که خدا از کسانی راضی باشد که خودش آنها را به این عناوین یاد کرده است.
پس خدای متعال تعدادی از مهاجرین و انصار را به این فضیلت ستوده است.[۸]
زنان مهاجر
«یَأَیهَُّا الَّذِینَ ءَامَنُواْ إِذَا جَاءَکُمُ الْمُؤْمِنَاتُ مُهَاجِرَاتٍ فَامْتَحِنُوهُنَّ اللَّهُ أَعْلَمُ بِإِیمَانهِِنَّ فَإِنْ عَلِمْتُمُوهُنَّ مُؤْمِنَاتٍ فَلَا تَرْجِعُوهُنَّ إِلیَ الْکُفَّارِ لَا هُنَّ حِلٌّ لهَُّمْ وَلَا هُمْ یحَِلُّونَ لهَُنَّ وَ ءَاتُوهُم مَّا أَنفَقُواْ...»؛ (سوره ممتحنه/10) ای کسانی که ایمان آورده‌اید! هنگامی که زنان باایمان به عنوان هجرت نزد شما آیند، آنها را آزمایش کنید - خداوند به ایمانشان آگاهتر است - هرگاه آنان را مؤمن یافتید، آنها را به سوی کفّار بازنگردانید نه آنها برای کفّار حلالند و نه کفّار برای آنها حلال و آنچه را همسران آنها (برای ازدواج با این زنان) پرداخته‌اند به آنان بپردازید...
جمعی از مفسران در شان نزول آیه آورده‌اند: یکی از مواد پیمان صلح حدیبیه با مشرکان مکه این بود که هر کس از اهل مکه به مسلمانان بپیوندد او را بازگردانند، در این هنگام زنی به نام "سبیعه" اسلام را پذیرفته و به مسلمانان پیوست همسرش از پیامبر صلی الله علیه و آله، بازگشتِ وی را خواست آیه فوق نازل شد و دستور داد زنان مهاجر را امتحان کنند.
نحوه امتحان به این ترتیب بود که آنها را سوگند به خدا می‌دادند که مهاجرتشان جز برای قبول اسلام نبوده و آنها به خاطر دشمنی با همسر و یا علاقه به مرد دیگری، یا علاقه به سرزمین مدینه و مانند آن هجرت ننموده‌اند.
آن زن سوگند یاد کرد که چنین است. در اینجا رسول خدا صلی الله علیه و آله مهریه‌ای را که شوهرش پرداخته بود و هزینه‌هایی را که متحمل شده بود به او پرداخت، و فرمود: طبق این ماده قرارداد تنها مردان را بازمی‌گرداند نه زنان را.
دستور به امتحان با این که آنها را مؤمنان نامیده به خاطر آن است آنها ظاهراً شهادتین را بر زبان، جاری می‌کردند و در سلک اهل ایمان بودند اما امتحان برای این بود که اطمینان حاصل شود که این ظاهر با باطن هماهنگ است.[۹]
پانویس
- ↑ راغب اصفهانی، حسین بن محمد؛ المفردات فی غریب القرآن، ماده «هجر».
- ↑ مکارم شیرازی، ناصر؛ تفسیر نمونه، دارالکتب الإسلامیة، تهران، 1374ش، چاپ اول، ج5، ص51.
- ↑ طبرسی، فضل بن حسن؛ مجمع البیان فی تفسیر القرآن، تهران، انتشارات ناصرخسرو، 1372ش، ج3، ص361.
- ↑ همان، ص362.
- ↑ تفسیر نمونه، ج7، ص262.
- ↑ همان، ج11، ص238. المیزان، ج12، ص254.
- ↑ مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج7، ص147.
- ↑ طباطبائی، سید محمدحسین؛ المیزان فی تفسیرالقرآن، ترجمه سیدمحمد باقر موسوی همدانی، قم دفتر انتشارات اسلامی جامعه‌ی مدرسین، 1374ش، ج9، ص507-509.
- ↑ تفسیر نمونه، ج24، ص37.
منابع
- مهاجران، کاظم احمدزاده، سایت پژوهشکده باقرالعلوم علیه السلام (بخش فرهنگ علوم انسانی و اسلامی)، تاریخ بازیابی: 23 دی 1392.
