ابراهیم اصفهانی: تفاوت بین نسخه‌ها
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | |||
{{مدخل دائرة المعارف|[[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]]}} | {{مدخل دائرة المعارف|[[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]]}} | ||
| − | |||
| − | ابراهیم مردی وارسته و | + | اِبْراهیمِ اِصْفَهانی، میرزا ظهیرالدّین (د 989ق/1581م) فرزند میرزاشاه حسین (مق 929ق/1523م)، شاعر، فرهنگ‌نویس، ادیب و خوشنویس دوره صفوی. پدرش وزیر شاه اسماعیل اول صفوی (892-930ق/1487-1524م) بود. وی و برادرش میرزا اسماعیل پس از کشته شدن پدرشان مدتی در اصفهان به سختی روزگار می‌گذرانیدند، چنانکه در زمان شاه طهماسب (حک 930-984ق/1523-1576م)، جز نذورات و استفاده از موقوفات مزار هارون ولایت که از بناهای پدرشان بود، آنان عایدی دیگری نداشتند. |
| − | انجو شیرازی در تألیف فرهنگ جهانگیری و سروری در تألیف مجمع الفرس از این فرهنگ بهره جسته‌اند. اوحدی بر برخی از مطالب این فرهنگ ایراد گرفته و برای رفع خطاها و اشتباهات مؤلف آن، خوانندگان را به فرهنگ | + | |
| + | میرزا اسماعیل به همان مختصر قناعت کرد و در آن بقعه ساکن شد، ولی میرزا ابراهیم اصفهان را ترک کرد و رهسپار قزوین شد.<ref>کاشانی، 417-418.</ref> رفتن او به قزوین باید در حدود 949ق/1542م بوده باشد، زیرا تقی‌الدین کاشانی که وفات او را در 989ق/1581م دانسته، گوید که وی قریب به 40 سال در دارالسلطنه قزوین ساکن بود. ابراهیم در ابتدای ورود به قزوین ظاهراً با پریشانی و تنگدستی روزگار می‌گذراند، اما طبع ظریف، شعردوستی و شعر شناسیش سبب شد که در اندک زمانی مورد عنایت و توجه اکابر و امرا قرار گیرد و مجلس او محل آمد و شد فضلا، شعرا و بزرگان شود.<ref>کاشانی، همانجا؛ نیز نک: اسکندربیگ، 1/172.</ref> ابراهیم در زمان سلطنت ابوالمؤیّد سلطان محمد خدابنده (حک 985-996ق/1577-1588م) در قزوین درگذشت.<ref>کاشانی، 418.</ref> ولی اوحدی وفات او را در اصفهان و در عهد سلطنت شاه طهماسب می‌داند.<ref>ص 146.</ref> | ||
| + | |||
| + | ابراهیم مردی وارسته و بلندطبع بوده و به مال و مقام اعتنایی نداشته است. مؤلفان نزدیک به زمان او به اینگونه صفات او اشاره کرده‌اند و از احاطه او بر علوم رسمی و فنون ادبی و نیز از خوشنویسی، شعرشناسی و تتبع او در لغات سخن گفته‌اند.<ref>اسکندربیک، اوحدی، کاشانی، رازی، همانجاها؛ صادقی کتابدار، 70.</ref> | ||
| + | |||
| + | وی در خوشنویسی با گرایش به روش میر در نستعلیق، شهرت تمام داشته<ref>اسکندربیک، همانجا؛ نیز نک: اوحدی، 549؛ رازی، 2/401.</ref> و مؤلف فرهنگ مشهوری است در لغات فارسی و عربی و ترکی که اکنون به نامهای فرهنگ میرزا ابراهیم، نسخه میرزا و فرهنگ جهانگشای شناخته می‌شود. این فرهنگ در مدتی کوتاه پس از تألیف در میان اهل ادب معروف شد، چنانکه<ref>اوحدی ص146.</ref> و اسکندربیک <ref>1/172.</ref> از شهرت آن در [[عراق]] و کاشانی از اعتماد ادیبان به آن و دست به دست گشتنش در مجالس ایشان سخن گفته‌اند.<ref>ص418.</ref> | ||
| + | |||
| + | انجو شیرازی در تألیف فرهنگ جهانگیری و سروری در تألیف مجمع الفرس از این فرهنگ بهره جسته‌اند. اوحدی بر برخی از مطالب این فرهنگ ایراد گرفته و برای رفع خطاها و اشتباهات مؤلف آن، خوانندگان را به فرهنگ سرمه سلیمانی (از تألیفات خود او) رجوع داده است.<ref>ص146.</ref> | ||
| + | |||
| + | ابن یوسف شیرازی پس از بررسی و مقابله‌ای که مسان دو فرهنگ شرفنامه منیری و فرهنگ میرزا ابراهیم کرده است با ذکر شواهد ثابت می‌کند که فرهنگ میرزا ابراهیم در واقع رونوشتی است (با تغییراتی) از شرفنامه منیری<ref>سپهسالاری، 2/229-231.</ref> از ابراهیم اصفهانی تاکنون نمونه خط و یا دیوانی بدست نیامده است، اما ابیاتی پراکنده در برخی از تذکره‌ها به نام وی ثبت است و نیز چند نسخه از فرهنگ او در کتابخانه‌های دهخدا، عارف، حکمت (نشریه، 3/25-27، 5/57)، شورای ملی (سابق)، (شورا، 3/99-100، 13/53-54)، دانشکده ادبیات تهران (ادبیات، 367) و سپهسالار (سابق) (سپهسالار، 2/231-232) موجود است. | ||
| + | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
| − | == مآخذ== | + | ==مآخذ== |
| − | + | * آقا بزرگ، الذریعه، 9(1)/15، 16/211؛ ادبیات تهران، خطی. | |
| + | * اسکندربیگ ترکمان، تاریخ عالم آرای عباسی، تهران، 1350ش. | ||
| + | * انجو شیرازی، حسین بن فخرالدین، فرهنگ جهانگیری، به کوشش رحیم عفیفی، مشهد، 1351ش، 1/1-5. | ||
| + | * اوحدی بلیانی، تقی‌الدین، عرفات العاشقین، نسخه خطی موجود در کتابخانه ملی ملک، شم 5324. | ||
| + | * رازی، امین احمد، هفت اقلیم، به کوشش جواد فاضل، تهران، 1340ش. | ||
| + | * سپهسالار، خطی. | ||
| + | * سروری، محمدقاسم، مجمع الفرس، به کوشش محمد دبیر سیاقی، تهران، 1338-1341ش. | ||
| + | * شورا، خطی. | ||
| + | * صادقی کتابدار، مجمع الخواص، ترجمه عبدالرسول خیامپور، تبریز، 1327ش. | ||
| + | * کاشانی، تقی‌الدین، خلاصه الاشعار ورزیده الافکار، نسخه خطی کتابخانه مجلس، شم 334. | ||
| + | * نشریّه کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران درباره نسخه‌های خطی، به کوشش محمدتقی دانش پژوه و ایرج افشار، تهران، 1342ش. | ||
| − | == | + | ==منابع== |
| − | دائره المعارف بزرگ اسلامی، ج2، مدخل : "ابراهیم اصفهانی" از علی بته‌کن، در دسترس در [http://lib.eshia.ir/23022/2/634 کتابخانه فقاهت]، بازیابی:3 آذر 1392 | + | * دائره المعارف بزرگ اسلامی، ج2، مدخل: "ابراهیم اصفهانی" از علی بته‌کن، در دسترس در [http://lib.eshia.ir/23022/2/634 کتابخانه فقاهت]، بازیابی: 3 آذر 1392. |
[[رده:شعرای پارسی گوی قرن دهم]] | [[رده:شعرای پارسی گوی قرن دهم]] | ||
[[رده:ادیبان]] | [[رده:ادیبان]] | ||
[[رده:خطاطان]] | [[رده:خطاطان]] | ||
نسخهٔ ۱۵ دسامبر ۲۰۱۳، ساعت ۰۷:۱۴
اِبْراهیمِ اِصْفَهانی، میرزا ظهیرالدّین (د 989ق/1581م) فرزند میرزاشاه حسین (مق 929ق/1523م)، شاعر، فرهنگ‌نویس، ادیب و خوشنویس دوره صفوی. پدرش وزیر شاه اسماعیل اول صفوی (892-930ق/1487-1524م) بود. وی و برادرش میرزا اسماعیل پس از کشته شدن پدرشان مدتی در اصفهان به سختی روزگار می‌گذرانیدند، چنانکه در زمان شاه طهماسب (حک 930-984ق/1523-1576م)، جز نذورات و استفاده از موقوفات مزار هارون ولایت که از بناهای پدرشان بود، آنان عایدی دیگری نداشتند.
میرزا اسماعیل به همان مختصر قناعت کرد و در آن بقعه ساکن شد، ولی میرزا ابراهیم اصفهان را ترک کرد و رهسپار قزوین شد.[۱] رفتن او به قزوین باید در حدود 949ق/1542م بوده باشد، زیرا تقی‌الدین کاشانی که وفات او را در 989ق/1581م دانسته، گوید که وی قریب به 40 سال در دارالسلطنه قزوین ساکن بود. ابراهیم در ابتدای ورود به قزوین ظاهراً با پریشانی و تنگدستی روزگار می‌گذراند، اما طبع ظریف، شعردوستی و شعر شناسیش سبب شد که در اندک زمانی مورد عنایت و توجه اکابر و امرا قرار گیرد و مجلس او محل آمد و شد فضلا، شعرا و بزرگان شود.[۲] ابراهیم در زمان سلطنت ابوالمؤیّد سلطان محمد خدابنده (حک 985-996ق/1577-1588م) در قزوین درگذشت.[۳] ولی اوحدی وفات او را در اصفهان و در عهد سلطنت شاه طهماسب می‌داند.[۴]
ابراهیم مردی وارسته و بلندطبع بوده و به مال و مقام اعتنایی نداشته است. مؤلفان نزدیک به زمان او به اینگونه صفات او اشاره کرده‌اند و از احاطه او بر علوم رسمی و فنون ادبی و نیز از خوشنویسی، شعرشناسی و تتبع او در لغات سخن گفته‌اند.[۵]
وی در خوشنویسی با گرایش به روش میر در نستعلیق، شهرت تمام داشته[۶] و مؤلف فرهنگ مشهوری است در لغات فارسی و عربی و ترکی که اکنون به نامهای فرهنگ میرزا ابراهیم، نسخه میرزا و فرهنگ جهانگشای شناخته می‌شود. این فرهنگ در مدتی کوتاه پس از تألیف در میان اهل ادب معروف شد، چنانکه[۷] و اسکندربیک [۸] از شهرت آن در عراق و کاشانی از اعتماد ادیبان به آن و دست به دست گشتنش در مجالس ایشان سخن گفته‌اند.[۹]
انجو شیرازی در تألیف فرهنگ جهانگیری و سروری در تألیف مجمع الفرس از این فرهنگ بهره جسته‌اند. اوحدی بر برخی از مطالب این فرهنگ ایراد گرفته و برای رفع خطاها و اشتباهات مؤلف آن، خوانندگان را به فرهنگ سرمه سلیمانی (از تألیفات خود او) رجوع داده است.[۱۰]
ابن یوسف شیرازی پس از بررسی و مقابله‌ای که مسان دو فرهنگ شرفنامه منیری و فرهنگ میرزا ابراهیم کرده است با ذکر شواهد ثابت می‌کند که فرهنگ میرزا ابراهیم در واقع رونوشتی است (با تغییراتی) از شرفنامه منیری[۱۱] از ابراهیم اصفهانی تاکنون نمونه خط و یا دیوانی بدست نیامده است، اما ابیاتی پراکنده در برخی از تذکره‌ها به نام وی ثبت است و نیز چند نسخه از فرهنگ او در کتابخانه‌های دهخدا، عارف، حکمت (نشریه، 3/25-27، 5/57)، شورای ملی (سابق)، (شورا، 3/99-100، 13/53-54)، دانشکده ادبیات تهران (ادبیات، 367) و سپهسالار (سابق) (سپهسالار، 2/231-232) موجود است.
پانویس
مآخذ
- آقا بزرگ، الذریعه، 9(1)/15، 16/211؛ ادبیات تهران، خطی.
- اسکندربیگ ترکمان، تاریخ عالم آرای عباسی، تهران، 1350ش.
- انجو شیرازی، حسین بن فخرالدین، فرهنگ جهانگیری، به کوشش رحیم عفیفی، مشهد، 1351ش، 1/1-5.
- اوحدی بلیانی، تقی‌الدین، عرفات العاشقین، نسخه خطی موجود در کتابخانه ملی ملک، شم 5324.
- رازی، امین احمد، هفت اقلیم، به کوشش جواد فاضل، تهران، 1340ش.
- سپهسالار، خطی.
- سروری، محمدقاسم، مجمع الفرس، به کوشش محمد دبیر سیاقی، تهران، 1338-1341ش.
- شورا، خطی.
- صادقی کتابدار، مجمع الخواص، ترجمه عبدالرسول خیامپور، تبریز، 1327ش.
- کاشانی، تقی‌الدین، خلاصه الاشعار ورزیده الافکار، نسخه خطی کتابخانه مجلس، شم 334.
- نشریّه کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران درباره نسخه‌های خطی، به کوشش محمدتقی دانش پژوه و ایرج افشار، تهران، 1342ش.
منابع
- دائره المعارف بزرگ اسلامی، ج2، مدخل: "ابراهیم اصفهانی" از علی بته‌کن، در دسترس در کتابخانه فقاهت، بازیابی: 3 آذر 1392.
