نماز روز اول محرم

این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.

محتوای فعلی بخشی از یک کتاب متناسب با عنوان است.

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

از حضرت امام رضا عليه السلام منقول است كه حضرت رسول صلى الله عليه و آله روز اول محرم دو ركعت نماز مى كرد. و چون فارغ مى شد دست ها را بلند مى كرد و اين دعا را سه دفعه مى خواند:

---

اللَّهُمَّ أَنْتَ الْإِلَهُ الْقَدِيمُ وَ هَذِهِ سَنَةٌ جَدِيدَةٌ فَأَسْأَلُكَ فِيهَا الْعِصْمَةَ مِنَ الشَّيْطَانِ

خدايا تو معبود قديمى و اين است سال تازه اى پس از تو در آن درخواست حفظ از شيطان

وَ الْقُوَّةَ عَلَى هَذِهِ النَّفْسِ الْأَمَّارَةِ بِالسُّوءِ وَ الاِشْتِغَالَ بِمَا يُقَرِّبُنِي إِلَيْكَ يَا كَرِيمُ

و نيرو و قوت بر اين نفس اماره بدخواه دارم و نيز اشتغال بدان چه مرا (در عمل) به تو نزديك گرداند اى كريم

يَا ذَاالْجَلاَلِ وَالْإِكْرَامِ يَا عِمَادَ مَنْ لاَعِمَادَ لَهُ يَا ذَخِيرَةَ مَنْ لاَذَخِيرَةَ لَهُ يَا حِرْزَ مَنْ لاَحِرْزَ لَهُ

اى صاحب جلال و بزرگوارى اى پشتيبان كسى نگهدارنده و پشتبانى ندارد اى ذخيره كسى ذخيره اى ندارد اى پناه بى پناهان

يَا غِيَاثَ مَنْ لاَ غِيَاثَ لَهُ يَا سَنَدَ مَنْ لاَ سَنَدَ لَهُ يَا كَنْزَ مَنْ لاَ كَنْزَ لَهُ

اى دادرس بى كسان اى پشتوان بى پشتوانان اى گنجينه بى گنجان

يَا حَسَنَ الْبَلاَءِ يَا عَظِيمَ الرَّجَاءِ يَا عِزَّ الضُّعَفَاءِ

اى نيك آزمايش اى بزرگ اميدوارى و از عز و شكوه ناتوانان

يَا مُنْقِذَ الْغَرْقَى يَا مُنْجِيَ الْهَلْكَى يَا مُنْعِمُ يَا مُجْمِلُ يَا مُفْضِلُ يَا مُحْسِنُ

اى نجات دهنده غريقان اى نجات بخش هالكان اى نعمت ده اى نيكو اى بخشنده اى خوش رفتار

أَنْتَ الَّذِي سَجَدَ لَكَ سَوَادُ اللَّيْلِ وَ نُورُ النَّهَارِ وَ ضَوْءُ الْقَمَرِ وَ شُعَاعُ الشَّمْسِ

تويى كه براى تو سياهى شب و روشنى روز و تابش ماه و شعاع خورشيد

وَ دَوِيُّ الْمَاءِ وَ حَفِيفُ الشَّجَرِ يَا اللَّهُ لاَ شَرِيكَ لَكَ

و شر شر آب و صداى درخت سجده كرد اى خدا انبازى براى تو نيست

اللَّهُمَّ اجْعَلْنَا خَيْراً مِمَّا يَظُنُّونَ وَ اغْفِرْ لَنَا مَا لاَ يَعْلَمُونَ وَ لاَ تُؤَاخِذْنَا بِمَا يَقُولُونَ

بار خدايا ما را به از آن چه گمان برند بگردان و آن چه از (بدي هاى) ما ندانند بيامرز و بدان چه گويند از ما بازخواست مفرماى

حَسْبِيَ اللَّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَ هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ

بس است مرا خداى نيست معبود حقى جز او بر او توكل كردم و اوست پروردگار عرش بزرگ

آمَنَّا بِهِ كُلٌّ مِنْ عِنْدِ رَبِّنَا وَ مَا يَذَّكَّرُ إِلاَّ أُولُوا الْأَلْبَابِ

به او گرويديم هر چه هست از نزد پروردگار ما است و يادآور نشود جز صاحبان خرد

رَبَّنَا لاَ تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنَا وَ هَبْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً إِنَّكَ أَنْتَ الْوَهَّابُ

پروردگارا كج مكن دل هاى ما را پس از آن كه راه نمودى ما را و ببخش براى ما از پيش خودت رحمت زيرا كه تويى پر بخشش.

---

منابع

شيخ عباس قمي، مفاتيح الجنان، مهر ثامن الائمه، چاپ سوم، اصفهان 82، ص529.