شموال بن زید: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(ویرایش)
 
سطر ۱: سطر ۱:
 
{{مدخل دائرة المعارف|[[فرهنگ قرآن]]}}
 
{{مدخل دائرة المعارف|[[فرهنگ قرآن]]}}
  
شموال [سموال، شموئيل، شمويل، سَمْول] بن زيد از يهود بنى قريظه در يثرب و از دشمنان پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله بود.<ref>السّيرة النبويّه، ابن هشام، ج ص 515.</ref> در پى پرسش وى و تنى چند از يهود درباره زمان برپايى قيامت، آيه 187 [[سوره اعراف]] نازل و آگاهى از آن مختص خداوند متعال دانسته شد.<ref>همان، ص 569؛ جامع البيان، ج 6 ، جزء ص 183؛ الدرالمنثور، ج ص 619.</ref> نيز ذيل آيات ديگر از وى ياد شده است.<ref>السّيرة النبويّه، ابن هشام، ج ص 570.</ref>
+
شموال [سموال، شموئیل] بن زید، از یهود [[بنی قریظه|بنى قریظه]] در [[یثرب]] و از دشمنان [[پیامبر اسلام|پیامبر اکرم]] صلى الله علیه و آله بود.<ref>السّیرة النبویه، ابن هشام، ج ۲، ص ۵۱۵.</ref> در پى پرسش وى و تنى چند از [[یهود|یهود]] درباره زمان برپایى [[قیامت|قیامت]]، [[آیه ۱۸۷ سوره اعراف|آیه 187 سوره اعراف]] نازل گردید، که آگاهى از آن مختص [[الله|خداوند]] متعال دانسته شد.<ref>همان، ص ۵۶۹؛ جامع البیان، ج ۶ ، جزء ۹، ص ۱۸۳؛ الدرالمنثور، ج ۳، ص ۶۱۹.</ref> نیز ذیل [[آیه|آیات]] دیگر از وى یاد شده است.<ref>السّیرة النبویه، ابن هشام، ج ۲، ص ۵۷۰.</ref>
  
 
==پانویس==
 
==پانویس==
 
{{پانویس}}
 
{{پانویس}}
 
 
==منابع==
 
==منابع==
فرهنگ قرآن، ج 17، ص 442.
+
*[[فرهنگ قرآن (کتاب)|فرهنگ قرآن]]، ج ۱۷، ص ۴۴۲.
  
 
[[رده:دشمنان پیامبر]]
 
[[رده:دشمنان پیامبر]]
 
[[رده:شخصیت‌های شان نزول آیات قرآن]]
 
[[رده:شخصیت‌های شان نزول آیات قرآن]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۴ ژوئیهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۰۷:۲۹

Icon-encycolopedia.jpg

این صفحه مدخلی از فرهنگ قرآن است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)


شموال [سموال، شموئیل] بن زید، از یهود بنى قریظه در یثرب و از دشمنان پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله بود.[۱] در پى پرسش وى و تنى چند از یهود درباره زمان برپایى قیامت، آیه 187 سوره اعراف نازل گردید، که آگاهى از آن مختص خداوند متعال دانسته شد.[۲] نیز ذیل آیات دیگر از وى یاد شده است.[۳]

پانویس

  1. السّیرة النبویه، ابن هشام، ج ۲، ص ۵۱۵.
  2. همان، ص ۵۶۹؛ جامع البیان، ج ۶ ، جزء ۹، ص ۱۸۳؛ الدرالمنثور، ج ۳، ص ۶۱۹.
  3. السّیرة النبویه، ابن هشام، ج ۲، ص ۵۷۰.

منابع