اسرائیل

اصلاً عبری است مرکب از اسر بمعنی قدرت و ایل بمعنی خدا. لقب حضرت یعقوب علیه اسلام است.

واژه اسرائیل در قرآن

این کلمه، همیشه با بنی و بنو استعمال شده است یعنی فرزندان یعقوب و در دو جا بی کلمه بنو بر خود آن حضرت اطلاق گردیده است .

یکی درآیه « کل الطعام کان حلا لبنی اسرائیل الا ما حرم اسرائیل علی نفسه »( آل عمران/ آیه 88 )

هر خوراکی بر بنی اسرائیل مباح بود مگر آنکه بنی اسرائیل خود پیش از نزول تورات بر خود حرام کرد. و قصه آن در سفر تکوین فصل 32 مذکور است.

و دیگری در آیه : أُولئِكَ الَّذينَ أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ مِنَ النَّبِيِّينَ مِنْ ذُرِّيَّةِ آدَمَ وَ مِمَّنْ حَمَلْنا مَعَ نُوحٍ وَ مِنْ ذُرِّيَّةِ إِبْراهيمَ وَ إِسْرائيلَ وَ مِمَّنْ هَدَيْنا وَ اجْتَبَيْنا إِذا تُتْلى‌ عَلَيْهِمْ آياتُ الرَّحْمنِ خَرُّوا سُجَّداً وَ بُكِيًّا (مریم /58)

اينان گروهى از پيامبران بودند كه خدا به آنان انعام كرده بود، از فرزندان آدم و فرزندان آنان كه با نوح در كشتى نشانديم و فرزندان ابراهيم و اسرائيل و آنها كه هدايتشان كرديم و برگزيديمشان. و چون آيات خداى رحمان بر آنان تلاوت مى‌شد، گريان به سجده مى‌افتادند.

منابع

قرآن ، ترجمه آیتی

نثر طوبی، علامه شعرانی، واژه اسرائیل