مارقین: تفاوت بین نسخه‌ها
Saeed zamani (بحث | مشارکتها) (ایجاد) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | لقب گروهى از دشمنان [[امام على]] علیه السلام است به معناى كسانى كه از دين بيرون رفته‌اند. اينان را «[[خوارج]]» نيز گويند. مارقين کسانی بودند كه در [[جنگ صفين]] امام علیه السلام را به قبول حكميت واداشتند. همينان پس از جنگ و شكست حكميت، شعار «لاحُكمَ الّا لِلَّه» سر دادند و قبول حكميت را گناهى بزرگ شمردند. | |
| − | + | امام على علیه السلام در آغاز از در مسالمت و مدارا با آنان برخورد كرد؛ اما سرانجام مجبور گشت با اين گروه - كه در جهل و تعصب و تصلّب غوطه‌ور بودند - بجنگد. | |
| − | |||
| − | امام على | ||
از اين جنگ در تاريخ اسلام با عنوان «جنگ نهروان» ياد مى‌شود كه در سال 38 ه. روى داد و چهار هزار نفر از خوارج در آن كشته شدند. | از اين جنگ در تاريخ اسلام با عنوان «جنگ نهروان» ياد مى‌شود كه در سال 38 ه. روى داد و چهار هزار نفر از خوارج در آن كشته شدند. | ||
| − | در نهایت گروهی از بازماندگان خوارج كينه امام على | + | در نهایت گروهی از بازماندگان خوارج كينه امام على علیه السلام را به دل گرفتند و تصميم بر قتل ايشان بستند. عبدالرّحمن بن ملجم مرادى از اين كسان بود. او مخفيانه خود را به [[كوفه]] رساند و در 19 [[رمضان]] سال 40 ه. امام را در محراب [[نماز صبح]] هدف شمشير زهرآلود خويش كرد. |
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | فرهنگ شیعه، جمعی از نویسندگان، ج1، | + | فرهنگ شیعه، جمعی از نویسندگان، ج1، ص97. |
[[رده:دشمنان امام علی علیه السلام]] | [[رده:دشمنان امام علی علیه السلام]] | ||
نسخهٔ ۳۰ ژانویهٔ ۲۰۱۳، ساعت ۰۵:۳۸
لقب گروهى از دشمنان امام على علیه السلام است به معناى كسانى كه از دين بيرون رفته‌اند. اينان را «خوارج» نيز گويند. مارقين کسانی بودند كه در جنگ صفين امام علیه السلام را به قبول حكميت واداشتند. همينان پس از جنگ و شكست حكميت، شعار «لاحُكمَ الّا لِلَّه» سر دادند و قبول حكميت را گناهى بزرگ شمردند.
امام على علیه السلام در آغاز از در مسالمت و مدارا با آنان برخورد كرد؛ اما سرانجام مجبور گشت با اين گروه - كه در جهل و تعصب و تصلّب غوطه‌ور بودند - بجنگد.
از اين جنگ در تاريخ اسلام با عنوان «جنگ نهروان» ياد مى‌شود كه در سال 38 ه. روى داد و چهار هزار نفر از خوارج در آن كشته شدند.
در نهایت گروهی از بازماندگان خوارج كينه امام على علیه السلام را به دل گرفتند و تصميم بر قتل ايشان بستند. عبدالرّحمن بن ملجم مرادى از اين كسان بود. او مخفيانه خود را به كوفه رساند و در 19 رمضان سال 40 ه. امام را در محراب نماز صبح هدف شمشير زهرآلود خويش كرد.
منابع
فرهنگ شیعه، جمعی از نویسندگان، ج1، ص97.
