عبدالله بن بکیر شیبانی

ایشان، یکی از ستارگان درخشان خاندان عریق و اصیل «آل اعین» است که به فقه و وثاقتش اعتراف شده و او را از اصحاب اجماع می دانند.وی، فطحی مذهب است؛ اما در وثاقت او تردیدی نشده است.

علامه حلّی می گوید:

من به روایت های او (عبداللّه بن بکیر) اعتماد می کنم؛ اگرچه فاسد المذهب است.

شیخ الطائفه می نویسد:

طائفه شیعه به اخبار فطحی ها، مثل عبداللّه بن بکیر و… عمل کرده اند.

البته گفتنی است که برخی از فقها، چون شهید ثانی و محقّق حلّی، روایت های او را به دلیل فطحی بودن وی نپذیرفته اند.

عبداللّه بن بکیر بن اعین، کثیر الحدیث وکثیر الروایه بوده است. شیخ طوسی و نجاشی برای او کتابی ذکر کرده اند؛ و نیز ابن ندیم می نویسد که وی کتابی در اصول داشته است. ابن عقده، مسند عبداللّه بن بکیر را نوشته است. شیخ مفید، او را از فقهای بزرگی می داند که حلال و حرام الهی و فتاوا و احکام از آنها اخذ می شود و موردی برای طعن و ذمّشان نیست.

مشایخ وی، بزرگانی هستند چون: پدرش (بکیر بن اعین)، عمویش (زرارة بن اعین)، حمزة بن حمران، حمران بن اعین، عبید بن زرارة، حفص بن ابی عیسی؛ و جمع کثیری نیز از وی روایت می کنند که از آن جمله اند:ابن ابی عمیر، صفوان بن یحیی،حسن بن محبوب، علی بن اسباط، حسن بن فضال، فضالة بن ایوب، عبداللّه بن مغیرة، جعفر بن بشیر، عباس بن عامر، علی بن رئاب، علاء بن رزین، عبدالرحمان بن ابی نجران، عبداللّه بن جبلة، عبداللّه بن حمّاد انصاری، مروان بن مسلم، موسی بن قاسم، نصر بن سوید صیرفی، زیاد بن مروان قندی و….

عبداللّه، سه پسر به نامهای حسّان (محمد)، حسن و علی داشت که در زمره عالمان بوده اند.

منابع

ناصر باقری بیدهندی، اصحاب اجماع، فصلنامه علوم حدیث، شماره 9