جبايه: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{مدخل دائره المعارف|[[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام]]}} | {{مدخل دائره المعارف|[[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام]]}} | ||
| − | '''جمع‌آورى مالیات. | + | '''«جبایة»''' به معنی جمع‌آورى مالیات است؛ و به گردآورنده مالیات، اعم از [[زکات]]، [[خراج]]، [[جزیه]] و مانند آن‌ها «جابى»، «عامل» و «ساعى» گویند. از این عنوان [[فقه|فقهی]] در باب زکات و تجارت سخن گفته‌اند. |
| − | + | از وظایف [[امام]] یا نایب او در زمان بسط ید، نصب فردى براى جمع‌آورى مالیات است. بر کسى که مالیات بر عهده دارد، پرداخت آن به «جابى» در صورت مطالبه وى [[واجب]] است.<ref> مجمع البحرین، واژه «جبی». </ref> | |
| − | + | قبول منصب «جبایت»، از جانب حاکم عادل یا نایب او جایز است و از جانب حاکم جائر در صورتى که پذیرش آن مستلزم ارتکاب [[حرام|حرامى]] گردد، جایز نیست. در غیر این صورت جواز آن محل بحث است.<ref> جواهرالکلام ج ۵، ص ۴۱۷-۴۲۴؛ المعالم الزلفىٰ، ص ۱۱۴. </ref> | |
| − | |||
| − | قبول منصب | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| − | <references/> | + | <references /> |
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | جمعى از پژوهشگران زیر نظر سید محمود هاشمى شاهرودى، | + | |
| + | * [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام]]، جمعى از پژوهشگران زیر نظر سید محمود هاشمى شاهرودى، ج ۳، ص ۴۵. | ||
[[رده:اصطلاحات فقهی]] | [[رده:اصطلاحات فقهی]] | ||
[[رده:احکام اقتصادی]] | [[رده:احکام اقتصادی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۰ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۱۵
«جبایة» به معنی جمع‌آورى مالیات است؛ و به گردآورنده مالیات، اعم از زکات، خراج، جزیه و مانند آن‌ها «جابى»، «عامل» و «ساعى» گویند. از این عنوان فقهی در باب زکات و تجارت سخن گفته‌اند.
از وظایف امام یا نایب او در زمان بسط ید، نصب فردى براى جمع‌آورى مالیات است. بر کسى که مالیات بر عهده دارد، پرداخت آن به «جابى» در صورت مطالبه وى واجب است.[۱]
قبول منصب «جبایت»، از جانب حاکم عادل یا نایب او جایز است و از جانب حاکم جائر در صورتى که پذیرش آن مستلزم ارتکاب حرامى گردد، جایز نیست. در غیر این صورت جواز آن محل بحث است.[۲]
پانویس
منابع
- فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام، جمعى از پژوهشگران زیر نظر سید محمود هاشمى شاهرودى، ج ۳، ص ۴۵.
