سید دلدار علی نقوی

{منبع اين نوشتار يک سايت است. آن را با نوشته خودتان جايگزين کنيد.}

سيد دلدار

سید دلدار علی نقوی فرزند محمد معين نقوی هندوستانی، معروف به سيد دلدار، یکی از اعلام بزرگ شيعه در کشور هندوستان بود. سيد دلدار عالمی فاضل و فقيهی مجتهد و مفسری حکيم بود که در تمام فنون عقلی و نقلی مهارت یافت. خاندان دلدار علی نقوی از سادات جليل و از اکابر علمای مکتب تشيع در کشور پهناور هند بودند. نسبش با بيست و دو واسطه به حضرت هادی عليه السلام منتهی می شود. اغلب صاحب تراجم علما و مراجع بزرگ در شأن و مقام و اوصاف اين بزرگوار و خاندان معظم او قلم فرسائی دارند. صاحب جواهر در آثارش با ذکر عناوينی از قبيل: علامه فائق، کتاب الله ناطق، خاتم المجتهدين، حجت الله علی العالمين، آيت الله العظمی فی الاولين و الآخرين... او را متذکر است.

نوشته اند در سال 166 در قصبه نصير آباد هند متولد شد و در هندوستان نزد پدر عالم خويش مقدمات علوم را به پايان برد و در عتبات در عداد افاضل شاگردان وحيد بهبهانی، سيد بحر العلوم، سيد صاحب رياض، سيد شهرستانی و ديگر اساتيد از گلستان علما گلها چيد، و بلبلان اين مکتب نواها شنيد و پس از آنکه جامع علوم مختلف گرديد و به فضائل و مکارم اخلاقی زيور یافت به ديار خويش بازگشت و خاک هند را چراغی منور گشت و از خود آثاری گرانبها در همه شئون به جا گذاشت. سيد دلدار در ترويج مذهب جعفری، ايجاد آثار و ابنيه، مساجد و حسينيه، تهيه کتاب و کتابخانه گامهای مؤثری برداشت. از تأليفات سودمند اوست:

منتهی الافکار، مسکن القلوب، حسام الاسلام، دعائم الاسلام، آثارة الاحزان و شهاب ثاقب. سيد بعد از عمری خدمات گوناگون در سال 1235 در سن شصت و نه سالگی وفات نمود و در حسينيه معروف هند (لکهنو) به خاک سپرده شد.

پدرش سيد محمد نقوی از اجله سادات و اعلام معروف هند بود. دلدار پس از وفات، فرزندانی عالم و دانشمند به نام محمد مشهور به سلطان العلما یکی از اعلام مشهور جهان تشيع در هندوستان بود. آن جناب فقيهی کامل و مجتهدی جامع و صاحب تصانيفی مانند: احياء الاجتهاد، بضاعة مزجاة، گوهر شاهوار= در اصول و فقه و مناقب ائمه اطهار عليهم السلام می باشد. سرانجام در سال 1248 در لکهنو وفات نمود. دومين فرزند او سيد علی از قراء وحيد عصر خويش بود که در تجويد قرآن مجيد و در مراثی سالار شهيدان آثاری به جا گذاشت و در سال 1259 در کربلا وفات نمود. سومين آنها حسن بن علی عالمی فاضل و عابدی خاشع، مدام در خدمت مردم بود و آثاری مانند کتاب باقيات الصالحات، تذکرة الشيوخ، تحرير اقلديس و غيره را از خويش به جا گذاشت و در سال 1260 در هندوستان وفات نمود. و اما چهارمين فرزند سيد دلدار خود آيتی است کبری، دانشمندی جامع و فقيهی کامل و مفسری محدث، در هوش و استعداد نادره زمان و اعجوبه دوران که در فضائل علمی و کمالات معنوی شهره آفاق گرديد. نوشته اند سيد حسين در سن هفده سالگی به درجه اجتهاد رسيد، و عمری از محضرش بهره ها بردند و دانشها آموختند و از آثار او عاشقان دانش جرعه ها نوشيدند. و از او و دودمانش فضيلتها به ارث بردند. خاندان دلدار علی مخصوصا دودمان وی مانند سيد محمد قلی خان هندوستان را نورافزا گشتند، و یادگارانی ارزشمند از آل رسول به اين ديار گرديدند. که در هند و بلاد اسلامی دلدار نه یک دلدار بلکه هزاران دلدار از احفاد او. همانگونه که از نسل سجاد، نه فقط یک باقر، بلکه ميليونها شکافنده دانش و ميليونها معلم پرورش. تا بينی دشمن به خاک سايد و سپس معنی ابتر داند. دانشمند اخير را آثاری است که اهم آنها عبارت است از: آمالی در تفسير و مواعظ، روضة الاحکام در فقه، فوائد الحسنيه در تصحيح عقايد، تجزی در اجتهاد، حديقه در مسائل و فروع، طرد معاندين، تفاسير آيات و سور، مجالس مفجعه درمصائب عترة طاهره و ... اين سيد بزرگوار سرانجام در سال 1273 در سن 62 سالگی در هند وفات نمود و در حسينيه لکهنو به خاک سپرده شد.

منبع:سایت شعائر