مروان بن محمد: تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) جز (مهدی موسوی صفحهٔ تقویم: خلافت مروان حمار آخرين خليفه اموى را به خلافت مروان حمار آخرین خلیفه اموی منتقل کرد) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | {{تقویم|روز= 15 صفر|سال= سال | + | {{تقویم|روز= 15 صفر|سال= سال ۱۲۷ هجری قمری}} |
| + | [[خلافت]] «مروان بن محمد بن مروان» معروف به «مروان حمار» پس از خلع «ابراهیم بن [[ولید بن عبدالملک]]» در پانزدهم [[صفر]] سال ۱۲۷ قمرى آغاز گردید. | ||
| + | مروان حمار، عامل خلیفه در منطقه ارمنستان، پس از شنیدن خبر مرگ [[یزید بن ولید بن عبدالملک]] و جانشینى برادرش ابراهیم، با سپاهى منظم و توانمند از ارمنستان به سوى [[شام]] عازم گردید، تا قدرت را در دست بگیرد. وى که به دلیرى و رزمندگى در میدان مبارزه، مشهور بود و ابهت نام و حرکت او، خلیفه وقت را به تزلزل مى آورد، شهرهاى میان ارمنستان و شام را یکى پس از دیگرى گشود و با سپاه سلیمان بن هشام بن عبدالملک که از سوى ابراهیم بن ولید به نبرد او آمده بود، در مکانى به نام «عین الجرّ» که میان بعلبک و [[دمشق]]، در منطقه بقاع واقع است، درگیر شد و سپاه خلیفه را وادار به پذیرش شکست و عقب نشینى نمود. سپس به سوى دمشق، تهاجم نمود و از مردم این شهر براى خویش [[بیعت]] گرفت. ابراهیم بن ولید که در مقابل عمل انجام شده قرار گرفته بود، چاره اى جز تسلیم و پذیرش خلافت مروان نداشت. بدین جهت، خود را از خلافت، خلع و با مروان حمار بیعت کرد. | ||
| − | + | مروان از سال ۱۲۷ تا سال ۱۳۲ قمرى در منصب خلافت قرار داشت و به حکومت [[امویان]]، قدرت و استحکام نسبى بخشید ولى در برابر جنبش سراسرى [[عباسیان]] تاب مقاومت نیاورد و سرانجام بدست آنان کشته شد. با کشته شدن وى، خلافت امویان که از سال ۴۱ قمرى (پس از [[صلح امام حسن علیه السلام|صلح امام حسن]] علیه‌السلام) آغاز گردیده بود، در این تاریخ (۱۳۲ قمرى) به پایان نکبت بار خویش رسید و با سرافکندگى و شکست نظامى، سیاسى، اجتماعى و عقیدتى در جامعه اسلامى مواجه گردید.<ref> نک: تاریخ الطبرى، ج ۶، ص ۲۹۸؛ تاریخ الیعقوبى، ج ۲، ص ۲۶۵؛ تاریخ الخلفا (سیوطی)، ص ۲۹۱.</ref> | |
| − | |||
| − | |||
| − | |||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
| − | <references/> | + | <references /> |
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | + | * مؤسسه تبیان، نرم‌افزار دایرة‌المعارف چهارده معصوم علیهم‌السلام. | |
| + | |||
[[رده:وقایع ماه صفر]] | [[رده:وقایع ماه صفر]] | ||
[[رده:سال ۱۲۷ هجری قمری]] | [[رده:سال ۱۲۷ هجری قمری]] | ||
نسخهٔ ۷ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۵۶
|
تقویم هجری قمری |
| روز واقعه:15 صفر |
| سال ۱۲۷ هجری قمری |
خلافت «مروان بن محمد بن مروان» معروف به «مروان حمار» پس از خلع «ابراهیم بن ولید بن عبدالملک» در پانزدهم صفر سال ۱۲۷ قمرى آغاز گردید.
مروان حمار، عامل خلیفه در منطقه ارمنستان، پس از شنیدن خبر مرگ یزید بن ولید بن عبدالملک و جانشینى برادرش ابراهیم، با سپاهى منظم و توانمند از ارمنستان به سوى شام عازم گردید، تا قدرت را در دست بگیرد. وى که به دلیرى و رزمندگى در میدان مبارزه، مشهور بود و ابهت نام و حرکت او، خلیفه وقت را به تزلزل مى آورد، شهرهاى میان ارمنستان و شام را یکى پس از دیگرى گشود و با سپاه سلیمان بن هشام بن عبدالملک که از سوى ابراهیم بن ولید به نبرد او آمده بود، در مکانى به نام «عین الجرّ» که میان بعلبک و دمشق، در منطقه بقاع واقع است، درگیر شد و سپاه خلیفه را وادار به پذیرش شکست و عقب نشینى نمود. سپس به سوى دمشق، تهاجم نمود و از مردم این شهر براى خویش بیعت گرفت. ابراهیم بن ولید که در مقابل عمل انجام شده قرار گرفته بود، چاره اى جز تسلیم و پذیرش خلافت مروان نداشت. بدین جهت، خود را از خلافت، خلع و با مروان حمار بیعت کرد.
مروان از سال ۱۲۷ تا سال ۱۳۲ قمرى در منصب خلافت قرار داشت و به حکومت امویان، قدرت و استحکام نسبى بخشید ولى در برابر جنبش سراسرى عباسیان تاب مقاومت نیاورد و سرانجام بدست آنان کشته شد. با کشته شدن وى، خلافت امویان که از سال ۴۱ قمرى (پس از صلح امام حسن علیه‌السلام) آغاز گردیده بود، در این تاریخ (۱۳۲ قمرى) به پایان نکبت بار خویش رسید و با سرافکندگى و شکست نظامى، سیاسى، اجتماعى و عقیدتى در جامعه اسلامى مواجه گردید.[۱]
پانویس
- ↑ نک: تاریخ الطبرى، ج ۶، ص ۲۹۸؛ تاریخ الیعقوبى، ج ۲، ص ۲۶۵؛ تاریخ الخلفا (سیوطی)، ص ۲۹۱.
منابع
- مؤسسه تبیان، نرم‌افزار دایرة‌المعارف چهارده معصوم علیهم‌السلام.
