فاضل آبی: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
سطر ۱: سطر ۱:
عزالدین حسن بن علی ابن ابیطالب معروف به فاضل آبی (ابن زینب) یکی از علمای بزرگ [[شیعه]] در قرن هفتم هجری بود. آبی فقیهی کامل و عالمی فاضل بود. او از اکابر تلامذه [[محقق حلی|محقق حلّی]] است که خود در فقه صاحب نظر بود. [[سید محمد مهدی بحرالعلوم|سید بحرالعلوم]] در [[فوائد الرجالیه (کتاب)|رجال]] خویش او را در عداد فقهای بزرگ قرن هفتم متذکر است. او دانشمندی محقق و اهل نظر در مسائل [[فقه|فقهی]] بود و گاه رأی او در [[فتوا|فتاوا]] مخالف استاد خویش بوده است.  
+
آبی، عزّالدّین حسن یوسفی فرزند ابوطالب، معروف به فاضل آبی(منسوب به آبه=آوه) و مُکنّی به ابن الزّبیب، فقیه امامی سده ۷ ق/۱۳م. از افاضل شاگردان جعفر بن حسن بن یحیی بن حسن بن سعید هذلی، معروف به [[محقق حلى|محقّق حلّی]] (د۶۷۶ق/۱۲۷۷م) بوده و با وی در بسیاری از مسائل مباحثات حاّد داشته است. آبی در برخی از مباحث [[فقه]]، آرای تازه ابراز کرده، از جمله اقامه [[نماز جمعه]] را در عصر [[غیبت]] [[حرام]] می شمرده و نیز بهره زوجه را از میراث زوج، حتّی در صورت داشتن فرزند از میّت، شامل زمین نمی دانسته است. فتوای اخیر تا آن دوران خلاف مشهور بود، ولی پس از آبی، رأی بسیاری از فقها در این مورد بر همان قرار گرفت و نظر مشاهیر متأخّران نیز همان است. اثر مشهور آبی در فقه، کشف الرّموز در شرح مختصر نافع استادش محقّق حلّی است. وی در سال ۶۷۲ ق/۱۲۷۳م از تألیف این کتاب فراغت یافت. تاریخ وفات او معلوم نیست.
 
 
فاضل آبی به صاحب کشف الرموز مشهور است. کشف الرموز شامل مسائل فقهی و نظریات صاحب ترجمه است که دالّ بر احاطه علمی فاضل دارد. تاریخ تألیف کشف الرموز [[ماه رمضان|رمضان]] ۶۷۲ بوده و صاحب ترجمه ظاهراً اواخر قرن هفتم وفات نموده است.  
 
 
 
در قرون گذشته مردم ساوه [[اهل سنت|سنی]] مذهب و به کنار آن مردم قصبه آبه [[شیعه]] مذهب بودند ولی پس از چند سال مردم ساوه نیز همگی شیعه شدند و کشمکش های دو قصبه خاتمه یافت. فاضل، هم شهری سید رضی الدین آوی است.  
 
  
 
==منابع==
 
==منابع==
 +
تاج‌العلما، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج.۱، ص:۷۱.
  
* پایگاه شعائر.
 
  
 
[[رده:علمای قرن هفتم]]
 
[[رده:علمای قرن هفتم]]

نسخهٔ ‏۲۰ آوریل ۲۰۲۰، ساعت ۱۰:۳۵

آبی، عزّالدّین حسن یوسفی فرزند ابوطالب، معروف به فاضل آبی(منسوب به آبه=آوه) و مُکنّی به ابن الزّبیب، فقیه امامی سده ۷ ق/۱۳م. از افاضل شاگردان جعفر بن حسن بن یحیی بن حسن بن سعید هذلی، معروف به محقّق حلّی (د۶۷۶ق/۱۲۷۷م) بوده و با وی در بسیاری از مسائل مباحثات حاّد داشته است. آبی در برخی از مباحث فقه، آرای تازه ابراز کرده، از جمله اقامه نماز جمعه را در عصر غیبت حرام می شمرده و نیز بهره زوجه را از میراث زوج، حتّی در صورت داشتن فرزند از میّت، شامل زمین نمی دانسته است. فتوای اخیر تا آن دوران خلاف مشهور بود، ولی پس از آبی، رأی بسیاری از فقها در این مورد بر همان قرار گرفت و نظر مشاهیر متأخّران نیز همان است. اثر مشهور آبی در فقه، کشف الرّموز در شرح مختصر نافع استادش محقّق حلّی است. وی در سال ۶۷۲ ق/۱۲۷۳م از تألیف این کتاب فراغت یافت. تاریخ وفات او معلوم نیست.

منابع

تاج‌العلما، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج.۱، ص:۷۱.