|
|
| (۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده) |
| سطر ۱: |
سطر ۱: |
| − | {{بخشی از یک کتاب}}
| + | #تغییرمسیر[[آیه 106 سوره مائده]] |
| − | '''منبع:''' [[نمونه بينات در شأن نزول آيات]] از نظر [[شیخ طوسی]] و ساير مفسرين خاصه و عامه ، ص 321
| |
| − | | |
| − | '''نویسنده:''' محمدباقر محقق
| |
| − | | |
| − | ==شأن نزول آيه 106 سوره مائده==
| |
| − | | |
| − | '''<I>«يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا شَهادَةُ بَيْنِكُمْ».</I>'''<ref> بقيه آية، «إِذا حَضَرَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ حِينَ الْوَصِيَّةِ اثْنانِ ذَوا عَدْلٍ مِنْكُمْ أَوْ آخَرانِ مِنْ غَيْرِكُمْ إِنْ أَنْتُمْ ضَرَبْتُمْ فِي الْأَرْضِ فَأَصابَتْكُمْ مُصِيبَةُ الْمَوْتِ تَحْبِسُونَهُما مِنْ بَعْدِ الصَّلاةِ فَيُقْسِمانِ بِاللَّهِ إِنِ ارْتَبْتُمْ لانَشْتَرِي بِهِ ثَمَناً وَ لَوْ كانَ ذاقُرْبى وَلانَكْتُمُ شَهادَةَ اللَّهِ إِنَّا إِذاً لَمِنَ الْآثِمِينَ؛ اى آن كسانى كه گرويده اند، هنگامى كه مرگ يكى از شما را فرارسد هنگام نوشتن وصيت دو نفر را گواه بگيريد كه دادگر (عادل) باشند. خواه از خودتان باشند يا از غير خودتان، اگر در سفر بوديد و ناگوارى [[مرگ]] به شما برسد دو گواه را نگاه داريد تا پس از نماز، اگر به آن‌ها بدگمان هستيد. آن‌ها را سوگند بدهند (بگويند) كه ما (براى گواهى خود) مزدى نمى خواهيم اگر چه (گواهى مزبور) براى خويشاوندان باشد (بگويند) كه ما گواهى خدا را پوشيده نمى داريم. همانا ما، در اين هنگام (اگر كتمان شهادت كنيم) از گناهكاران خواهيم بود».</ref>
| |
| − | | |
| − | «[[شیخ طوسی]]» [[امام باقر|امام محمدباقر]] عليه‌السلام و واقدى در سبب نزول اين آيه چنين آورده اند. بنا به قول اسامة بن زيد از پدرش، دو نفر مسيحى بودند به نام تميم دارمى و عدى دارمى<ref> بعضى اسم اين دو نفر را تميم دارى بدون ميم گفته اند و به نظر صحيح تر مى آيد و شايد در كتاب تفسير تبيان چاپ 1365 هجرى قمرى اشتباهى از لحاظ ازدياد ميم (در دارى) رخ داده باشد.</ref> و كار آن‌ها تجارت با [[مكه]] بود. وقتى كه [[رسول خدا]] صلى الله عليه و آله و سلم از مكه به [[مدينه]] هجرت فرمود. ابن ابى‌مارية مولى عمرو بن العاص به [[مدينه]] وارد شد در حالتى كه تجارت با شام مي‌نمود.
| |
| − | | |
| − | با اين دو نفر مسيحى به عزم تجارت كردن بيرون رفت تا اين كه در بين راه ابن ابى‌مارية مريض شد، وصيت خود را با دستش نوشت و آن را در ميان امتعه خود پنهان نمود و اموال خود را به آن دو نفر سپرد و گفت: وقتى كه به مدينه رسيديد. اموال مرا به خانواده من بدهيد سپس وفات يافت اين دو نفر از اموال ابن ابى‌مارية آنچه كه خوب بود و خوششان مى آمد، برداشتند و بقيه مال را به خانواده او دادند.
| |
| − | | |
| − | وراث مزبور هنگام تفتيش از امتعه، نامه وصيت را پيدا كردند وقتى كه خواندند اشيائى را در آن وصيت‌نامه ديدند كه در جزء اموالى كه تحويل گرفته بودند، نبود. به آن دو نفر مراجعه كردند، آنان هم گفتند: آنچه ابن ابى‌مارية به ما داده بود به شما تحويل داديم و از بقيه مال خبرى نداريم. وراث مزبور جريان قضيه را به [[رسول خدا]] صلی الله علیه و آله گفتند، اين آية نازل گرديد.<ref> صاحب كشف الاسرار اسم شخص متوفى را به ديل بن ابى‌مارية گفته و نيز گويد: بعد از آن كه شكايت نزد [[رسول خدا]] صلی الله علیه و آله بردند، پيامبر آنان را سوگند داد. اينان سوگند ياد كردند كه خيانت نكرده اند و وصيت او را نيز تبديل ننموده اند. پيامبر ادعاى ورثه را رد كرد و اين آيه در شأن آنان نازل گرديد.</ref><ref> صاحب روض الجنان گويد: متاعى كه آن دو نفر مسيحى برداشته و به ورثه ندادند، ظرف سيمين بود به وزن سيصد درم.</ref><ref> ترمذى در صحيح خود و ديگران از علماى عامه از ابن عباس و از تميم‌دارى نقل كنند و گويند: متاع مسروقه جامى بود از نقره كه قيمت آن هزار درهم بود و از آن دو نفر نقل نمايند كه گفتند: ما آن جام را برداشتيم و فروختيم و پول آن را ميان خود تقسيم كرديم و پس از مسلمان شدن پول آن را به ورثه او رد كرديم. سپس نزد [[رسول خدا]] صلی الله علیه و آله رفتيم و چون براى گفتار خود دليلى نداشتيم. پيامبر دستور فرمود: كه سوگند ياد كنيم سپس اين آيه نازل گرديد.</ref>
| |
| − | | |
| − | ==پانویس ==
| |
| − | <references />
| |
