صادق رضازاده شفق: تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
|||
| (۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۱ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۳: | سطر ۳: | ||
'''رضازاده شفق، صادق''' | '''رضازاده شفق، صادق''' | ||
| − | قرن: | + | قرن: ۱۴ (۱۳۵۰-۱۲۷۴/۱۲۷۱ ش) |
| − | + | شاعر، نویسنده، روزنامه نگار و مترجم. در [[تبریز]] متولد شد و زبان فرانسوى و انگلیسى را در مدرسه ى کاتولیک و امریکایى تبریز فراگرفت. مدتى مدیریت مدرسه ى حیات تبریز را به عهده داشت و در سال ۱۳۲۸ روزنامه ى «شفق» را در تبریز منتشر کرد و در سال ۱۳۳۰ بر اثر سخنرانی هایى که بر علیه استیلاى دولت روس مى کرد از طرف آن دولت به اعدام محکوم شد، پس به استانبول گریخت و از کالج رابرت آنجا به دریافت لیسانس نائل گردید، در سال ۱۳۴۰ به [[ایران]] بازگشت و بعد از مدت کوتاهى به برلن رفت و در آنجا موفق به دریافت دکتراى [[فلسفه]] شد. | |
| − | + | سپس به ایران آمد و در دارالمعلمین عالى به تدریس فلسفه و ادبیات فارسى قبل از [[اسلام]] پرداخت. او زبانهاى روسى، فرانسوى، ترکى، آلمانى و انگلیسى را به خوبى مى دانست و در دانشگاه تهران ادبیات فارسى و فلسفه تدریس مى کرد. در اولین دوره ى مجلس سنا و دوره هاى چهاردهم و پانزدهم مجلس شوراى ملى نماینده بود. | |
| − | + | وى در [[تهران]] درگذشت و در گورستان بهشت زهرا به خاک سپرده شد. | |
| − | + | از آثار اوست: «تاریخ ادبیات ایران»؛ «ایران از نظر خاورشناسان»؛ «ستارخان»؛ تدوین «دیوان عارف»؛ «فرهنگ شاهنامه و ملاحظاتى درباره‌ى فردوسى» و ترجمه هاى: «اسکندر مقدونى»؛ «تاریخ مختصر ایران»؛ «زندگانى داریوش». | |
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | |||
| + | *[[انجمن مفاخر فرهنگی]]، [[اثرآفرینان]]، ج۳، ص۱۰۹. | ||
| + | [[رده:ادیبان]] | ||
[[رده:شعرای پارسی گو]] | [[رده:شعرای پارسی گو]] | ||
[[رده:شعرای پارسی گوی قرن چهاردهم]] | [[رده:شعرای پارسی گوی قرن چهاردهم]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ ژوئن ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۴۶
رضازاده شفق، صادق
قرن: ۱۴ (۱۳۵۰-۱۲۷۴/۱۲۷۱ ش)
شاعر، نویسنده، روزنامه نگار و مترجم. در تبریز متولد شد و زبان فرانسوى و انگلیسى را در مدرسه ى کاتولیک و امریکایى تبریز فراگرفت. مدتى مدیریت مدرسه ى حیات تبریز را به عهده داشت و در سال ۱۳۲۸ روزنامه ى «شفق» را در تبریز منتشر کرد و در سال ۱۳۳۰ بر اثر سخنرانی هایى که بر علیه استیلاى دولت روس مى کرد از طرف آن دولت به اعدام محکوم شد، پس به استانبول گریخت و از کالج رابرت آنجا به دریافت لیسانس نائل گردید، در سال ۱۳۴۰ به ایران بازگشت و بعد از مدت کوتاهى به برلن رفت و در آنجا موفق به دریافت دکتراى فلسفه شد.
سپس به ایران آمد و در دارالمعلمین عالى به تدریس فلسفه و ادبیات فارسى قبل از اسلام پرداخت. او زبانهاى روسى، فرانسوى، ترکى، آلمانى و انگلیسى را به خوبى مى دانست و در دانشگاه تهران ادبیات فارسى و فلسفه تدریس مى کرد. در اولین دوره ى مجلس سنا و دوره هاى چهاردهم و پانزدهم مجلس شوراى ملى نماینده بود.
وى در تهران درگذشت و در گورستان بهشت زهرا به خاک سپرده شد.
از آثار اوست: «تاریخ ادبیات ایران»؛ «ایران از نظر خاورشناسان»؛ «ستارخان»؛ تدوین «دیوان عارف»؛ «فرهنگ شاهنامه و ملاحظاتى درباره‌ى فردوسى» و ترجمه هاى: «اسکندر مقدونى»؛ «تاریخ مختصر ایران»؛ «زندگانى داریوش».
منابع
- انجمن مفاخر فرهنگی، اثرآفرینان، ج۳، ص۱۰۹.
