ابن ابی یمان بندنیجی: تفاوت بین نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(صفحهای جدید حاوی '{{مدخل دائرة المعارف|اثر آفرینان}} ابن ابییمان بندنیجی، ابوبشر، یمان قرن: 3 ...' ایجاد کرد) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
(۴ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشده) | |||
سطر ۱: | سطر ۱: | ||
+ | {{خوب}} | ||
{{مدخل دائرة المعارف|[[اثر آفرینان]]}} | {{مدخل دائرة المعارف|[[اثر آفرینان]]}} | ||
− | ابن ابییمان | + | '''«ابوبشر ابن ابییمان بندنیجی»''' (۲۸۴-۲۰۰ ق)، ادیب و لغوى مسلمان در قرن ۳ قمری است. وی از دهقانزادگان [[ایران|ایرانى]] بود که در شهر بندنیج، نزدیک [[بغداد]] در حالى که نابینا بود به دنیا آمد. ابن ابییمان از ثروتمندان و ملاکین عجم بود و تمامى املاک و بستانهاى خود را که از پدرش به [[ارث]] رسیده بود، فروخت و صرف هزینهى علما و تحصیل علم کرد. |
− | + | او نزد [[ابن سکیت اهوازی|ابنسکیت]] و ریاشى و دیگر علماى [[بصره]] و [[كوفه|کوفه]] به تحصیل پرداخت. ابوبشر [[شعر]] نیز مىسرود. برخی از آثار وى عبارت است از: «التفقیه»، «العروض»، «معانى الشعر». | |
− | + | ==منابع== | |
− | |||
− | |||
− | |||
− | |||
− | + | *[[اثرآفرینان]]، [[انجمن مفاخر فرهنگی]]، ج۱، ص۹۲. | |
− | * [[ | + | {{سنجش کیفی |
+ | |سنجش=شده | ||
+ | |شناسه= خوب | ||
+ | |عنوان بندی مناسب= خوب | ||
+ | |کفایت منابع و پی نوشت ها= متوسط | ||
+ | |رعایت سطح مخاطب عام= خوب | ||
+ | |رعایت ادبیات دانشنامه ای= خوب | ||
+ | |جامعیت= متوسط | ||
+ | |رعایت اختصار= خوب | ||
+ | |سیر منطقی= خوب | ||
+ | |کیفیت پژوهش= خوب | ||
+ | |رده=دارد | ||
+ | }} | ||
[[رده:ادیبان]] | [[رده:ادیبان]] | ||
− | [[رده: | + | [[رده:لغت شناسان]] |
نسخهٔ کنونی تا ۱۵ آوریل ۲۰۲۳، ساعت ۱۲:۱۴
«ابوبشر ابن ابییمان بندنیجی» (۲۸۴-۲۰۰ ق)، ادیب و لغوى مسلمان در قرن ۳ قمری است. وی از دهقانزادگان ایرانى بود که در شهر بندنیج، نزدیک بغداد در حالى که نابینا بود به دنیا آمد. ابن ابییمان از ثروتمندان و ملاکین عجم بود و تمامى املاک و بستانهاى خود را که از پدرش به ارث رسیده بود، فروخت و صرف هزینهى علما و تحصیل علم کرد.
او نزد ابنسکیت و ریاشى و دیگر علماى بصره و کوفه به تحصیل پرداخت. ابوبشر شعر نیز مىسرود. برخی از آثار وى عبارت است از: «التفقیه»، «العروض»، «معانى الشعر».
منابع
- اثرآفرینان، انجمن مفاخر فرهنگی، ج۱، ص۹۲.