عين ابى نيزر: تفاوت بین نسخه‌ها
Saeed zamani (بحث | مشارکتها) (تعیین رده) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) (ویرایش) |
||
| (۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۱ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | «ابونیزر» پسر «نجاشى» پادشاه حبشه بود. وى در خردسالى به [[اسلام]] گرایش پیدا | + | {{خوب}} |
| + | «ابونیزر» پسر «نجاشى» پادشاه [[حبشه]] بود. وى در خردسالى به [[اسلام]] گرایش پیدا کرد و حضور [[پیامبر اسلام|پیامبر خدا]] صلى الله علیه و آله رسید و تا هنگام رحلت پیامبر صلى الله علیه و آله در خانه آن حضرت بود و سپس به خانه [[حضرت فاطمه]] علیهاالسلام آمد و با فرزندان آن بزرگوار بسر برد. | ||
| − | ابونیزر گوید: روزى من در «عین ابى نیزر» و «بغیبغه» مشغول حفارى بودم، على بن ابى‌طالب علیه‌السلام آمد و از من پرسید: غذایى دارى؟ عرض | + | ابونیزر گوید: روزى من در '''«عین ابى نیزر»''' و «بغیبغه» مشغول حفارى بودم، [[امام علی علیه السلام|على بن ابى‌طالب]] علیه‌السلام آمد و از من پرسید: غذایى دارى؟ عرض کردم: غذایى است که آن را شایسته امیرمؤمنان نمى دانم. حضرت فرمود: بیاور. آن را خدمت ایشان بردم. |
| − | + | آن حضرت پس از صرف غذا، بیل را بدست گرفت و داخل چاه رفت و بیل مى زد ولى به آب نمى رسید، از آنجا خارج شد. عرق هاى پیشانى را پاک کرد. دوباره به آنجا بازگشت و مشغول به بیل زدن و حفارى شد. یکباره آب به حجم گردن شترى از چشمه جوشید. على علیه‌السلام به سرعت بیرون آمد و فرمود: خدا را گواه مى گیرم که این چشمه [[صدقه]] است. | |
| − | + | سپس درخواست قلم و کاغذ کرد، من به سرعت آن را حاضر کردم و حضرت نوشت: بسم اللّه الرّحمن الرّحیم، هذا ما تصدّق به عبداللّه علیّ أمیرالمؤمنین، تصدّق بالضّیعتین المعروفتین، بعین أبی نیزر و البغیبغة على فقراء أهل المدینة و ابن السّبیل لیقی اللّه بهما وجهه حرّ النّار یوم القیامة لا تباعا و لا توهبا حتّى یرثهما اللّه و هو خیر الوارثین...»؛ «به نام خداى رحمان و رحیم، این وقفنامه بنده خدا، امیرمؤمنان على، در مورد دو چشمه ابى‌نیزر و بغیبغه است براى مستمندان [[مدینه]] و مسافران درمانده تا بدین وسیله خود را از حرارت آتش [[جهنم]] در روز رستاخیز مصون دارد. این دو چشمه را نه کسى مى تواند بفروشد و نه هبه کند تا این که خداوند آن را به ارث برد و خدا بهترین وارثان است».<ref> مستدرک الوسائل، ج ۱۴، ص ۶۲؛ یاقوت، ج ۴، صص ۱۷۵ و ۱۷۶.</ref> | |
| − | |||
| − | سپس درخواست قلم و | ||
| − | |||
| − | «به نام خداى رحمان و رحیم، این وقفنامه بنده خدا، امیرمؤمنان على، در مورد دو چشمه ابى‌نیزر و بغیبغه است | ||
شاید دلیل نامگذارى این چشمه به «ابى‌نیزر» به خاطر قدردانى از تلاش مقدماتى او در حفر این چاه بوده است. | شاید دلیل نامگذارى این چشمه به «ابى‌نیزر» به خاطر قدردانى از تلاش مقدماتى او در حفر این چاه بوده است. | ||
| − | ==پانویس == | + | ==پانویس== |
<references /> | <references /> | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | محمد محمدحسن | + | * محمد محمدحسن شرّاب، ترجمه حمیدرضا شیخی؛ فرهنگ اعلام جغرافیایى، تاریخى در حدیث و سیره نبوى. (مطلب نقل شده از جمله اضافات محمدرضا نعمتى بر این کتاب است) |
[[رده:امام علی علیه السلام]] | [[رده:امام علی علیه السلام]] | ||
[[رده:اماکن تاریخ صدر اسلام]] | [[رده:اماکن تاریخ صدر اسلام]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۶ مهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۲:۳۴
«ابونیزر» پسر «نجاشى» پادشاه حبشه بود. وى در خردسالى به اسلام گرایش پیدا کرد و حضور پیامبر خدا صلى الله علیه و آله رسید و تا هنگام رحلت پیامبر صلى الله علیه و آله در خانه آن حضرت بود و سپس به خانه حضرت فاطمه علیهاالسلام آمد و با فرزندان آن بزرگوار بسر برد.
ابونیزر گوید: روزى من در «عین ابى نیزر» و «بغیبغه» مشغول حفارى بودم، على بن ابى‌طالب علیه‌السلام آمد و از من پرسید: غذایى دارى؟ عرض کردم: غذایى است که آن را شایسته امیرمؤمنان نمى دانم. حضرت فرمود: بیاور. آن را خدمت ایشان بردم.
آن حضرت پس از صرف غذا، بیل را بدست گرفت و داخل چاه رفت و بیل مى زد ولى به آب نمى رسید، از آنجا خارج شد. عرق هاى پیشانى را پاک کرد. دوباره به آنجا بازگشت و مشغول به بیل زدن و حفارى شد. یکباره آب به حجم گردن شترى از چشمه جوشید. على علیه‌السلام به سرعت بیرون آمد و فرمود: خدا را گواه مى گیرم که این چشمه صدقه است.
سپس درخواست قلم و کاغذ کرد، من به سرعت آن را حاضر کردم و حضرت نوشت: بسم اللّه الرّحمن الرّحیم، هذا ما تصدّق به عبداللّه علیّ أمیرالمؤمنین، تصدّق بالضّیعتین المعروفتین، بعین أبی نیزر و البغیبغة على فقراء أهل المدینة و ابن السّبیل لیقی اللّه بهما وجهه حرّ النّار یوم القیامة لا تباعا و لا توهبا حتّى یرثهما اللّه و هو خیر الوارثین...»؛ «به نام خداى رحمان و رحیم، این وقفنامه بنده خدا، امیرمؤمنان على، در مورد دو چشمه ابى‌نیزر و بغیبغه است براى مستمندان مدینه و مسافران درمانده تا بدین وسیله خود را از حرارت آتش جهنم در روز رستاخیز مصون دارد. این دو چشمه را نه کسى مى تواند بفروشد و نه هبه کند تا این که خداوند آن را به ارث برد و خدا بهترین وارثان است».[۱]
شاید دلیل نامگذارى این چشمه به «ابى‌نیزر» به خاطر قدردانى از تلاش مقدماتى او در حفر این چاه بوده است.
پانویس
- ↑ مستدرک الوسائل، ج ۱۴، ص ۶۲؛ یاقوت، ج ۴، صص ۱۷۵ و ۱۷۶.
منابع
- محمد محمدحسن شرّاب، ترجمه حمیدرضا شیخی؛ فرهنگ اعلام جغرافیایى، تاریخى در حدیث و سیره نبوى. (مطلب نقل شده از جمله اضافات محمدرضا نعمتى بر این کتاب است)
