شیعه و سابقه تاریخی آن (کتاب): تفاوت بین نسخه‌ها
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) (ویرایش) |
مهدی موسوی (بحث | مشارکتها) |
||
| (۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۱ کاربر نشان داده نشده) | |||
| سطر ۲۵: | سطر ۲۵: | ||
}} | }} | ||
| − | کتاب '''«شیعه و سابقه تاریخی آن»''' اثر [[ | + | کتاب '''«شیعه و سابقه تاریخی آن»''' اثر سید محمدباقر حجتى، ترجمه فارسی كتاب «تاريخ الشيعة»، تأليف [[محمدحسین مظفر|شیخ محمدحسين مظفّر]] (م، ۱۳۸۱ ق) است. این کتاب به بررسی سابقه تاریخى [[شیعه]] پرداخته است. |
| + | |||
| + | == محتوای کتاب == | ||
| + | كتاب با معناى لغوى «[[شیعه|شيعه]]» آغاز شده و در ادامه، مطالب ذيل ذكر گرديده است: | ||
*سابقه اختصاص عنوان «شیعه» به پیروان [[ائمه اطهار|ائمه]] (علیهم السلام)؛ | *سابقه اختصاص عنوان «شیعه» به پیروان [[ائمه اطهار|ائمه]] (علیهم السلام)؛ | ||
*دعوت به [[تشیع]] از چه زمانى آغاز شد؟ | *دعوت به [[تشیع]] از چه زمانى آغاز شد؟ | ||
*انتشار تشیع؛ | *انتشار تشیع؛ | ||
| − | *علنى | + | *علنى شدن دعوت به تشیع. |
| + | |||
| + | مؤلف در ابتداى كتاب، معنى لغوى «شيعه» را مورد بررسى قرار مى‌دهد و مى‌نويسد: شيعه از نظر لغت به معنى پيروان و ياران و انصار است... اين واژه اختصاصا در مورد فرد و يا افرادى به كار مى‌رود كه دوستدار [[امام علی علیه السلام|امام على]] (علیه السلام) و فرزندان او هستند و به [[امامت]] آنها اعتقاد دارند. تا آنجا كه اگر واژه «شيعه» بدون قيد و شرط اضافى به كار برده شود و قرينه‌اى در كار نباشد، اذهان به چنان افرادى منصرف مى‌شود كه قائل به امامت [[ائمه اطهار|امامان]] يادشده هستند. | ||
| + | |||
| + | با رجوع به [[حدیث|احاديث]] نبوى پى مى‌بريم كه اختصاص اين عنوان (شيعه) به دوستداران [[اهل البیت|اهل‌بيت]] (علیهم السلام) همراه با همان روزى كه [[اسلام]] طلوع كرد، داراى سابقه مى‌باشد و نيز به اين نتيجه مى‌رسيم كه شارع اسلام اين نام و عنوان را خود وضع كرده بود. مؤلف در ادامه، روايات زيادى در تأييد كلام خود آورده است. از جمله در روايتى از [[ابن حجرعسقلانی|ابن حجر عسقلانی]] آمده است كه [[پیامبر اسلام|پيامبر]] (صلی الله علیه وآله) فرمود: «اى على! تو بر خدا وارد خواهى شد، درحالى‌كه شيعه تو از خدا راضى و خدا نيز از آنها راضى است...». | ||
| + | |||
| + | بعد از وفات پيامبر اکرم، تشيع نيز با انزواى [[امام علی علیه السلام|على]] (علیه السلام) دچار انزوا گشت و انتشار آن پس از اين حادثه، در سرزمين‌هاى پهناور اسلام به‌ندرت و بى‌سروصدا بود. | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
| − | * مرکز تحقیقات حج، آینه آثار (فهرست آثار منتشر شده بعثه)، نشر مشعر، ص۶۴. | + | *مرکز تحقیقات حج، آینه آثار (فهرست آثار منتشر شده بعثه)، نشر مشعر، ص۶۴. |
| + | *ویکی نور. | ||
| − | =متن کتاب= | + | ==متن کتاب== |
[http://lib.ahlolbait.com/parvan/resource/62908/شيعه-و-سابقة-تاريخي-آن '''شیعه و سابقه تاريخی آن'''] | [http://lib.ahlolbait.com/parvan/resource/62908/شيعه-و-سابقة-تاريخي-آن '''شیعه و سابقه تاريخی آن'''] | ||
[[رده:منابع تاریخ تشیع]] | [[رده:منابع تاریخ تشیع]] | ||
| − | [[رده: | + | [[رده:کتابهای درباره شیعه]] |
نسخهٔ کنونی تا ۷ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۱۱:۱۸
 | |
| نویسنده | محمدحسین مظفر |
| موضوع | تاریخ تشیع |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | ۱ |
| مترجم | سید محمدباقر حجتی |
|
| |
کتاب «شیعه و سابقه تاریخی آن» اثر سید محمدباقر حجتى، ترجمه فارسی كتاب «تاريخ الشيعة»، تأليف شیخ محمدحسين مظفّر (م، ۱۳۸۱ ق) است. این کتاب به بررسی سابقه تاریخى شیعه پرداخته است.
محتوای کتاب
كتاب با معناى لغوى «شيعه» آغاز شده و در ادامه، مطالب ذيل ذكر گرديده است:
- سابقه اختصاص عنوان «شیعه» به پیروان ائمه (علیهم السلام)؛
- دعوت به تشیع از چه زمانى آغاز شد؟
- انتشار تشیع؛
- علنى شدن دعوت به تشیع.
مؤلف در ابتداى كتاب، معنى لغوى «شيعه» را مورد بررسى قرار مى‌دهد و مى‌نويسد: شيعه از نظر لغت به معنى پيروان و ياران و انصار است... اين واژه اختصاصا در مورد فرد و يا افرادى به كار مى‌رود كه دوستدار امام على (علیه السلام) و فرزندان او هستند و به امامت آنها اعتقاد دارند. تا آنجا كه اگر واژه «شيعه» بدون قيد و شرط اضافى به كار برده شود و قرينه‌اى در كار نباشد، اذهان به چنان افرادى منصرف مى‌شود كه قائل به امامت امامان يادشده هستند.
با رجوع به احاديث نبوى پى مى‌بريم كه اختصاص اين عنوان (شيعه) به دوستداران اهل‌بيت (علیهم السلام) همراه با همان روزى كه اسلام طلوع كرد، داراى سابقه مى‌باشد و نيز به اين نتيجه مى‌رسيم كه شارع اسلام اين نام و عنوان را خود وضع كرده بود. مؤلف در ادامه، روايات زيادى در تأييد كلام خود آورده است. از جمله در روايتى از ابن حجر عسقلانی آمده است كه پيامبر (صلی الله علیه وآله) فرمود: «اى على! تو بر خدا وارد خواهى شد، درحالى‌كه شيعه تو از خدا راضى و خدا نيز از آنها راضى است...».
بعد از وفات پيامبر اکرم، تشيع نيز با انزواى على (علیه السلام) دچار انزوا گشت و انتشار آن پس از اين حادثه، در سرزمين‌هاى پهناور اسلام به‌ندرت و بى‌سروصدا بود.
منابع
- مرکز تحقیقات حج، آینه آثار (فهرست آثار منتشر شده بعثه)، نشر مشعر، ص۶۴.
- ویکی نور.
متن کتاب
