آیه ‌شرط: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جز (صفحه‌ای جدید حاوی '- آيه 10 سوره فتح/48 را «آيه ‌شرط» گفته‌اند:<ref> بحارالانوار، ج‌ 20، ص‌ 354.</ref> ...' ایجاد کرد)
 
جز
سطر ۱: سطر ۱:
-
+
===آیه ‌شرط===
  
آيه 10 [[سوره فتح]]/48 را «آيه ‌شرط» گفته‌اند:<ref> [[بحارالانوار]]، ج‌ 20، ص‌ 354.</ref>
+
آیه 10 [[سوره فتح]]/48 را «آیه ‌شرط» گفته‌اند:<ref> [[بحارالانوار]]، ج‌ 20، ص‌ 354.</ref>
  
'''''«إِنَّ الَّذينَ يُبايِعونَكَ إِنّما يُبايِعونَ اللّهَ يَدُاللّهِ فَوقَ أَيدِيهِم فَمن نَكثَ فِإِنَّما يَنكُثُ عَلى نَفسِهِ و مَن أَوفى بِما عهدَ عليهُ اللّهَ فَسيُؤتِيهِ أَجرًا عَظِيمًا».'''''
+
'''''«إِنَّ الَّذینَ یُبایِعونَكَ إِنّما یُبایِعونَ اللّهَ یَدُاللّهِ فَوقَ أَیدِیهِم فَمن نَكثَ فِإِنَّما یَنكُثُ عَلى نَفسِهِ و مَن أَوفى بِما عهدَ علیهُ اللّهَ فَسیُؤتِیهِ أَجرًا عَظِیمًا».'''''
  
على بن ابراهيم قمى مى‌گويد: آيه شرط، پس از آيه بيعت رضوان نازل شده و خداوند با مؤمنان شرط كرده است تا زمانى از آنان راضى است كه از دستور پيامبر صلى الله عليه و آله سرباز نزنند و در هيچ كارى با او مخالفت نورزند و عهد و پيمان با او را‌نشكنند.<ref> قمى، ج‌ 2، ص‌ 322؛ الصافى، ج‌ 5‌، ص‌ 39.</ref>
+
على بن ابراهیم قمى مى‌گوید: آیه شرط، پس از آیه بیعت رضوان نازل شده و خداوند با مؤمنان شرط كرده است تا زمانى از آنان راضى است كه از دستور پیامبر صلى الله علیه و آله سرباز نزنند و در هیچ كارى با او مخالفت نورزند و عهد و پیمان با او را‌نشكنند.<ref> قمى، ج‌ 2، ص‌ 322؛ الصافى، ج‌ 5‌، ص‌ 39.</ref>
  
 
==پانویس ==
 
==پانویس ==
سطر ۱۱: سطر ۱۱:
 
===منابع===
 
===منابع===
  
علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كريم، جلد  1، ص 389
+
علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد  1، ص 389

نسخهٔ ‏۲۲ ژوئیهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۰۸:۳۵

آیه ‌شرط

آیه 10 سوره فتح/48 را «آیه ‌شرط» گفته‌اند:[۱]

«إِنَّ الَّذینَ یُبایِعونَكَ إِنّما یُبایِعونَ اللّهَ یَدُاللّهِ فَوقَ أَیدِیهِم فَمن نَكثَ فِإِنَّما یَنكُثُ عَلى نَفسِهِ و مَن أَوفى بِما عهدَ علیهُ اللّهَ فَسیُؤتِیهِ أَجرًا عَظِیمًا».

على بن ابراهیم قمى مى‌گوید: آیه شرط، پس از آیه بیعت رضوان نازل شده و خداوند با مؤمنان شرط كرده است تا زمانى از آنان راضى است كه از دستور پیامبر صلى الله علیه و آله سرباز نزنند و در هیچ كارى با او مخالفت نورزند و عهد و پیمان با او را‌نشكنند.[۲]

پانویس

  1. بحارالانوار، ج‌ 20، ص‌ 354.
  2. قمى، ج‌ 2، ص‌ 322؛ الصافى، ج‌ 5‌، ص‌ 39.

منابع

علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 389