غیبت (گناه)

این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.

محتوای فعلی مقاله یکی از پایگاه های معتبر متناسب با عنوان است.

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

غيبت در لغت مصدر «غاب» و اسم مصدر «اغتياب» است و غيبت از ريشه «غيب» بر چيزي كه از چشم­ها پوشيده باشد دلالت دارد و اغلب لغويين به معناي اصطلاحي آن پرداخته اند. در اصطلاح علم اخلاق، غيبت آن است كه در غياب كسي به بيان آنچه نقلش مايه ناخشنودي او مي­شود، بپردازند. كه در حقيقتِ آن فرقي نيست؛ خواه آن نقص در بدن او باشد يا در نسب يا در صفات و افعال و اقوال او يا در چيزي كه متعلق به او باشد مثل خانه، لباس و...

تفاوت غيبت و بهتان (تهمت)

حضرت امام صادق علیه السلام مي­فرمود: «غيبت آنست كه درباره برادرت بگوئى چيزى را كه خدا بر او پوشانده است و اما چيزى را كه در وجود او آشكار و ظاهر است مثل تندخوئى و شتابزدگى (گفتن آن) غيبت نيست و بهتان آنست كه درباره‌اش بگوئى چيزى كه در او نيست».

شرايط حرمت غيبت

1. شخصي كه در غياب او عيبش بازگو مي­شود، مؤمن باشد.
2. غيبت در صورتي است كه عيب او را بگويد اما اگر كمال او را ذكر كند، غيبت شمرده نمي­شود.
3. آن عيب نزد عموم ناپسند باشد.
4. غيبت شونده به آن عيب نزد مردم معروف نباشد.
5. قصد كاستن از وجهه او را داشته باشد.
6. شنونده داشته باشد.

انواع غيبت

غيبت بر چند قسم است:

1. گفتاري؛ يعني انسان نقص برادر مؤمنش را به ديگري بگويد.
2. نوشتاري؛ كه عيوب مسلمانى را بنويسند و يا در مجله و روزنامه منتشر كنند.
3. كرداري؛ مثل راه رفتن شبيه اعرج يا به چشم و ابرو و حركت دست و سر و امثال اين ها اشاره به نقص كسى كند كه اين را محاكات گويند.
4. كنايي؛ مثل اين كه بگويد فلان كاسب آدم خوش انصاف! و ارزان فروشى است! و طورى بگويد كه كنايه از بى‌انصافى و گران فروشى فرد مورد نظر باشد.
5. تعريض؛ مثل اين كه بگويد الحمدللَّه من مبتلا به فلان چيز و يا فلان عمل نيستم و نظرش گوشه زدن به كسى است كه داراى فلان چيز يا فلان عمل است.
6. اشاره­اي؛ روايت است «زني بر عايشه وارد شد چون بيرون رفت، عايشه با دست خود اشاره كرد كه اين كوتاه است. رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: غيبت او را كردي».

استماع غيبت

گوش دادن به غيبت مانند خود آن به اتفاق جميع فقها حرام است بلكه اشدّ از غيبت است. زيرا شنونده غيبت يا با شنيدن غيبت شاد نمي شود ولي با زبان نيز آن را بد نمي­شمارد و در دل نيز بدش نمي­آيد يا از شنيدن آن خوشحال مي­شود ليكن از راه تظاهر به زهد تصديق نمي­كند و گاهي از روي ريا منع هم مي­كند در حالي­كه قلباً طالب آن است و چه بسا حيله­ها برانگيزد كه غيبت كننده بيشتر غيبت كند مثل اظهار تعجب.

حضرت علي علیه السلام فرمودند: «شنونده غيبت يكي از دو طرف غيبت كننده است».

پس شنونده غيبت از گناه غيبت بركنار نيست مگر اين كه با زبان آن را رد كند.

رد غيبت

ردّ نمودن غيبت بر كسى كه متمكن باشد واجب است و ظاهراً رد غيبت غير از نهي از غيبت است و مراد ياري كردن از شخص غيبت شده است.

رد غيبت بايد با نوع غيبت متناسب باشد؛ اگر عيب نفساني كسي بازگو مي­شود مثلاً بگويد: تو چگونه از درون كسي خبر داري؟ اگر عيب درباره بدن شخص باشد، بگويد: عيب آن است كه نزد خدا نقص شمرده شود. گاه عيب در زمينه ديني است. در اين صورت تا مي­تواند حمل بر صحت كند و اگر راهي براي توجيه نبود، بگويد: هر مؤمني غير از معصومين ممكن است به خطا بيافتد، شايد توبه كند.

آثار رد غيبت

در روايات برای رد غیبت آثاری ذکر شده است:

1. نصرت دنيا و آخرت
2. دفع بلايا: پيغمبر صلی الله علیه و آله فرمود: «هر كس غيبت برادرش را در مجلسى بشنود و از او دفاع كند و جلوی غيبت او را بگيرد خداوند هزار نوع شرّ را در دنيا و آخرت از او دور مى‌كند و اگر جلوی غيبت را نگيرد بلكه خوشش هم بيايد، گناه و كيفرش به اندازه معصيت غيبت‌كننده خواهد بود».
3. رفتن به بهشت

كفاره غيبت

توبه از غيبت دو جنبه دارد:

يكى از جنبه حق خدايى و ديگر از جنبه حق النّاس.

توبه از جنبه اول پشيمان شدن و طلب عفو و مغفرت است و از جنبه دوم یعنی اگر به شخصى كه غيبت او را نموده خبر نرسيده باشد و در اظهارش مظنّه ضرر و فساد باشد و ايجاد عداوت شود يا آن شخص مرده باشد و يا غايب شده به طورى كه دسترسى به او ممكن نباشد براى او استغفار كند و در ثواب بعض عباداتش او را شريك گرداند و محبت و احسان به او نمايد تا جبران حقّش شود و اگر به او خبر رسيده باشد و مي­تواند برود از او طلب حلّيت كند بايد برود و به هر زبانى كه ممكن است به نحو اجمال يا تفصيل، رضايت خاطر او را فراهم سازد.

حضرت امام صادق علیه السلام فرمودند: «از پيغمبر صلی الله علیه و آله پرسيدند: كفاره غيبت چيست؟ فرمودند: از خداوند طلب آمرزش كنى براى آن كه غيبتش كردى هر زمان به يادش افتادى».

موارد جواز غيبت

1. غيبت كفار و مخالفين و ساير فرق باطله و اهل بدعت.
2. فرمانرواي ستمگر
3. غيبت متجاهر به فسق در همان فسقى كه متجاهر است كه در اين موارد غيبت واجب است.
4. در مقام تظلّم نزد كسى كه قادر بر رفع ظلم باشد.
5. استعانت بر رفع منكر و ردع از معاصى.
6. نصح مستشير يعنى خيرخواهى كسى كه در امر تزويج يا امانت و امثال اين ها با انسان مشورت كند.
7. بيان عيوبي از شاهد يا قاضي كه مؤثر در رأي دادگاه است.
8. شهادت بر عمل حرام با قصد قربت.
9. ضرورت شناساندن كسي كه به لقبي از قبيل لنگ، كور، لوچ و... مشهور است.
10. تحاكى (بازگويى نمودن) نزد كسى كه مي­داند.
11. حفظ نمودن خود به واسطه غيبت از شر دیگری.
12. اظهار عيب در مبيع اگر چه بايع كراهت داشته باشد كه مشترى متضرر نشود.
13. ردّ كسى كه ادعاى نسبى بكند كه ندارد؛ مخصوصا دعوى سيادت.
14. ردّ مقاله باطل يا دعوى باطل.
15. به منظور نهى از منكر باشد؛ يعنى قصدش اين است كه به او برسد و عمل زشتى را كه مرتكب مي شود، ترك كند.
16. اسم طرف را نبرد حتى در عدد محصورى؛ مثل اين كه بگويد در فلان شهر يا قبيله و امثال اينها

حضرت امام در اين باره مي­فرمايند: در مواردي كه غيبت واجب است؛ بايد اقدام نمود ولي نيت را از هواي نفس و متابعت شيطان بايد تلخيص نمود ولي در موارد جواز ترك آن اولي است. هر امر جايزي را انسان نبايد مرتكب شود؛ خصوصاً اين طور از امور كه مكايد نفس و شيطان در آن خيلي كارگر است.

پيامدهاي غيبت

غيبت پيامدهاي زشت و آزاردهنده­اي براي غيبت شونده و غيبت كننده به بار خواهد آورد كه شامل موارد ذيل مي­باشد:

پيامدهاي زشت غيبت در دنيا

1. ريختن آبرو و شكستن حريم
2. ايجاد دشمني و اختلاف
3. سلب اعتماد
4. تبليغ زشتي ها.
5. تضعيف وحدت

پيامدهاي آخرتي غيبت

1. مانع پذيرش اعمال نيك
2. انتقال نيكي­ها
3. تأخير پاداش و تقديم مجازات
4. عذاب قبر
5. تجسم زشت در روز قيامت
6. از بين برنده اعمال نيك
7. محروم شدن از بهشت

پيامدهاي معنوي غيبت

1. نابود كننده دين
2. خروج از ولايت الهي
3. خارج شدن از زمره مؤمنان
4. غيبت كننده، از زناكار بدتراست.

خلاصه اين كه اگر در اسلام غيبت به عنوان يكى از بزرگترين گناهان كبيره شمرده شده به خاطر آثار سوء فردى و اجتماعى آن است.

انگيزه غيبت

معالجه غيبت نياز به شناسايي انگيزه هاي آن دارد كه در ذكر اين اسباب مي­توان به موارد ذيل اشاره داشت:‌

1. فرو نشاندن خشم بر كسى كه به او غضب كرده
2. همراهى با ديگران
3. خنثی كردن اثر حرفي كه درباره او زده شده است.
4. براي تبرئه كردن خود از اتهام
5. مباهات و تكبر؛ گاهي شخص براي اين كه فضيلت خود را اثبات كند، عيب برادر ديني­اش را ذكر می نمايد.
6. حسد به كسى كه مردم به او احترام كنند و دوستش دارند.
7. مزاح و شوخى.
8. مسخره كردن ديگرى و خوارشمردن او
9. دلسوزى؛ كه با ديدن عيب مؤمني، از روي دلسوزي به باز گفتن آن مي­پردازد.
10. خشم براى خدابه اين كه در رفتار زشتي كه از ديگران مي­بيند، چنان خشمگين مي­شود كه ضمن اظهار نفرت، نام آن فرد را هم ذكر مي­كند.

راههاي درمان غيبت

"غيبت" مانند بسيارى از صفات ناپسند تدريجا به صورت يك بيمارى روانى در مى‌آيد، به گونه‌اى كه غيبت كننده از كار خود لذت مى‌برد و از اين كه پيوسته آبروى اين و آن را بريزد احساس رضا و خشنودى مى‌كند و اين يكى از مراحل بسيار خطرناك اخلاقى است.

اينجا است كه غيبت كننده بايد قبل از هر چيز به درمان انگيزه‌هاى درونى غيبت كه در اعماق روح او است و به اين گناه دامن مى‌زند بپردازد. اما معالجه اجمالي غيبت به متذكر شدن آيات و اخبارى است كه در عقوبت غيبت ذكر شده است. اگر به آنها معتقد باشد و بداند كه آن مايه خشم خداى تعالى است.

درمان تفصيلى، آن است كه انگيزه­هاي غيبت را شناسايي كند و به درمان هر يك بپردازد. از جمله اين اسباب می­توان به موارد ذیل اشاره کرد: اين كه بدانى خدا به تو در غيبت نمودن خشم مي­كند و چگونه خشم او را در رضاى مخلوق‌جوئى و بپسندى كه ديگران را خشنود كنى و مولاى خود را حقير سازى مگر اين كه خشمت براى خدا باشد و آن هم لازم ندارد كه نام خشمگير شده را ببرى بلكه بايد باز هم براى خدا خشم كنى و به رفيقانت كه غيبت كردند خشم كنى زيرا با بدترین گناه خدايت را نافرمانى كردند.

راه دیگر اين است كه بفهمى دشمنى خدا سخت‌تر است از دشمنى مخلوق و با غيبت به خشم خدا دچار مي­شوي و نيز نمي­دانى مردم از تو خشنود شوند يا نه؟

انسانى كه ديروز نطفه گنديده بود و امروز حامل قاذورات و فردا مردار متعفّنى است، جاى افتخار و مباهات براى او نيست و اگر به اين كه مسلمان و مؤمن است افتخار مي­كند بايد در نظر داشته باشد كه عواقب امور را، كسى نمي­داند.

باید بداند که مزاح اگر موجب كذب و ايذاء و غيبت و ساير معاصى نشود حرام نيست و از فضول كلام است بلكه مقدار كمى كه موجب انبساط و طيب خاطر باشد ممدوح است ولي در مسأله غیبت منجر به گناه مي­شود و حرام است.

باید ملاحظه کنی که اگر خواستى ديگرى را نزد مردم رسوا كنى به رسوا كردن خود نزد خدا و فرشته‌ها و انبياء دست زدي و اگر بينديشى در افسوس و شرم و رسوائيت در روزى كه گناهان او را به دوشت بگزارند و به دوزخت برانند از رسواكردن او به هراس مي­افتى.

بدان که شيطان به تو حسد برده و به واسطه غيبت حسناتت را بسوى آن فرد رهنمون مي­سازد.

منابع

غیبت، زینب طاهری، سایت پژوهشکده باقرالعلوم علیه السلام (بخش فرهنگ علوم انسانی و اسلامی)، تاریخ بازیابی: 27 آبان 1391.