دارالاماره کوفه: تفاوت بین نسخه‌ها
(صفحه‌ای جدید حاوی '{{بخشی از یک کتاب}} مقر استاندار و فرماندار، خانه امير، حاكم نشين، ارگ، ارگ حكوم...' ایجاد کرد) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | {{ | + | {{مدخل دائره المعارف|کتاب [[فرهنگ عاشورا(کتاب)|فرهنگ عاشورا]]}} |
مقر استاندار و فرماندار، خانه امير، حاكم نشين، ارگ، ارگ حكومتى. در شهرهايى كه امير و حاكم آنجا حضور داشت، اغلب كنار مسجد جامع شهر، مقر امارت و قصر حكومتى ساخته مى‌شد تا براى اقامه [[نماز جمعه]] و ايراد خطبه، فاصله‌اى نباشد. در كوفه محل استقرار ابن زياد را دار الاماره مى‌گفتند و مجالس عمومى را در مسجد جامع برگزار مى‌كردند. | مقر استاندار و فرماندار، خانه امير، حاكم نشين، ارگ، ارگ حكومتى. در شهرهايى كه امير و حاكم آنجا حضور داشت، اغلب كنار مسجد جامع شهر، مقر امارت و قصر حكومتى ساخته مى‌شد تا براى اقامه [[نماز جمعه]] و ايراد خطبه، فاصله‌اى نباشد. در كوفه محل استقرار ابن زياد را دار الاماره مى‌گفتند و مجالس عمومى را در مسجد جامع برگزار مى‌كردند. | ||
نسخهٔ ۳۰ اکتبر ۲۰۱۲، ساعت ۰۹:۲۱
مقر استاندار و فرماندار، خانه امير، حاكم نشين، ارگ، ارگ حكومتى. در شهرهايى كه امير و حاكم آنجا حضور داشت، اغلب كنار مسجد جامع شهر، مقر امارت و قصر حكومتى ساخته مى‌شد تا براى اقامه نماز جمعه و ايراد خطبه، فاصله‌اى نباشد. در كوفه محل استقرار ابن زياد را دار الاماره مى‌گفتند و مجالس عمومى را در مسجد جامع برگزار مى‌كردند.
اسراى اهل بيت را در كوفه وارد آن مجلس عمومى ساختند و آن گفتگوها ميان ابن زياد و عترت طاهره پيش آمد. در همين قصر كه نامش «طمار» بوده، مسلم بن عقيل و هانى را به دستور ابن زياد شهيد كردند.
ساختمان دارالاماره كوفه، به عنوان قديمى‌ترين بناى دولتى در اسلام، بدست سعد بن ابى وقاص انجام گرفت. «آثار كوفه قديم، از جمله دارالاماره از بين رفته و تنها بقايايى از مسجد جامع وجود دارد. اداره آثار باستانى عراق، با تلاش هاى زياد، پايه‌هاى آن را با حفاري ها پيدا كرد. علايم نشان مى‌دهد كه دارالاماره، چهار ديوار به طول 170 متر داشته كه ارتفاع متوسط آن 14 متر بوده و هر ديوار از ضلع خارجى به 6 برج نيم‌دايره متصل بوده و فاصله هر برج با ديگرى 60/24 متر و ارتفاع آنها حدود 20 متر بوده است. بناى محكم قصر و نوع مهندسى آن، دارالاماره را از هجوم خارجى مصون مى‌داشته است. كنار برخى درهاى اصلى آن نيز اتاق هايى به عنوان زندان و مطبخ بوده است».[۱]
پانویس
- ↑ حياة الامام الحسين بن على، ج 2، ص 357 (پاورقى).
منابع
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.
