ابوالفرج اصفهانی: تفاوت بین نسخه‌ها
جز |
جز |
||
| سطر ۳۰: | سطر ۳۰: | ||
*نصیری، محمدرضاآباده ای – ایوب خراسانی، ج. 1 از اثرآفرینان: زندگینامه نام آوران فرهنگی ایران (از آغاز تا 1300 شمسی). سلسله انتشارات آثار و مفاخر فرهنگی، 191. تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی ایران، 1384. | *نصیری، محمدرضاآباده ای – ایوب خراسانی، ج. 1 از اثرآفرینان: زندگینامه نام آوران فرهنگی ایران (از آغاز تا 1300 شمسی). سلسله انتشارات آثار و مفاخر فرهنگی، 191. تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی ایران، 1384. | ||
| − | *[http://www.cgie.org.ir/shavad.asp?id=123&avaid=2449 دایره المعارف بزرگ اسلامی ،ج 6، مدخل" ابوالفرج اصفهانی" از آذرتاش آذرنوش](10 مهرماه 1391) | + | *[http://www.cgie.org.ir/shavad.asp?id=123&avaid=2449 دایره المعارف بزرگ اسلامی ،ج 6، مدخل" ابوالفرج اصفهانی" از آذرتاش آذرنوش(در معرفی كتاب مقاتل الطالبيين از علی بهرامیان)](10 مهرماه 1391) |
[[رده:علمای قرن چهارم]] | [[رده:علمای قرن چهارم]] | ||
نسخهٔ ۱۳ اکتبر ۲۰۱۲، ساعت ۰۸:۲۸
الگو:شناسنامه شخصیت ها
مورخ، محدث، ادیب، شاعر و موسیقیدان
تحصیلات
نزد ابن درید و ابن‌انبارى و محمد بن جریر طبرى تحصیل كرد. وى از على بن عباس بجلى و محمد بن جعفر قتّات و ابوبكر بن درید و نفطویه حدیث شنید. دارقطنى و ابراهیم بن احمد طبرى و ابوالفتح بن ابى‌الفوارس از وى حدیث روایت كرده‌اند. ابوالفرج در ادبیات، نحو، لغت، تاریخ، سیر، انساب، طب، نجوم و حدیث متبحر بود و شعر را نیكو مى‌گفت.
تالیفات
مهمترین اثرش كه او را جاودانه ساخته، كتاب «الاغانى» است كه رجال قرن چهارم، مانند صاحب بن عباد و عضدالدوله‌ى دیلمى به آن توجه بسیار داشتند و گفته‌اند كه عضدالدوله این كتاب را از خود در سفر و حضر دور نمى‌داشت. از دیگر آثار وى: «الاماء الشواعر»؛ «الدیارات»؛ «مقاتل الطالبین»؛ «اعیان الفرس»؛ «آداب الفرباء من اهل الفضل و الاداب»؛ «اخبار جحظة البرمكى»، «اخبار الطفیلیین»؛ «اشعار الاماء و الممالیك»؛ «جمهرة النسب»؛ «دعوة التجار»؛ «كتاب التنزیل فى امیرالمؤمنین (ع)»؛ «كتاب الخمارین و الخمارات»؛ «كتاب الغلمان المغنین»؛ «مجرد الاغانى » و « دیوان» شعر.
منابع
- نصیری، محمدرضاآباده ای – ایوب خراسانی، ج. 1 از اثرآفرینان: زندگینامه نام آوران فرهنگی ایران (از آغاز تا 1300 شمسی). سلسله انتشارات آثار و مفاخر فرهنگی، 191. تهران: انجمن آثار و مفاخر فرهنگی ایران، 1384.
