ملا حسن يزدی: تفاوت بین نسخه‌ها
(اضافه کردن رده) |
(اصلاح الگو) |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | { | + | {{الگو:منبع الکترونیکی پایگاه معتبر}} |
| − | |||
ملا حسن یزدی یکی از اعلام بزرگ مکتب در قرن سيزدهم هجری است. بيشتر سنوات عمر شريفش در عتبات عاليات سپری شد. عالمی زاهد و مجتهدی متقی و پارسا بود. زهد و ورع او زبان زد خاص و عام گرديد. به مجالس ارشاد و اقامه مجالس عزای اهل بيت، مخصوصا خامس آل عبا حسين زهرا روحی له الفداء اهتمام زياد می نمود و تا آخر عمر به اين امر مواظبت می نمود. مرتبا در منزل خويش و یا به مسجدش اقامه عزا و ترويج مکتب می نمود و خود ذاکری و نوکری آقا سيد الشهدا عليه السلام را افتخار می نمود، و پس از موعظه و پند مردم را به سوگ حسينی می گريانيد. او کتابی در مقتل به نام مهيج الاحزان دارد. وی قسمتی از عمر شريفش در تهران صرف تبليغ و تدريس و ترويج گذشت، اما اواخر عمر را مرتبا ساکن کربلا گرديد و با صاحب ضوابط (سيد ابراهيم) آمد و شد و صميميتی وافر داشت. معظم له حدود 1264 در کربلای حسينی در کنار تربت شهدا مدفون شد. | ملا حسن یزدی یکی از اعلام بزرگ مکتب در قرن سيزدهم هجری است. بيشتر سنوات عمر شريفش در عتبات عاليات سپری شد. عالمی زاهد و مجتهدی متقی و پارسا بود. زهد و ورع او زبان زد خاص و عام گرديد. به مجالس ارشاد و اقامه مجالس عزای اهل بيت، مخصوصا خامس آل عبا حسين زهرا روحی له الفداء اهتمام زياد می نمود و تا آخر عمر به اين امر مواظبت می نمود. مرتبا در منزل خويش و یا به مسجدش اقامه عزا و ترويج مکتب می نمود و خود ذاکری و نوکری آقا سيد الشهدا عليه السلام را افتخار می نمود، و پس از موعظه و پند مردم را به سوگ حسينی می گريانيد. او کتابی در مقتل به نام مهيج الاحزان دارد. وی قسمتی از عمر شريفش در تهران صرف تبليغ و تدريس و ترويج گذشت، اما اواخر عمر را مرتبا ساکن کربلا گرديد و با صاحب ضوابط (سيد ابراهيم) آمد و شد و صميميتی وافر داشت. معظم له حدود 1264 در کربلای حسينی در کنار تربت شهدا مدفون شد. | ||
| − | منبع | + | == منبع == |
| + | سایت شعائر | ||
[[رده:علمای قرن سیزدهم]] | [[رده:علمای قرن سیزدهم]] | ||
نسخهٔ ۶ اکتبر ۲۰۱۲، ساعت ۰۷:۳۷
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
ملا حسن یزدی یکی از اعلام بزرگ مکتب در قرن سيزدهم هجری است. بيشتر سنوات عمر شريفش در عتبات عاليات سپری شد. عالمی زاهد و مجتهدی متقی و پارسا بود. زهد و ورع او زبان زد خاص و عام گرديد. به مجالس ارشاد و اقامه مجالس عزای اهل بيت، مخصوصا خامس آل عبا حسين زهرا روحی له الفداء اهتمام زياد می نمود و تا آخر عمر به اين امر مواظبت می نمود. مرتبا در منزل خويش و یا به مسجدش اقامه عزا و ترويج مکتب می نمود و خود ذاکری و نوکری آقا سيد الشهدا عليه السلام را افتخار می نمود، و پس از موعظه و پند مردم را به سوگ حسينی می گريانيد. او کتابی در مقتل به نام مهيج الاحزان دارد. وی قسمتی از عمر شريفش در تهران صرف تبليغ و تدريس و ترويج گذشت، اما اواخر عمر را مرتبا ساکن کربلا گرديد و با صاحب ضوابط (سيد ابراهيم) آمد و شد و صميميتی وافر داشت. معظم له حدود 1264 در کربلای حسينی در کنار تربت شهدا مدفون شد.
منبع
سایت شعائر
