شعبة بن عمرو: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(ویرایش)
 
سطر ۱: سطر ۱:
 
{{مدخل دائرة المعارف|[[فرهنگ قرآن]]}}
 
{{مدخل دائرة المعارف|[[فرهنگ قرآن]]}}
  
شعبة بن عمرو، از يهوديان [[مدينه]] است. به نقل ضحاك، آيه 121 [[سوره بقره]](2) درباره آن دسته از يهود، از جمله شعبة بن عمرو نازل شد كه به دين اسلام گرويدند.<ref>مجمع البيان، ج 1 - ص 374.</ref>
+
'''شعبة بن عمرو'''، از یهودیان [[مدینه]] است. به نقل ضحاک، [[آیه 121 سوره بقره|آیه ۱۲۱ سوره بقره]] درباره آن دسته از [[یهود|یهود]]، از جمله شعبة بن عمرو نازل شد که به [[اسلام|دین اسلام]] گرویدند.<ref>مجمع البیان، ج ۱ - ۲، ص ۳۷۴.</ref>
  
نزول آيه 208 [[سوره بقره]] نيز درباره وى و برخى يهوديان تازه مسلمان دانسته شده كه از پيامبر صلى الله عليه و آله خواستار عمل به برخى دستورات [[تورات]]، چون گراميداشت روز شنبه شدند. با نزول آيه آنان از دنباله روى شيطان نهى شدند.<ref>جامع البيان، ج جزء ص 442.</ref>
+
نزول [[آیه 208 سوره بقره|آیه ۲۰۸ سوره بقره]] نیز درباره وى و برخى یهودیان تازه مسلمان دانسته شده که از [[پیامبر اسلام|پیامبر]] (صلى الله علیه و آله) خواستار عمل به برخى دستورات [[تورات]]، چون گرامیداشت روز شنبه شدند. با نزول این [[آیه|آیه]]، آنان از دنباله روى [[شیطان|شیطان]] نهى شدند.<ref>جامع البیان، ج ۲، جزء ۲، ص ۴۴۲.</ref>
  
 
==پانویس==
 
==پانویس==
 
{{پانویس}}
 
{{پانویس}}
 
 
==منابع==
 
==منابع==
* فرهنگ قرآن، جلد 17، صفحه 270.
+
*[[فرهنگ قرآن (کتاب)|فرهنگ قرآن]]، جلد ۱۷، صفحه ۲۷۰.
  
 
[[رده:شخصیت‌های شان نزول آیات قرآن]]
 
[[رده:شخصیت‌های شان نزول آیات قرآن]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۳۰ ژوئن ۲۰۲۰، ساعت ۱۲:۲۹

Icon-encycolopedia.jpg

این صفحه مدخلی از فرهنگ قرآن است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)


شعبة بن عمرو، از یهودیان مدینه است. به نقل ضحاک، آیه ۱۲۱ سوره بقره درباره آن دسته از یهود، از جمله شعبة بن عمرو نازل شد که به دین اسلام گرویدند.[۱]

نزول آیه ۲۰۸ سوره بقره نیز درباره وى و برخى یهودیان تازه مسلمان دانسته شده که از پیامبر (صلى الله علیه و آله) خواستار عمل به برخى دستورات تورات، چون گرامیداشت روز شنبه شدند. با نزول این آیه، آنان از دنباله روى شیطان نهى شدند.[۲]

پانویس

  1. مجمع البیان، ج ۱ - ۲، ص ۳۷۴.
  2. جامع البیان، ج ۲، جزء ۲، ص ۴۴۲.

منابع