هدى: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جز (صفحه‌ای جدید حاوی 'به شتر یا حیوان دیگرى گفته مى شود كه براى قربانى به مكه مى برند و به آن هدىّ بر ...' ایجاد کرد)
 
 
(۲ نسخه‌ٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
 
به شتر یا حیوان دیگرى گفته مى شود كه براى قربانى به [[مكه]] مى برند و به آن هدىّ بر وزن فعیل نیز گفته اند.
 
به شتر یا حیوان دیگرى گفته مى شود كه براى قربانى به [[مكه]] مى برند و به آن هدىّ بر وزن فعیل نیز گفته اند.
  
خداوند در [[سوره بقره]] به آن اشاره فرموده است: «حَتَّى یَبْلُغَ الْهَدْیُ مَحِلَّهُ...؛ تا وقتى كه حیوان قربانى به قربانگاه برسد».<ref> سوره بقره، ص 196؛ مجمع البحرین، ج 4، ص 416 ماده «هدى».</ref>
+
خداوند در [[سوره بقره]] به آن اشاره فرموده است: {{متن قرآن|«حَتَّىٰ يَبْلُغَ الْهَدْيُ مَحِلَّهُ...»}}؛ تا وقتى كه حیوان قربانى به قربانگاه برسد.<ref> سوره بقره، ص 196؛ مجمع البحرین، ج 4، ص 416 ماده «هدى».</ref>
  
 
در لسان العرب آمده است: نخست عرب به شترى كه براى قربانى به كعبه اهدا مى شد، هدىّ؛ یعنى اهدا شده، مى گفت و سپس به دیگر شتران كه براى قربانى در نظر گرفته نمى شد «هدىّ» گفت.<ref> لسان العرب، ج 15، ص 358.</ref>
 
در لسان العرب آمده است: نخست عرب به شترى كه براى قربانى به كعبه اهدا مى شد، هدىّ؛ یعنى اهدا شده، مى گفت و سپس به دیگر شتران كه براى قربانى در نظر گرفته نمى شد «هدىّ» گفت.<ref> لسان العرب، ج 15، ص 358.</ref>
سطر ۸: سطر ۸:
 
<references />
 
<references />
  
 +
==منابع==
  
 +
محمد محمدحسن شرّاب ،''فرهنگ اعلام جغرافیایى، تاریخى در حدیث و سیره نبوى''، ترجمه حمیدرضا شیخی(مطلب نقل شده از جمله اضافات محمدرضا نعمتى  بر این کتاب است)
  
===منابع===
+
[[رده:واژگان قرآنی]]
 
+
[[رده:حج]]
محمد محمدحسن شرّاب ، ترجمه حمیدرضا شیخی؛ فرهنگ اعلام جغرافیایى، تاریخى در حدیث و سیره نبوى.(مطلب نقل شده از جمله اضافات محمدرضا نعمتى  بر این کتاب است)
 

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۵ فوریهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۰۵:۴۳

به شتر یا حیوان دیگرى گفته مى شود كه براى قربانى به مكه مى برند و به آن هدىّ بر وزن فعیل نیز گفته اند.

خداوند در سوره بقره به آن اشاره فرموده است: «حَتَّىٰ يَبْلُغَ الْهَدْيُ مَحِلَّهُ...»؛ تا وقتى كه حیوان قربانى به قربانگاه برسد.[۱]

در لسان العرب آمده است: نخست عرب به شترى كه براى قربانى به كعبه اهدا مى شد، هدىّ؛ یعنى اهدا شده، مى گفت و سپس به دیگر شتران كه براى قربانى در نظر گرفته نمى شد «هدىّ» گفت.[۲]

پانویس

  1. سوره بقره، ص 196؛ مجمع البحرین، ج 4، ص 416 ماده «هدى».
  2. لسان العرب، ج 15، ص 358.

منابع

محمد محمدحسن شرّاب ،فرهنگ اعلام جغرافیایى، تاریخى در حدیث و سیره نبوى، ترجمه حمیدرضا شیخی(مطلب نقل شده از جمله اضافات محمدرضا نعمتى بر این کتاب است)