فیزیک و مکانیک: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(ایجاد)
 
(ویرایش)
 
(۱ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۱ کاربر نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
{{نیازمند ویرایش فنی}}
 
 
{{بخشی از یک کتاب}}
 
{{بخشی از یک کتاب}}
  
دانش مكانيك نزد مسلمانان «علم الحيل» خوانده مى‌شد. علم حيل، دانش يا شناخت ابزارهاى شگردساز در اصطلاح پيشينيان بود كه بر اساس آن، معرّف آشنايى با انواع وسايلى بود كه هر يك كارى انجام مى‌دادند.
+
دانش مکانیک نزد مسلمانان «علم الحیل» خوانده مى‌شد. علم حیل، دانش یا شناخت ابزارهاى شگردساز در اصطلاح پیشینیان بود که بر اساس آن، معرّف آشنایى با انواع وسایلى بود که هر یک کارى انجام مى‌دادند.
  
هر چند برخى از انديشه‌هايى كه در كتابهاى مربوط به حيل آمده است در خاوردور و ايران ريشه دارد، به‌يقين مهندسى اسلامى را مى‌توان دنباله سنت خاورميانه و مديترانه دانست. مصريان و روميان در مكانيك پيشرفتهاى فراوانى كرده بودند، اما سهم يونانيان از همه بيشتر بود. در دوره خلفاى بزرگ عباسى در بغداد، بسيارى از آثار يونانى و گاهى سريانى به عربى ترجمه شد كه ازجمله كتاب پنوماتيك نوشته فيلون بيزانسى (بوزنطى) و مكانيك نوشته هرون اسكندرانى و رساله‌اى از ارشميدس درباره ساعتهاى آبى را مى‌توان نام برد.
+
هر چند برخى از اندیشه‌هایى که در کتاب هاى مربوط به حیل آمده است در خاور دور و [[ایران|ایران]] ریشه دارد، به ‌یقین مهندسى [[اسلام|اسلامى]] را مى‌توان دنباله سنت [[خاور میانه|خاورمیانه]] و مدیترانه دانست. مصریان و رومیان در مکانیک پیشرفت هاى فراوانى کرده بودند اما سهم یونانیان از همه بیشتر بود.
  
بررسى و برآورد توان مهندسان مسلمان كار ساده‌اى نيست، ساختن و سوار كردن وسايل به توانايى در هندسه مسطحه و حساب و اندازه‌گيرى مساحتها نياز داشت، هرچند سواركردن ابزار معيار منسجمى نداشت، اما علت كاميابى مهندسان مسلمان در ساخت ابزارهاى نوين، چون مجسمه‌اى با حركات خودكار و فواره‌هاى مكانيكى اين بود كه آنان در طرح اين ابزار از دانش تجربى استاتيك (ايست‌شناسى) استفاده مى‌كردند و نيز مى‌توانستند قطعات لازم را از موادى كه داشتند ببُرند، شكل‌
+
در دوره خلفاى بزرگ [[عباسیان|عباسى]] در [[بغداد]]، بسیارى از آثار یونانى و گاهى سریانى به عربى ترجمه شد که از جمله کتاب پنوماتیک نوشته فیلون بیزانسى (بوزنطى) و مکانیک نوشته هرون اسکندرانى و رساله‌اى از ارشمیدس درباره ساعت هاى آبى را مى‌توان نام برد.
بدهند و سوار كنند.<ref> دونالدز هيل، مهندسى مكانيك در ميان مسلمانان، ترجمه معصومى همدانى، نشر دانش، س 3، ش 4، ص 5-/ 4. </ref>
 
نخستين مهندسان عالم اسلام سه برادر به نامهاى احمد و محمد و حسن، فرزندان موسى بن شاكر، مشهور به بنوموسى، بودند. كتاب الحيل بنوموسى نخستين اثر مدون شناخته شده در زمينه مكانيك در جهان اسلام به‌شمار مى‌رود. در اين كتاب، يكصد دستگاه شرح داده شده‌اند كه بيشتر آنها به‌صورت خودكار و با استفاده از خواص مكانيكى سيالات كار مى‌كنند. اين وسايل شامل انواع فواره‌هاى خودكار، ساعتهاى آبى، انواع بالابرهاى آب و چرخهاى چاه، آفتابه‌هاى خودكار و وسايلى مانند اين هستند. نكته جالب در مورد پژوهشهاى اين سه برادر آن است كه آنان پانصد سال پيش از اروپا، و براى نخستين بار، ميل‌لنگ را در حوزه دانشهاى فنى به كار برده‌اند.<ref> دانشنامه جهان اسلام، ج 4، ذيل «بنوموسى» (محمدجواد ناطق). </ref>
 
  
ديگر مهندس مشهور اسلامى و نامدارترين مكانيك مسلمان جَزَرى است. او در نيمه دوم سده ششم يا آغاز سده هفتم هجرى در شهر آمِد يا ديار بكر امروزى مى‌زيست. كتاب مشهور او در مورد مكانيك، كتاب فى معرفة الحيل الهندسية يا الجامع بين العلم و العمل النافع فى صناعة الحيل نام دارد كه آن را به درخواست امير ديار بكر، نوشت. كتاب جزرى جامع علم و عمل است، يعنى هم كتابى نظرى و هم عملى به‌شمار مى‌رود. او مقام رئيس الاعمال، به معنى «رئيس مهندسان»، را نيز داشته است؛ در هنر رسم فنى مهارت داشت؛ همچنين در تشريح مطالبى كه در ذهن داشته و در وصف آسان و ساده دقيق‌ترين و پيچيده‌ترين ابزارها استاد بوده است. كتاب وى بهترين نوشتار درباره ابزارهاى مكانيكى و هيدروليكى در سده‌هاى ميانه است و در آن، واقعاً بين علم و عمل، مباحث نظرى و راههاى عملى را مطرح كرده است. اين كتاب به شش بخش (نوع) تقسيم شده است:
+
بررسى و برآورد توان مهندسان مسلمان کار ساده‌اى نیست، ساختن و سوارکردن وسایل به توانایى در هندسه مسطحه و حساب و اندازه‌گیرى مساحت ها نیاز داشت، هر چند سوارکردن ابزار معیار منسجمى نداشت، اما علت کامیابى مهندسان مسلمان در ساخت ابزارهاى نوین، چون مجسمه‌اى با حرکات خودکار و فواره‌هاى مکانیکى این بود که آنان در طرح این ابزار از دانش تجربى استاتیک (ایست‌شناسى) استفاده مى‌کردند و نیز مى‌توانستند قطعات لازم را از موادى که داشتند ببُرند، شکل‌ بدهند و سوار کنند.<ref>دونالدز هیل، مهندسى مکانیک در میان مسلمانان، ترجمه معصومى همدانى، نشر دانش، س ۳، ش ۴، ص ۵-۴.</ref>
  
1. ساعتهاى آبى و شمعى؛ 2. وسايل سرگرم‌كننده؛ 3. وسايلى براى شستن دست و صورت و وضو گرفتن؛ 4. فواره‌ها و نيهاى دايمى؛ 5. ماشينهايى براى بالاكشيدن آب؛ 6. وسايل جزئى و گوناگون ديگر. ارزش اين كتاب به اهميت روشها و شيوه‌ها و اجزاى آن منحصر نمى‌شود، بلكه جزئيات روش ساختن هر وسيله با تفصيل تمام و آن هم توسط شخصى كه خود صنعتگر ماهرى بوده شرح داده شده است.<ref> ابوالعز جزرى، الجامع بين‌العلم والعمل، النافع فى صناعة الحيل، ترجمه محمدجواد ناطق، تهران، 1379، ص 43-/ 41. </ref>
+
نخستین مهندسان عالم [[اسلام]] سه برادر به نامهاى احمد و محمد و حسن، فرزندان موسى بن شاکر، مشهور به بنو موسى بودند. کتاب الحیل بنو موسى نخستین اثر مدون شناخته شده در زمینه مکانیک در جهان اسلام به ‌شمار مى‌رود. در این کتاب، یکصد دستگاه شرح داده شده‌اند که بیشتر آنها به ‌صورت خودکار و با استفاده از خواص مکانیکى سیالات کار مى‌کنند. این وسایل شامل انواع فواره‌هاى خودکار، ساعت هاى آبى، انواع بالابرهاى آب و چرخ هاى چاه، آفتابه‌هاى خودکار و وسایلى مانند این هستند. نکته جالب در مورد پژوهش هاى این سه برادر آن است که آنان پانصد سال پیش از اروپا و براى نخستین بار، میل‌لنگ را در حوزه دانش هاى فنى بکار برده‌اند.<ref>دانشنامه جهان اسلام، ج۴، ذیل «بنوموسى» (محمدجواد ناطق).</ref>
  
ابوالفتح عبدالرحمان خازنى، ديگر مكانيك‌دان و فيزيك‌دان اسلامى است. او در شهر مرو به دنيا آمد و در دستگاه سلجوقيان به امور علمى پرداخت. مشهورترين اثر وى ميزان الحكمه (نوشته حدود 515 ق) و از مهم‌ترين كتابهاى علم الحيل است. مكانيك آبگونه‌ها (هيدروليك)، ايستاب‌شناسى (هيدرواستاتيك)، به‌ويژه ديدگاههاى وى درباره گرانيگاه، تعادل اجسام، وزن مخصوص، چگالى سنجى، بالابرها، ترازوها، زمان سنجها و فنون ساختن و به كار بستن ابزارهايى در اين زمينه، جملگى نشان دهنده تبحر او در حوزه دانش مكانيك به‌شمار مى‌رود.
+
دیگر مهندس مشهور اسلامى و نامدارترین مکانیک مسلمان جَزَرى است. او در نیمه دوم سده ششم یا آغاز سده هفتم هجرى در شهر آمِد یا دیار بکر امروزى مى‌زیست. کتاب مشهور او در مورد مکانیک، کتاب «فى معرفة الحیل الهندسیة» یا «الجامع بین العلم والعمل النافع فى صناعة الحیل» نام دارد که آن را به درخواست امیر دیار بکر، نوشت. کتاب جزرى جامع علم و عمل است یعنى هم کتابى نظرى و هم عملى به ‌شمار مى‌رود. او مقام رئیس الاعمال به معنى «رئیس مهندسان»، را نیز داشته است؛ در هنر رسم فنى مهارت داشت؛ همچنین در تشریح مطالبى که در ذهن داشته و در وصف آسان و ساده دقیق‌ترین و پیچیده‌ترین ابزارها استاد بوده است.
  
از ديگر دانشمندان مسلمانِ در اين زمينه، ابن‌هيثم بصرى، جيانى قُرطبى، و البته ابوريحان بيرونى، را مى‌توان نام برد. پژوهشهاى ابوريحان بيرونى در به دست آوردن وزن مخصوص پنج مادّه و كانى امروزه آن چنان به معيارهاى قرن بيستمى ما نزديك است كه تعجب همگان را برمى‌انگيزد.
+
کتاب وى بهترین نوشتار درباره ابزارهاى مکانیکى و هیدرولیکى در سده‌هاى میانه است و در آن، واقعاً بین علم و عمل، مباحث نظرى و راههاى عملى را مطرح کرده است. این کتاب به شش بخش (نوع) تقسیم شده است:
هرگاه از ديد كاركردگرايانه به دستاوردهاى مهندسان اسلامى بپردازيم و طراحى انواع آلات سرگرمى و شعبده‌بازى و بالابرهاى آب را به كنارى بنهيم، مهم‌ترين دستاورد مسلمانان در حوزه علم حيل، آشنا ساختن اروپا با باروت و سلاحهاى آتشين است. پيشينه ذكر استفاده از انواع سلاحهاى آتشين در جنگها و به‌ويژه هنگام محاصره شهرها به سده هشتم هجرى مى‌رسد. ابن‌خلدون در كتاب العبر از كاربرد انواع سلاحهاى آتشين و آن هم نه فقط در به‌كاربردن توپها و انواع ابتدايى توپهاى دستى (شمخال) يا تفنگها، بلكه در انواع گوناگونى از پرتابه‌ها در نبردهاى سلاطين اسلامى افريقا ياد كرده است. بررسى آراى چند تن از دانشمندان اسلامى درباره اين پرتابه‌ها، نوشته‌هاى شهاب‌الدين‌بن فضل‌اللَّه العمرى، ابن‌ارنبخاء و حسن الرماح، ما را با دنياى عجيب و شگفتى‌آور سلاحهاى آتشين آشنا مى‌سازد.<ref> دانشنامه جهان اسلام، ج1، ذيل «باروت» </ref>
 
  
 +
#ساعت هاى آبى و شمعى
 +
#وسایل سرگرم‌کننده
 +
#وسایلى براى شستن دست و صورت و [[وضو]] گرفتن
 +
#فواره‌ها و نی هاى دایمى
 +
#ماشین هایى براى بالاکشیدن آب
 +
#وسایل جزئى و گوناگون دیگر.
 +
 +
ارزش این کتاب به اهمیت روش ها و شیوه‌ها و اجزاى آن منحصر نمى‌شود، بلکه جزئیات روش ساختن هر وسیله با تفصیل تمام و آن هم توسط شخصى که خود صنعتگر ماهرى بوده شرح داده شده است.<ref>ابوالعز جزرى، الجامع بین‌العلم والعمل، النافع فى صناعة الحیل، ترجمه محمدجواد ناطق، تهران، ۱۳۷۹، ص ۴۳-۴۱.</ref>
 +
 +
ابوالفتح عبدالرحمان خازنى، دیگر مکانیکدان و فیزیکدان اسلامى است. او در شهر مرو به دنیا آمد و در دستگاه سلجوقیان به امور علمى پرداخت. مشهورترین اثر وى میزان الحکمه (نوشته حدود ۵۱۵ ق) و از مهم‌ترین کتابهاى علم الحیل است. مکانیک آبگونه‌ها (هیدرولیک)، ایستاب‌شناسى (هیدرواستاتیک)، به ‌ویژه دیدگاههاى وى درباره گرانیگاه، تعادل اجسام، وزن مخصوص، چگالى سنجى، بالابرها، ترازوها، زمان سنج ها و فنون ساختن و بکار بستن ابزارهایى در این زمینه، جملگى نشان دهنده تبحر او در حوزه دانش مکانیک به ‌شمار مى‌رود.
 +
 +
از دیگر دانشمندان مسلمانِ در این زمینه، ابن‌هیثم بصرى، جیانى قُرطبى و البته [[ابوریحان بیرونی|ابوریحان بیرونى]] را مى‌توان نام برد. پژوهش هاى ابوریحان بیرونى در بدست آوردن وزن مخصوص پنج مادّه و کانى امروزه آن چنان به معیارهاى قرن بیستمى ما نزدیک است که تعجب همگان را برمى‌انگیزد.
 +
 +
هرگاه از دید کارکردگرایانه به دستاوردهاى مهندسان اسلامى بپردازیم و طراحى انواع آلات سرگرمى و شعبده‌بازى و بالابرهاى آب را به کنارى بنهیم، مهم‌ترین دستاورد مسلمانان در حوزه علم حیل، آشنا ساختن اروپا با باروت و سلاحهاى آتشین است. پیشینه ذکر استفاده از انواع سلاح هاى آتشین در جنگ ها و به ‌ویژه هنگام محاصره شهرها به سده هشتم هجرى مى‌رسد. [[ابن خلدون|ابن ‌خلدون]] در کتاب العبر از کاربرد انواع سلاح هاى آتشین و آن هم نه فقط در بکاربردن توپها و انواع ابتدایى توپ هاى دستى (شمخال) یا تفنگ ها، بلکه در انواع گوناگونى از پرتابه‌ها در نبردهاى سلاطین اسلامى افریقا یاد کرده است.
 +
 +
بررسى آراى چند تن از دانشمندان اسلامى درباره این پرتابه‌ها، نوشته‌هاى شهاب ‌الدین ‌بن فضل‌اللَّه العمرى، ابن‌ ارنبخاء و حسن الرماح، ما را با دنیاى عجیب و شگفتى‌آور سلاح هاى آتشین آشنا مى‌سازد.<ref>دانشنامه جهان اسلام، ج۱، ذیل «باروت».</ref>
  
 
==پانویس==
 
==پانویس==
 
{{پانویس}}
 
{{پانویس}}
 
+
==منابع==
==منبع==
+
* علی اکبر ولایتی، فرهنگ و تمدن اسلامى‌، ص ۴۲ تا ۴۴.
علی اکبر ولایتی، فرهنگ و تمدن اسلامى‌، ص 42 تا 44
 
  
 
[[رده:علوم]]
 
[[رده:علوم]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۰ فوریهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۱۱:۲۶

این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.

Icon book.jpg

محتوای فعلی بخشی از یک کتاب متناسب با عنوان است.

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)


دانش مکانیک نزد مسلمانان «علم الحیل» خوانده مى‌شد. علم حیل، دانش یا شناخت ابزارهاى شگردساز در اصطلاح پیشینیان بود که بر اساس آن، معرّف آشنایى با انواع وسایلى بود که هر یک کارى انجام مى‌دادند.

هر چند برخى از اندیشه‌هایى که در کتاب هاى مربوط به حیل آمده است در خاور دور و ایران ریشه دارد، به ‌یقین مهندسى اسلامى را مى‌توان دنباله سنت خاورمیانه و مدیترانه دانست. مصریان و رومیان در مکانیک پیشرفت هاى فراوانى کرده بودند اما سهم یونانیان از همه بیشتر بود.

در دوره خلفاى بزرگ عباسى در بغداد، بسیارى از آثار یونانى و گاهى سریانى به عربى ترجمه شد که از جمله کتاب پنوماتیک نوشته فیلون بیزانسى (بوزنطى) و مکانیک نوشته هرون اسکندرانى و رساله‌اى از ارشمیدس درباره ساعت هاى آبى را مى‌توان نام برد.

بررسى و برآورد توان مهندسان مسلمان کار ساده‌اى نیست، ساختن و سوارکردن وسایل به توانایى در هندسه مسطحه و حساب و اندازه‌گیرى مساحت ها نیاز داشت، هر چند سوارکردن ابزار معیار منسجمى نداشت، اما علت کامیابى مهندسان مسلمان در ساخت ابزارهاى نوین، چون مجسمه‌اى با حرکات خودکار و فواره‌هاى مکانیکى این بود که آنان در طرح این ابزار از دانش تجربى استاتیک (ایست‌شناسى) استفاده مى‌کردند و نیز مى‌توانستند قطعات لازم را از موادى که داشتند ببُرند، شکل‌ بدهند و سوار کنند.[۱]

نخستین مهندسان عالم اسلام سه برادر به نامهاى احمد و محمد و حسن، فرزندان موسى بن شاکر، مشهور به بنو موسى بودند. کتاب الحیل بنو موسى نخستین اثر مدون شناخته شده در زمینه مکانیک در جهان اسلام به ‌شمار مى‌رود. در این کتاب، یکصد دستگاه شرح داده شده‌اند که بیشتر آنها به ‌صورت خودکار و با استفاده از خواص مکانیکى سیالات کار مى‌کنند. این وسایل شامل انواع فواره‌هاى خودکار، ساعت هاى آبى، انواع بالابرهاى آب و چرخ هاى چاه، آفتابه‌هاى خودکار و وسایلى مانند این هستند. نکته جالب در مورد پژوهش هاى این سه برادر آن است که آنان پانصد سال پیش از اروپا و براى نخستین بار، میل‌لنگ را در حوزه دانش هاى فنى بکار برده‌اند.[۲]

دیگر مهندس مشهور اسلامى و نامدارترین مکانیک مسلمان جَزَرى است. او در نیمه دوم سده ششم یا آغاز سده هفتم هجرى در شهر آمِد یا دیار بکر امروزى مى‌زیست. کتاب مشهور او در مورد مکانیک، کتاب «فى معرفة الحیل الهندسیة» یا «الجامع بین العلم والعمل النافع فى صناعة الحیل» نام دارد که آن را به درخواست امیر دیار بکر، نوشت. کتاب جزرى جامع علم و عمل است یعنى هم کتابى نظرى و هم عملى به ‌شمار مى‌رود. او مقام رئیس الاعمال به معنى «رئیس مهندسان»، را نیز داشته است؛ در هنر رسم فنى مهارت داشت؛ همچنین در تشریح مطالبى که در ذهن داشته و در وصف آسان و ساده دقیق‌ترین و پیچیده‌ترین ابزارها استاد بوده است.

کتاب وى بهترین نوشتار درباره ابزارهاى مکانیکى و هیدرولیکى در سده‌هاى میانه است و در آن، واقعاً بین علم و عمل، مباحث نظرى و راههاى عملى را مطرح کرده است. این کتاب به شش بخش (نوع) تقسیم شده است:

  1. ساعت هاى آبى و شمعى
  2. وسایل سرگرم‌کننده
  3. وسایلى براى شستن دست و صورت و وضو گرفتن
  4. فواره‌ها و نی هاى دایمى
  5. ماشین هایى براى بالاکشیدن آب
  6. وسایل جزئى و گوناگون دیگر.

ارزش این کتاب به اهمیت روش ها و شیوه‌ها و اجزاى آن منحصر نمى‌شود، بلکه جزئیات روش ساختن هر وسیله با تفصیل تمام و آن هم توسط شخصى که خود صنعتگر ماهرى بوده شرح داده شده است.[۳]

ابوالفتح عبدالرحمان خازنى، دیگر مکانیکدان و فیزیکدان اسلامى است. او در شهر مرو به دنیا آمد و در دستگاه سلجوقیان به امور علمى پرداخت. مشهورترین اثر وى میزان الحکمه (نوشته حدود ۵۱۵ ق) و از مهم‌ترین کتابهاى علم الحیل است. مکانیک آبگونه‌ها (هیدرولیک)، ایستاب‌شناسى (هیدرواستاتیک)، به ‌ویژه دیدگاههاى وى درباره گرانیگاه، تعادل اجسام، وزن مخصوص، چگالى سنجى، بالابرها، ترازوها، زمان سنج ها و فنون ساختن و بکار بستن ابزارهایى در این زمینه، جملگى نشان دهنده تبحر او در حوزه دانش مکانیک به ‌شمار مى‌رود.

از دیگر دانشمندان مسلمانِ در این زمینه، ابن‌هیثم بصرى، جیانى قُرطبى و البته ابوریحان بیرونى را مى‌توان نام برد. پژوهش هاى ابوریحان بیرونى در بدست آوردن وزن مخصوص پنج مادّه و کانى امروزه آن چنان به معیارهاى قرن بیستمى ما نزدیک است که تعجب همگان را برمى‌انگیزد.

هرگاه از دید کارکردگرایانه به دستاوردهاى مهندسان اسلامى بپردازیم و طراحى انواع آلات سرگرمى و شعبده‌بازى و بالابرهاى آب را به کنارى بنهیم، مهم‌ترین دستاورد مسلمانان در حوزه علم حیل، آشنا ساختن اروپا با باروت و سلاحهاى آتشین است. پیشینه ذکر استفاده از انواع سلاح هاى آتشین در جنگ ها و به ‌ویژه هنگام محاصره شهرها به سده هشتم هجرى مى‌رسد. ابن ‌خلدون در کتاب العبر از کاربرد انواع سلاح هاى آتشین و آن هم نه فقط در بکاربردن توپها و انواع ابتدایى توپ هاى دستى (شمخال) یا تفنگ ها، بلکه در انواع گوناگونى از پرتابه‌ها در نبردهاى سلاطین اسلامى افریقا یاد کرده است.

بررسى آراى چند تن از دانشمندان اسلامى درباره این پرتابه‌ها، نوشته‌هاى شهاب ‌الدین ‌بن فضل‌اللَّه العمرى، ابن‌ ارنبخاء و حسن الرماح، ما را با دنیاى عجیب و شگفتى‌آور سلاح هاى آتشین آشنا مى‌سازد.[۴]

پانویس

  1. دونالدز هیل، مهندسى مکانیک در میان مسلمانان، ترجمه معصومى همدانى، نشر دانش، س ۳، ش ۴، ص ۵-۴.
  2. دانشنامه جهان اسلام، ج۴، ذیل «بنوموسى» (محمدجواد ناطق).
  3. ابوالعز جزرى، الجامع بین‌العلم والعمل، النافع فى صناعة الحیل، ترجمه محمدجواد ناطق، تهران، ۱۳۷۹، ص ۴۳-۴۱.
  4. دانشنامه جهان اسلام، ج۱، ذیل «باروت».

منابع

  • علی اکبر ولایتی، فرهنگ و تمدن اسلامى‌، ص ۴۲ تا ۴۴.