آیه فطرت: تفاوت بین نسخهها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(تعیین رده و ویرایش جزیی متن) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | آیه 30 [[سوره روم]]/30 را «آیه فطرت» گفتهاند.<ref> الفصول المهمه، ج 1، ص 426؛ تفسیر موضوعى، جوادى، ج 1، ص 148.</ref> این آیه به سرشت الهى و نوع آفرینش انسانها پرداخته است و خطاب به پیامبر صلى الله علیه و آله مىفرماید: توجه خودت را به طور كامل به سوى دین معطوف كن و ملازم همان چیزى باش كه سرنوشت و نوع آفرینش تو (فطرت) اقتضا مىكند؛ آن نوع آفرینش كه خدا انسانها را بر آن سرشته و آفریده است: | |
| − | + | {{قرآن در قاب| فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفًا فِطْرَةَ اللَّهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْهَا لَا تَبْدِيلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذَلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لَا يَعْلَمُونَ |سوره=30|آیه=30}} | |
| − | آیه 30 [[سوره روم]]/30 را «آیه فطرت» گفتهاند.<ref> الفصول المهمه، ج 1، ص 426؛ تفسیر موضوعى، جوادى، ج 1، ص 148.</ref> این آیه به سرشت الهى و نوع آفرینش انسانها پرداخته است و خطاب به پیامبر صلى الله علیه و آله مىفرماید: توجه خودت را به طور كامل به سوى دین معطوف كن و ملازم همان چیزى باش كه سرنوشت و نوع آفرینش تو (فطرت) اقتضا مىكند؛ آن نوع آفرینش كه خدا انسانها را بر آن سرشته و آفریده است: | ||
بر اساس تفسیرى، مفاد آیه این است كه [[احكام]] دین به ویژه احكام ریشهاى و پایهاى دین، با فطرت انسانى موافق است.<ref> معارف قرآن، ص 33.</ref> | بر اساس تفسیرى، مفاد آیه این است كه [[احكام]] دین به ویژه احكام ریشهاى و پایهاى دین، با فطرت انسانى موافق است.<ref> معارف قرآن، ص 33.</ref> | ||
| سطر ۱۱: | سطر ۱۰: | ||
علی خراسانی، دائرةالمعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 395 | علی خراسانی، دائرةالمعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 395 | ||
[[رده:آیههای با عناوین خاص]] | [[رده:آیههای با عناوین خاص]] | ||
| + | [[رده:آیات سوره روم]] | ||
نسخهٔ ۴ سپتامبر ۲۰۱۲، ساعت ۱۰:۰۷
آیه 30 سوره روم/30 را «آیه فطرت» گفتهاند.[۱] این آیه به سرشت الهى و نوع آفرینش انسانها پرداخته است و خطاب به پیامبر صلى الله علیه و آله مىفرماید: توجه خودت را به طور كامل به سوى دین معطوف كن و ملازم همان چیزى باش كه سرنوشت و نوع آفرینش تو (فطرت) اقتضا مىكند؛ آن نوع آفرینش كه خدا انسانها را بر آن سرشته و آفریده است:
بر اساس تفسیرى، مفاد آیه این است كه احكام دین به ویژه احكام ریشهاى و پایهاى دین، با فطرت انسانى موافق است.[۲]
پانویس
منابع
علی خراسانی، دائرةالمعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 395
