آیه 273 بقره: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | ==متن | + | ==متن آيه== |
| − | + | {{قرآن در قاب|«لِلْفُقَرَاء الَّذِينَ أُحصِرُواْ فِي سَبِيلِ اللّهِ لاَيَسْتَطِيعُونَ ضَرْبًا فِي الأَرْضِ يَحْسَبُهُمُ الْجَاهِلُ أَغْنِيَاء مِنَ التَّعَفُّفِ تَعْرِفُهُم بِسِيمَاهُمْ لاَيَسْأَلُونَ النَّاسَ إِلْحَافًا وَ مَا تُنفِقُواْ مِنْ خَيْرٍ فَإِنَّ اللّهَ بِهِ عَلِيمٌ».|سوره=2|آیه=273}} | |
| + | |||
| + | ==ترجمه آیه== | ||
(اين صدقات) براى آن (دسته از) نيازمندانى است كه در راه خدا فرومانده‌اند و نمى توانند (براى تأمين هزينه زندگى) در زمين سفر كنند. از شدت خويشتن دارى، فرد بى اطلاع آنان را توانگر مى پندارد. آن ها را از سيمايشان مى شناسى. با اصرار، (چيزى) از مردم نمى خواهند و هر مالى (به آنان) انفاق كنيد، قطعاً خدا از آن آگاه است. | (اين صدقات) براى آن (دسته از) نيازمندانى است كه در راه خدا فرومانده‌اند و نمى توانند (براى تأمين هزينه زندگى) در زمين سفر كنند. از شدت خويشتن دارى، فرد بى اطلاع آنان را توانگر مى پندارد. آن ها را از سيمايشان مى شناسى. با اصرار، (چيزى) از مردم نمى خواهند و هر مالى (به آنان) انفاق كنيد، قطعاً خدا از آن آگاه است. | ||
نسخهٔ ۳۰ اوت ۲۰۱۲، ساعت ۰۵:۲۸
متن آيه
ترجمه آیه
(اين صدقات) براى آن (دسته از) نيازمندانى است كه در راه خدا فرومانده‌اند و نمى توانند (براى تأمين هزينه زندگى) در زمين سفر كنند. از شدت خويشتن دارى، فرد بى اطلاع آنان را توانگر مى پندارد. آن ها را از سيمايشان مى شناسى. با اصرار، (چيزى) از مردم نمى خواهند و هر مالى (به آنان) انفاق كنيد، قطعاً خدا از آن آگاه است.
نزول
محل نزول:
این آیه در مدینه بر پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله نازل گردیده است. [۱]
شأن نزول:[۲]
«شیخ طوسی» گوید: امام محمدباقر عليه‌السلام فرمودند: اين آيه درباره اصحاب صفه نازل گرديده است.[۳]
پانویس
- ↑ طبرسی، مجمع البيان في تفسير القرآن، ج 1، ص 111.
- ↑ محمدباقر محقق، نمونه بينات در شأن نزول آيات از نظر شیخ طوسی و ساير مفسرين خاصه و عامه، ص 100.
- ↑ صاحبان كشف الاسرار از عامه و روض الجنان و مجمع البيان از خاصه گويند: اين آيه درباره اصحاب صفه نازل شده چنان كه كلبى نيز از ابن عباس روايت كرده است و صاحب مجمع‌البيان بنا به نقل از امام باقر عليه‌السلام گويد: اينان چهارصد نفر بودند كه در مدينه جاى داشتند و داراى مكان مخصوصى نبودند و نيز داراى خويشاوند و قبيله اى هم نبودند كه به آن‌ها پناه ببرند و جاى آن‌ها در مساجد بود و در هر جنگى شركت مي‌كردند و مطيع دستورات پيامبر اسلام مى بودند و خداوند مردم را ترغيب فرمود كه از اينان نگهدارى نمايند.
منابع
- قرآن کریم، ترجمه محمدمهدی فولادوند.
- محمدباقر محقق، نمونه بينات در شأن نزول آيات از نظر شیخ طوسی و ساير مفسرين خاصه و عامه، انتشارات اسلامی، تهران، 1361 ش.
- فضل بن حسن طبرسی، مجمع البيان في تفسير القرآن، انتشارات ناصرخسرو، تهران، 1372 ش.
پیوندها
