نمایش مبدأ برای سعیر

یکی از نامهای [[دوزخ]] در [[قرآن|قرآن کریم]]، «سعیر» است که به معنی آتش فروزان می باشد.

==واژه شناسى «سعیر»==

این واژه در اصل به معناى افروخته شدن چیزى و بالا آمدن آن است. بدین جهت به آتشى که زبانه مى کشد و بالا مى آید، «سعیر» گفته مى شود. [[ابن فارس]] مى گوید: السین و العین و الراء أصل واحد یدلّ على اشتعال الشىء و اتّقاده و ارتفاعه. من ذلک السعیر سعیر النار.<ref>معجم مقاییس اللغة: ج۳، ص۷۵ (مادّه «سعر»).</ref> «س ع ر»، ریشه اى است که بر شعله کشیدن، آتش زدن و بالا رفتن دلالت دارد. از همین واژه است سعیر النار (شعله آتش).

==«سعیر» در قرآن و حدیث==

در [[قرآن]] واژه «سعیر»، شانزده بار<ref>با مشتقات آن، نوزده مرتبه مى شود: سُعُر، دو مرتبه و سُعّرت یک مرتبه و سعیر شانزده مرتبه.</ref> و فعل «سُعِّرتْ» یک بار آمده است. در قرآن، واژه «سعیر» گاهى در توصیف آتش [[دوزخ]] بکار رفته است. مانند [[آیه]]: {{متن قرآن|«مَّأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ کلَّمَا خَبَتْ زِدْنَهُمْ سَعِیرًا»}}؛<ref>[[سوره اسراء]]: آیه ۹۷.</ref> جایگاهشان دوزخ است، هر زمان آتش آن فرونشیند، شعله تازه اى بر آنان مى افزاییم!

و گاهی این واژه در برابر «جنّت ([[بهشت]])» قرار گرفته است، مانند: {{متن قرآن|«فَرِیقٌ فِى الْجَنَّةِ وَ فَرِیقٌ فِى السَّعِیرِ»}}؛<ref>[[سوره شوری]]: آیه۷.</ref> گروهى در بهشت و گروهى در آتش سوزان اند.

و تعبیر {{متن قرآن|«أَصْحَابِ السَّعِیرِ»}}<ref>[[سوره فاطر]]: آیه۶، [[سوره ملک]]: ۱۰ـ۱۱.</ref> در چند آیه دیگر، قرینه است که «سعیر» علاوه بر معناى وصفى، یکى از نامهاى دوزخ نیز هست. 

در [[حدیث|احادیث]] نیز از دوزخ با عنوان «سعیر» یاد شده است، مانند: «حرّ السعیر» و «عذاب السعیر».<ref>ر.ک: ص۲۷. (فصل یکم: نامهاى دوزخ/ سعیر «آتش پرشراره»).</ref>

==پانویس== 
<references />
==منابع==
*محمد محمدی ری شهری، بهشت و دوزخ از نگاه قرآن و حدیث، ج۲، قم: دارالحدیث، چاپ اول، ۱۳۸۹ش، ص۵۵، در دسترس در [http://lib.qhu.ac.ir/n2021-e25195-p55.html پایگاه اطلاع رسانی حدیث شیعه]، بازیابی: ۱۶ اردیبهشت ۱۳۹۳.

[[رده: واژگان قرآنی]]
[[رده:جهنم]]