نمایش مبدأ برای خُبث

{{نیازمند ویرایش فنی}}
خبث به معنای  ناپاكى، پليدى است.

== واژه خبث در قرآن ==

و البلد الطيب يخرج نباته باذن ربه و الذى خبث لا يخرج الاّ نكدا: سرزمين پاك رستنيش به اذن خداوندگارش برويد، و آن كه پليد و ناپاك است جز اندك نرويد . <ref> اعراف:58 </ref>

== واژه خبث در روایات ==

اميرالمؤمنين (ع) : «انّما انتم اخوان على دين الله ، ما فرّق بينكم الاّ خبث السرائر و سوء الضمائر» : شما مسلمانان ـ از نظر دين خدا و طبق قانون اسلام ـ برادر يكديگر مى باشيد، چيزى جز ناپاكى درونها و بدى نيتها شما را از يكديگر جدا نساخته است . <ref> نهج : خطبه 113 </ref>

امام سجّاد (ع) : «الذنوب التى تردّ الدعاء : سوء النيّه و خبث السريرة» : گناهانى كه موجب مى شوند دعا مردود گردد و به اجابت نرسد عبارتند از : بدى نيت و ناپاكى درون .<ref>  بحار:73/376 </ref>

رسول الله (ص) : «سيأتى على امتى زمان تخبث فيه سرائرهم و تحسن فيه علانيتهم طمعا فى الدنيا ...» : روزگارى بر امت من فرا رسد كه به هدف دستيابى به دنيا درونهاشان پليد و برونهاشان آراسته و زيبا باشد . <ref> بحار:18/146 </ref>
«شوم الدار ضيقها و خبث جيرانها» : نحوست خانه تنگى آن و ناپاكى همسايگانش مى باشد .<ref>  بحار:64/198 </ref>


==پانویس == 
<references />

== منبع ==
*سید مصطفی حسینی دشتی، فرهنگ معارف و معاریف. 

[[رده:واژگان قرآنی]]