نمایش مبدأ برای خضوع

{{منبع الکترونیکی معتبر|ماخذ=پایگاه}}

یکی از فضائل اخلاقى، خضوع است. خضوع به معناى خوارى، خودشکنى، زارى و فروتنى است و گفته شده که خشوع به معناى خضوع نزديک است با اين تفاوت که خضوع فروتنى و خشوع در صورت و چشم در بدن و گران است به طورى که نگاهش به طرف پايين و صدايش کوتاه باشد.

استکانت هم به معناى خضوع است که ممکن است در برابر خدا و در مقام عبادت و بندگى باشد و يا در برابر بندگان و مردم.

پس خضوع عبادت است از حالت نرمش و رامى و فرمانبردارى که موجب مى‌شود انسان در مقام پيروى از دستورهاى خدا فرمانبردار و گوش به فرمان باشد.

خضوع از مبادى اطاعت و بندگى است همان طورى که سرکشى و تطاول از مبادى و علل معصيت است، از اين رو يکى از آداب و باطن عبادات، از جمله نماز و تلاوت قرآن خضوع است و در روايتى [[امام صادق]] عليه السلام مى‌گويد: "من قرأ القرآن ولم يخضع ولم يرق قلبه ولا ينشى حزنا و وجلا فى سره فقد استهان بعظم شأن الله تعالى و خسر خسرانا مبينا فقارى القرآن محتاج الى ثلاثة اشياء قلب خاشع و بدن فارغ موضع خال"؛ هر که قرآن بخواند و خاضع نشود و دلش نرم نگردد و اندوه و ترسيمى در دل او پديد نيايد، شأن عظيم خداى تعالى و حقير شمرده و زيانکار آشکار است.

==منابع==
* [http://thesaurus.islamicdoc.org/thesaurus/ خضوع، اصطلاحنامه جامع علوم اسلامی] بازیابی: 3 اسفند 92.

[[رده:صفات پسندیده]]
[[رده:اخلاق فردی]]