متین اصفهانی

این صفحه مدخلی از اثر آفرینان است

(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)

متین اصفهانی، عبدالرضا

قرن: 12

(1175-1103ق)

شاعر، متخلص به متین. نسبش به مالك اشتر نخعى مى‌رسد. پدرش اهل نجف بود، مدتى در اصفهان اقامت گزید و متین در این شهر به دنیا آمد. او از شعراى دوره‌ى زندیه بود. در بیست سالگى پس از فراگیرى فنون شعر در اصفهان در زمان شاه عالم بهادر (1124-1119 ق) به هندوستان رفت و ملازمت برهان‌الملك سعادتعلى‌خان نیشابورى، ناظم ناحیه‌ى اوده را اختیار نمود.

بعد از او به ملازمت ابومنصورخان صفدر جنگ نیشابورى، جانشین برهان‌الملك رسید. متین در اكثر اشعارش از محمدعلى حزین پیروى مى‌كرد و در فن معما نیز مهارت داشت. وى در 1175 ق به بنگاله رفت و در آنجا درگذشت. صاحب «نتایج الافكار» سال مرگ وى را 1075 ق ذكر كرده است و همچنین پاره اى از منابع نام او را عبدالرزاق آورده‌اند. از آثارش: «دیوان» شعر، حدود دوازده هزار بیت.