سعیر: تفاوت بین نسخه‌ها
(←منبع) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | یکی از نامهای دوزخ در قرآن، «سعير» است. | |
| − | یکی از نامهای دوزخ در قرآن، «سعير» است . | ||
| − | == واژه شناسى «سعير» == | + | ==واژه شناسى «سعير»== |
| − | اين واژه در اصل به معناى افروخته شدن چيزى و بالا آمدن آن است . بدين جهت به آتشى كه زبانه مى كشد و بالا مى | + | اين واژه در اصل به معناى افروخته شدن چيزى و بالا آمدن آن است. بدين جهت به آتشى كه زبانه مى كشد و بالا مى آيد، «سعير» گفته مى شود. ابن فارس مى گويد: السين و العين والراء أصل واحد يدلّ على اشتعال الشىء و اتّقاده و ارتفاعه. من ذلك السعير سعير النار.<ref>معجم مقاييس اللغة: ج۳، ص۷۵. (مادّه «سعر»)</ref> س ع ر، ريشه اى است كه بر شعله كشيدن، آتش زدن و بالا رفتن دلالت دارد. از همين واژه است سعير النار. (شعله آتش) |
| − | == واژه «سعير» در قرآن و حديث == | + | ==واژه «سعير» در قرآن و حديث== |
| − | در قرآن | + | در قرآن واژه «سعير»، شانزده بار<ref>با مشتقات آن، نوزده مرتبه مى شود: سُعُر، دو مرتبه و سُعّرت يك مرتبه و سعير شانزده مرتبه.</ref> و واژه «سُعِّرتْ» يك بار آمده است. در قرآن، واژه «سعير» گاهى در توصيف آتش دوزخ بكار رفته است. مانند: {{متن قرآن|«مَّأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ كُلَّمَا خَبَتْ زِدْنَهُمْ سَعِيرًا»}}؛<ref>[[سوره اسراء]]: آيه ۹۷.</ref> جايگاهشان دوزخ است. هر زمان آتش آن فرونشيند، شعله تازه اى بر آنان مى افزاييم! |
| − | + | ولى قرار گرفتن اين واژه در برابر «جنّت (بهشت)» مانند: {{متن قرآن|«فَرِيقٌ فِى الْجَنَّةِ وَ فَرِيقٌ فِى السَّعِيرِ»}}؛<ref>[[سوره شوری]]: آيه۷.</ref> گروهى در بهشت و گروهى در آتش سوزان اند. | |
| − | < | ||
| − | == | + | و تعبير «أصحاب السعير» <ref>[[سوره فاطر]]: آيه۶، [[سوره ملك]]: ۱۰ـ۱۱.</ref> در چند آيه ديگر قرينه اند كه «سعير» علاوه بر معناى وصفى، يكى از نامهاى دوزخ نيز هست. در احاديث نيز از دوزخ با عنوان «سعير» ياد شده است، مانند: «حرّ السعير» و «عذاب السعير».<ref>ر.ك: ص۲۷. (فصل يكم: نامهاى دوزخ/ سعير «آتش پرشراره».</ref> |
| − | *محمد محمدی ری | + | |
| + | ==پانویس== | ||
| + | <references/> | ||
| + | |||
| + | ==منابع== | ||
| + | * محمد محمدی ری شهری، بهشت و دوزخ از نگاه قرآن و حديث، ج2، قم: دارالحدیث، چاپ اول، 1389ش، ص55، در دسترس در [http://lib.qhu.ac.ir/n2021-e25195-p55.html پایگاه اطلاع رسانی حدیث شیعه]، بازیابی: 16 اردیبهشت 1393. | ||
[[رده: واژگان قرآنی]] | [[رده: واژگان قرآنی]] | ||
نسخهٔ ۷ مهٔ ۲۰۱۴، ساعت ۰۵:۴۴
یکی از نامهای دوزخ در قرآن، «سعير» است.
واژه شناسى «سعير»
اين واژه در اصل به معناى افروخته شدن چيزى و بالا آمدن آن است. بدين جهت به آتشى كه زبانه مى كشد و بالا مى آيد، «سعير» گفته مى شود. ابن فارس مى گويد: السين و العين والراء أصل واحد يدلّ على اشتعال الشىء و اتّقاده و ارتفاعه. من ذلك السعير سعير النار.[۱] س ع ر، ريشه اى است كه بر شعله كشيدن، آتش زدن و بالا رفتن دلالت دارد. از همين واژه است سعير النار. (شعله آتش)
واژه «سعير» در قرآن و حديث
در قرآن واژه «سعير»، شانزده بار[۲] و واژه «سُعِّرتْ» يك بار آمده است. در قرآن، واژه «سعير» گاهى در توصيف آتش دوزخ بكار رفته است. مانند: «مَّأْوَاهُمْ جَهَنَّمُ كُلَّمَا خَبَتْ زِدْنَهُمْ سَعِيرًا»؛[۳] جايگاهشان دوزخ است. هر زمان آتش آن فرونشيند، شعله تازه اى بر آنان مى افزاييم!
ولى قرار گرفتن اين واژه در برابر «جنّت (بهشت)» مانند: «فَرِيقٌ فِى الْجَنَّةِ وَ فَرِيقٌ فِى السَّعِيرِ»؛[۴] گروهى در بهشت و گروهى در آتش سوزان اند.
و تعبير «أصحاب السعير» [۵] در چند آيه ديگر قرينه اند كه «سعير» علاوه بر معناى وصفى، يكى از نامهاى دوزخ نيز هست. در احاديث نيز از دوزخ با عنوان «سعير» ياد شده است، مانند: «حرّ السعير» و «عذاب السعير».[۶]
پانویس
منابع
- محمد محمدی ری شهری، بهشت و دوزخ از نگاه قرآن و حديث، ج2، قم: دارالحدیث، چاپ اول، 1389ش، ص55، در دسترس در پایگاه اطلاع رسانی حدیث شیعه، بازیابی: 16 اردیبهشت 1393.
