آيه وصيت: تفاوت بین نسخه‌ها
جز (صفحه‌ای جدید حاوی '- به آيه 106 سوره مائده/5 «آيه وصيّت» مى‌گويند؛<ref> الناسخ والمنسوخ، ابن‌حزم، ص...' ایجاد کرد) |
جز |
||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | ===آیه وصیت=== | |
| − | به | + | به آیه 106 [[سوره مائده]]/5 «آیه وصیّت» مى‌گویند؛<ref> الناسخ والمنسوخ، ابن‌حزم، ص 25؛ الناسخ والمنسوخ، النحاس، مقدمه، ص 35.</ref> زیرا بر لزوم وصیت كردن مؤمنان هنگام [[مرگ]] با شرایط ویژه‌اى فرمان داده است: «یأَیُّهَا الَّذینَ ءَامَنوا شَهدةُ بَینِكُم إِذا حَضَر أَحَدَكُم المَوتُ حِینَ الوَصیّةِ...». |
| − | (ابوجعفر در شأن نزول | + | (ابوجعفر در شأن نزول این آیه گوید): سه نفر تاجر (دو مسیحى به نام تمیم بن اوس دارى و برادرش عدى و یك مسلمان به نام ابن ابى ماریه) به عزم تجارت از [[مدینه]] عازم شام شدند. در میانه راه، ابن ابى ماریه مریض شد. |
| − | او | + | او وصیت نامه‌اى نوشت و در میان وسایل خود پنهان ساخت؛ سپس به آنان وصیت كرد و مال خود را به ایشان تحویل داد تا به اهل و عیالش برسانند. آن دو مسیحى، وسایل ارزشمند او را برداشتند و بقیه را به ورثه‌اش دادند. هنگامى كه ورثه به نامه دست یافتند، موضوع را با آن دو مسیحى در میان گذاشتند و آنان اظهار بى‌اطلاعى كردند. |
| − | هنگامى كه | + | هنگامى كه این ماجرا را به عرض پیامبر رساندند، این آیه نازل شد. پیامبر صلى الله علیه و آله نماز عصر را خواند و تمیم و برادرش را سوگند داد. آنان گفتند: اطلاعى نداریم. پس از مدتى، ظرفى نقره و منقوش به طلا را كه از ابن ابى ماریه بود، نزد آنان یافتند. |
| − | آنان گفتند: ما | + | آنان گفتند: ما این ظرف را از او خریده‌ایم. وقتى این موضوع را به عرض پیامبر صلى الله علیه و آله رساندند، این بخش از آیه بعد نازل شد:<ref> مجمع‌البیان، ج 3، ص 395 و 396.</ref> «فَإِن عُثِر عَلى أَنّهُما...». ([[سوره مائده]]/ 5،107) |
==پانویس == | ==پانویس == | ||
| سطر ۱۵: | سطر ۱۵: | ||
===منابع=== | ===منابع=== | ||
| − | علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن | + | علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 406 |
نسخهٔ ۲۲ ژوئیهٔ ۲۰۱۲، ساعت ۰۸:۳۶
آیه وصیت
به آیه 106 سوره مائده/5 «آیه وصیّت» مى‌گویند؛[۱] زیرا بر لزوم وصیت كردن مؤمنان هنگام مرگ با شرایط ویژه‌اى فرمان داده است: «یأَیُّهَا الَّذینَ ءَامَنوا شَهدةُ بَینِكُم إِذا حَضَر أَحَدَكُم المَوتُ حِینَ الوَصیّةِ...».
(ابوجعفر در شأن نزول این آیه گوید): سه نفر تاجر (دو مسیحى به نام تمیم بن اوس دارى و برادرش عدى و یك مسلمان به نام ابن ابى ماریه) به عزم تجارت از مدینه عازم شام شدند. در میانه راه، ابن ابى ماریه مریض شد.
او وصیت نامه‌اى نوشت و در میان وسایل خود پنهان ساخت؛ سپس به آنان وصیت كرد و مال خود را به ایشان تحویل داد تا به اهل و عیالش برسانند. آن دو مسیحى، وسایل ارزشمند او را برداشتند و بقیه را به ورثه‌اش دادند. هنگامى كه ورثه به نامه دست یافتند، موضوع را با آن دو مسیحى در میان گذاشتند و آنان اظهار بى‌اطلاعى كردند.
هنگامى كه این ماجرا را به عرض پیامبر رساندند، این آیه نازل شد. پیامبر صلى الله علیه و آله نماز عصر را خواند و تمیم و برادرش را سوگند داد. آنان گفتند: اطلاعى نداریم. پس از مدتى، ظرفى نقره و منقوش به طلا را كه از ابن ابى ماریه بود، نزد آنان یافتند.
آنان گفتند: ما این ظرف را از او خریده‌ایم. وقتى این موضوع را به عرض پیامبر صلى الله علیه و آله رساندند، این بخش از آیه بعد نازل شد:[۲] «فَإِن عُثِر عَلى أَنّهُما...». (سوره مائده/ 5،107)
پانویس
منابع
علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 406
