آيه جمعه: تفاوت بین نسخه‌ها
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
(تعیین رده) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | |||
| − | |||
آیه 9 [[سوره جمعه]]/ 62 را كه در آن به حكم [[نماز جمعه]] پرداخته شده، «آیه جمعه» نامیده‌اند.<ref> الاتقان، ج 1، ص 80.</ref> | آیه 9 [[سوره جمعه]]/ 62 را كه در آن به حكم [[نماز جمعه]] پرداخته شده، «آیه جمعه» نامیده‌اند.<ref> الاتقان، ج 1، ص 80.</ref> | ||
در این آیه از مؤمنان خواسته شده كه هنگام اذان ظهرِ جمعه، خرید و فروش را رها كرده به سوى ذكر خدا و نماز جمعه رهسپار شوند: | در این آیه از مؤمنان خواسته شده كه هنگام اذان ظهرِ جمعه، خرید و فروش را رها كرده به سوى ذكر خدا و نماز جمعه رهسپار شوند: | ||
| − | + | {{قرآن در قاب|يأيهَا الَّذينَ ءَامَنوا إِذا نودِىَ لِلصّلَوة مِن يومِ الجُمعَةِ فَاسعَوا إِلى ذِكرِ اللّهِ و ذَرُوا البَيعَ ذلِكُم خَيرٌ لَكُم إِن كُنتم تَعلَمون|سوره=62|آیه=9}} | |
| − | |||
در شأن نزول این آیه آمده است كه پیش از هجرت پیامبر صلى الله علیه و آله به [[مدینه]]، انصار گفتند: یهودیان در هر هفته روز شنبه و نصارا یكشنبه را به [[عبادت]] اختصاص داده‌اند. | در شأن نزول این آیه آمده است كه پیش از هجرت پیامبر صلى الله علیه و آله به [[مدینه]]، انصار گفتند: یهودیان در هر هفته روز شنبه و نصارا یكشنبه را به [[عبادت]] اختصاص داده‌اند. | ||
| سطر ۱۷: | سطر ۱۴: | ||
علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 380 | علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 380 | ||
[[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | [[رده:آیه‌های با عناوین خاص]] | ||
| + | [[رده:آیات سوره جمعه]] | ||
نسخهٔ ۲ سپتامبر ۲۰۱۲، ساعت ۱۰:۰۱
آیه 9 سوره جمعه/ 62 را كه در آن به حكم نماز جمعه پرداخته شده، «آیه جمعه» نامیده‌اند.[۱]
در این آیه از مؤمنان خواسته شده كه هنگام اذان ظهرِ جمعه، خرید و فروش را رها كرده به سوى ذكر خدا و نماز جمعه رهسپار شوند:
در شأن نزول این آیه آمده است كه پیش از هجرت پیامبر صلى الله علیه و آله به مدینه، انصار گفتند: یهودیان در هر هفته روز شنبه و نصارا یكشنبه را به عبادت اختصاص داده‌اند.
براى ما هم مناسب است روزى تعیین شود تا براى عبادت اجتماع كنیم. آن‌ها «یوم العروبه» (نام روز جمعه پیش از اسلام) را براى این كار برگزیدند و نزد اسعد بن زراره اجتماع كردند. اسعد براى آنان نماز خواند و به آنان پند داد و آن روز را به دلیل اجتماعشان «جمعه» نامیدند و این آیه نازل شد.[۲]
پانویس
منابع
علی خراسانی، دائرة‌المعارف قرآن كریم، جلد 1، ص 380
