آيت الله گيلانی: تفاوت بین نسخه‌ها
(←زندگینامه) |
|||
| سطر ۲۰: | سطر ۲۰: | ||
جد این فرزند نورسیده، شیخ عبدالوهاب اهل خراسان بود که به گیلان مهاجرت کرد و در این دیار ساکن شد. شیخ شعبان در کودکی پدر بزرگوارش را از دست داد و تحت حمایت و سرپرستی مادرش که از زنان پاکدامن و آگاه به مسایل دینی بود، قرار گرفت. | جد این فرزند نورسیده، شیخ عبدالوهاب اهل خراسان بود که به گیلان مهاجرت کرد و در این دیار ساکن شد. شیخ شعبان در کودکی پدر بزرگوارش را از دست داد و تحت حمایت و سرپرستی مادرش که از زنان پاکدامن و آگاه به مسایل دینی بود، قرار گرفت. | ||
| − | + | شعبان بعدها در حوزه علمیّه [[نجف اشرف]] با عناوین «گیلانی» و «رشتی» و «رشتی نجفی» و در منطقه گیلان و در نزد گیلانیان مقیم نجف اشرف، به همان عنوان زادگاهش، «دَیوشلی» شهرت یافت، | |
==تحصیلات== | ==تحصیلات== | ||
نسخهٔ ۱۳ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۱۳
آیت الله العظمی شعبان گیلانی غروی (۱۲۷۵ - ۱۳۴۸ ق) از مراجع شیعه، عالم کامل، عارف عاقل، فقیه فاضل، حسن السیره، صافی السریره از اخص بارز این عالم جلیل القدر بود. ایشان در حوزه‌های علمیه به «سلمان عصر» شهرت داشتند.
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
| |
| نام کامل | شعبان دیوشلی لنگرودی گیلانی غروی |
| زادروز | ۱۲۷۵ قمری |
| زادگاه | لنگرود گیلان |
| وفات | ۱۳۴۸ قمری |
| مدفن | نجف - وادی السلام |
|
| |
| اساتید |
حضرات آیات: فاضل ایروانی، فاضل شربیانی، حبیب الله رشتی و ... |
| شاگردان |
آیت‌الله ملا عبدالله ممجد لنگرودی، اشکوری، غروی، رشتی |
| آثار |
صلاة المسافر، كتاب القضاء، أحكام الخلل في الصلاة، المقامات العلمية و ... |
زندگینامه
مهدی بن عبد الوهاب گيلانی در نیمه ی شعبان 1275 قمری در روستای «دَیوشَل» از توابع لنگرود استان گیلان، صاحب فرزندی شد که به یمن آن ماه مبارک اسمش را شعبان نهاد.
جد این فرزند نورسیده، شیخ عبدالوهاب اهل خراسان بود که به گیلان مهاجرت کرد و در این دیار ساکن شد. شیخ شعبان در کودکی پدر بزرگوارش را از دست داد و تحت حمایت و سرپرستی مادرش که از زنان پاکدامن و آگاه به مسایل دینی بود، قرار گرفت.
شعبان بعدها در حوزه علمیّه نجف اشرف با عناوین «گیلانی» و «رشتی» و «رشتی نجفی» و در منطقه گیلان و در نزد گیلانیان مقیم نجف اشرف، به همان عنوان زادگاهش، «دَیوشلی» شهرت یافت،
تحصیلات
تحصیلات مقدماتی را در همان زادگاهش، در نزد آقا شیخ علی دیوشلی فراگرفت. با تشویق ایشان بعضی از مقدمات ادبی را در نزد مرحوم میرزا حسین مدرس لاهیجی در مدرسه علمیه «شعربافان»، واقع در «شعرباف» محله لاهیجان آموخت.
بعد از آن به قزوین مهاجرت کرد و متون فقه و اصول را در آن شهر و در نزد بزرگانی مانند سید علی (صاحب حاشیه بر قوانین) و حاج میرزا عبدالوهاب بهشتی فراگرفت و خود نیز به تدریس سطوح پایینتر پرداخت.
مهاجرت به نجف
آیت‌الله گیلانی پس از تحصیلات مقدماتی در سال ۱۲۹۲ قمری. راهی نجف اشرف شد و سالیان متمادی از ملازمان و خواص اصحاب استاد بزرگوارش و همشهری خود آیت‌الله ملا عبدالله مازندرانی بود و توانست از محضر این فقیه وارسته و مبارز، بهره‌های علمی و معنوی فراوانی ببرد. او علاوه بر تحصیل و کسب علم، خود نیز از مدرسان بزرگ حوزه ی نجفی اشرف به شمار می‌رفت. مخصوصا بعد از رحلت استادش ملاعبدالله مازندرانی، اغلب طلاب و فضلای شمالی محضر این فقیه والامقام، زانوی شاگردی بر زمین زدند.
اساتید
- شیخ عبدالله مازندرانی
- حاج ميرزا حبيب الله رشتی
- فاضل ایروانی
- علامه مامقانی
- فاضل شرابيانی
- سید ابوالقاسم اشکوری
- شیخ زین‌العابدین مازندرانی
از آثار اوست: احکام فقهی، احکام خلل، متاجر، تعادل و تراجيح، کتاب قضا، بحث الفاظ و صلوة مسافر و غيره. سرانجام اين استاد بزرگ صبح روز سه شنبه 24 شوال 1348 در نجف اشرف وفات نمود و در وادی السلام مدفون شد. بعد از او فرزندان ارجمندش حجج اسلام: شيخ عبد الحسين، شيخ ابو الحسن و شيخ مرتضی گيلانی وارث علوم پدر گرديدند.
منبع
سايت شعائر
