محمد قليخان هندوستانی

سيد محمد موسوی فرزند محمد حسين فرزند حامد حسين، یکی از آيات بزرگ شيعه در کشور هندوستان بود. اين سيد اجل اکمل، علامه متکلم اکبر، دانشمند متفکر ارشد، بهترين پهلوان مناظرات، حامل پيام حق در مباحثات، بيانگر حق و عدالت، نشانگر اسلام حقيقت، بالا برنده لوای شريعت، حامی پيامبر ختمی مرتبت صلی الله عليه و آله، یکی از بزرگان علمای مکتب ما در قرن سيزدهم هجری بود. اين گل خوشبوی آل رسول والد سادات ثلاث، که آن آيات عظام حامد حسين، اعجار حسين و سراج حسين که جانها به قربان حسين عليه السلام، همگان از لحاظ خدمات و تأليفات و بيانات و مباحثات در جهان اسلام کم نظير بودند. وجود عزيز آنها پيام آورانی جهان اسلام را و اتمام حجتی جهان بشريت خاصه هندوان را. اين سيد بزرگوار از شاگردان سيد دلدار بود، که از لحاظ علم و کمال فضل و بيان، گوی سبقت را از اقران خويش ربود و سالها در شعاع وسيع خود خدماتی ارزنده نمود، که آثار او دال بر احاطه دانشهای بی کران اوست. رساله عدالت یا عدالت علويه، برهان سعادت، کشف ضغاين، تشييد مطاعن. همچنين مصارع الافهام و تقريب الافهام از آثار گرانبهای اوست. معظم له مفتی مسلمانان هند بود. در سال 1188 به جهان ديده گشود و در سال 1268 (در هندوستان) از جهان فانی ديده فرو بست و به اجداد عظام خويش ملحق گشت. خاندان اين بزرگوار نيز چون سيد دلدار از اجله علمای هند بودند. بالاخص حامد حسين صاحب عبقات که اين فقير درجای خود متواضعانه به او عرض ادب می نمايد. و مؤدبانه دست او را می بوسد. چه آنکه امثال ايشان وزارت در بار مولا را برای هميشه ابلاغ گرفتند. و فقيران بُله را به ديار خراب تنها گذاشتند. هر چند ميدان وسيعی برای بازماندگان جهت ربودن گوی سبقت باقی گذاشتند و خود در ملأ اعلی نظاره گر زمينيان گشتند، و هنگام عروج مطهری و صدر شهيد و... به روانشان کفهای شادی زدند. و بر غافلان و بی خبران حسرتها خوردند.

منابع

سایت شعائر