مجید (اسم الله)
لفظ «مجيد» در قرآن چهار بار آمده و در دو مورد اسم خدا قرار گرفته است و در دو مورد ديگر قرآن با آن توصيف شده است، چنان كه مي‌فرمايد:
1 - «رَحْمَةُ اللّهِ وَ بَرَكاتُهُ عَلَيْكُمْ أَهْلَ البَيْتِ انَّهُ حَمِيدٌ مَجِيدٌ»(هود، 73). [۱]
«رحمت و بركات خدا بر شما اهل بيت است و او ستوده و بزرگوار است».
2 - «وَ هُوَ الغَفُورُ الوَدُود؛ ذُوالعَرْشِ المَجِيدِ»(بروج، 14 - 15).
«او است بخشاينده و مهربان صاحب عرش و بزرگوار».
«ابن فارس» مي‌گويد: «مجد» عبارت از اين است كه چيزي به درجه نهائي برسد و عرب آن را در صفات زيبا بكار مي‌برد، مثلاً فردي كه از نظر كَرَم در رده بالائي قرار گيرد به عمل او «مجد» گفته مي‌شود و او را «ماجد» مي‌خوانند، و چون كرمي بالاتر از كرم خدا نيست، خدا ماجد و مجيد است.
«راغب» مي‌گويد: «مجد» گستردگي در كرم و جلال است، اگر خدا را مجيد مي‌ناميم، يا به خاطر برتري ذات و صفات او، و يا گسترش كرم و احسان او است.
ولي ظاهرا «مجد» به معناي رفعت و عظمت است، و مجيد كسي است كه داراي يكي از اين دو مبدأ است، و وسعت در كرم از آثار و مظاهر آن است.
همچنین كلمه مجيد از مجد است كه به معناي كرم و بزرگواري است و مجيد به معناي كريم است و كريم به كسي گويند كه خوان و سفره‌اي گسترده داشته باشد و خيرش براي مردم بسيار باشد .
پانویس
- ↑ ترکیب حمید مجید در این آیه به این معناست كه خداي تعالي به علت حميد و مجيد بودنش منشا و مصدر هر فعل پسنديده و هر كرم وجود است و او از رحمت و بركات خود بر هر كس از بندگانش كه بخواهد افاضه مي‌كند .
منابع
- ترجمه الميزان ج10، ص 486 .
- اسماء و صفات خدا در قرآن، جعفر سبحانی .
