قاسطین: تفاوت بین نسخه‌ها

از دانشنامه‌ی اسلامی
پرش به ناوبری پرش به جستجو
جز
سطر ۱: سطر ۱:
{{نیازمند ویرایش فنی}}
+
اين كلمه - به معناى ستمگران حق ستيز - لقب گروهى از دشمنان [[امام علی]] علیه السلام است كه سركرده آن، معاوية بن ابى سفيان بود.
  
اين كلمه- به معناى ستمگران حق ستيز- لقب گروهى از دشمنان امام علی علیه السلام است كه سركرده آن، معاوية بن ابى سفيان بود. او سال‌ها پيش به حكومت شام رسيده و سخت بدين حكومت دل بسته بود و از آن رو كه امام على (ع) حكومت كسى چون او را بر مسلمانان روا نمى‌دانست، به مخالفت با امام (ع) برخاست. معاويه خونخواهى عثمان را بهانه كرد و جنگى عليه امام على (ع) راه انداخت. اين جنگ، كه به «جنگ صفّين» مشهور است، در شوّال سال 36 ه. آغاز گشت و تا سال 37 ه. ادامه يافت. سرانجام نشانه‌هاى شكست كامل در لشكر معاويه هويدا گشت؛ امّا عمرو بن عاص نيرنگى زد و لشكر را از شكست رهانيد. او قرآن‌ها را بر نيزه كرد و گفت كه خدا و قرآن بايد ميان دو لشكر داورى كنند. عده‌اى از لشكريان امام (ع) نيز فريب خوردند و خواهان آتش‌بس شدند. امام على (ع) بدانان فرمود كه اين نيرنگ است و سپاه شام پيرو قرآن نيست؛ امّا لشكريان و از جمله اشعث بن قيس كندى، نپذيرفتند و امام (ع) را مجبور كردند كه از نبرد بازايستد و تن به «حكميت» دهد. بدين سان، جنگ صفّين- كه كشتگان فراوانى بر جاى نهاد- بدون نتيجه پايان يافت.
+
او سال‌ها پيش به حكومت شام رسيده و سخت بدين حكومت دلبسته بود و از آن رو كه امام على علیه السلام حكومت كسى چون او را بر مسلمانان روا نمى‌دانست، به مخالفت با امام علیه السلام برخاست.
  
==منبع==
+
معاويه خونخواهى عثمان را بهانه كرد و جنگى عليه امام على علیه السلام راه انداخت. اين جنگ كه به «جنگ صفين» مشهور است، در [[شوال ]] سال 36 ه. آغاز گشت و تا سال 37 ه. ادامه يافت. سرانجام نشانه‌هاى شكست كامل در لشكر معاويه هويدا گشت؛ امّا عمرو بن عاص نيرنگى زد و لشكر را از شكست رهانيد.
جمعی از نویسندگان، فرهنگ شیعه، ج1، ص 96
+
 
 +
او قرآن‌ها را بر نيزه كرد و گفت كه خدا و [[قرآن]] بايد ميان دو لشكر داورى كنند. عده‌اى از لشكريان امام علیه السلام نيز فريب خوردند و خواهان آتش‌بس شدند.
 +
 
 +
امام على علیه السلام بدانان فرمود كه اين نيرنگ است و سپاه شام پيرو قرآن نيست؛ امّا لشكريان و از جمله اشعث بن قيس كندى، نپذيرفتند و امام علیه السلام را مجبور كردند كه از نبرد بازايستد و تن به «حكميت» دهد. بدين سان، جنگ صفين - كه كشتگان فراوانى بر جاى نهاد - بدون نتيجه پايان يافت.
 +
 
 +
==منابع==
 +
جمعی از نویسندگان، فرهنگ شیعه، ج1، ص 96.
  
 
[[رده:دشمنان امام علی علیه السلام]]
 
[[رده:دشمنان امام علی علیه السلام]]

نسخهٔ ‏۳۰ ژانویهٔ ۲۰۱۳، ساعت ۰۵:۴۱

اين كلمه - به معناى ستمگران حق ستيز - لقب گروهى از دشمنان امام علی علیه السلام است كه سركرده آن، معاوية بن ابى سفيان بود.

او سال‌ها پيش به حكومت شام رسيده و سخت بدين حكومت دلبسته بود و از آن رو كه امام على علیه السلام حكومت كسى چون او را بر مسلمانان روا نمى‌دانست، به مخالفت با امام علیه السلام برخاست.

معاويه خونخواهى عثمان را بهانه كرد و جنگى عليه امام على علیه السلام راه انداخت. اين جنگ كه به «جنگ صفين» مشهور است، در شوال سال 36 ه. آغاز گشت و تا سال 37 ه. ادامه يافت. سرانجام نشانه‌هاى شكست كامل در لشكر معاويه هويدا گشت؛ امّا عمرو بن عاص نيرنگى زد و لشكر را از شكست رهانيد.

او قرآن‌ها را بر نيزه كرد و گفت كه خدا و قرآن بايد ميان دو لشكر داورى كنند. عده‌اى از لشكريان امام علیه السلام نيز فريب خوردند و خواهان آتش‌بس شدند.

امام على علیه السلام بدانان فرمود كه اين نيرنگ است و سپاه شام پيرو قرآن نيست؛ امّا لشكريان و از جمله اشعث بن قيس كندى، نپذيرفتند و امام علیه السلام را مجبور كردند كه از نبرد بازايستد و تن به «حكميت» دهد. بدين سان، جنگ صفين - كه كشتگان فراوانى بر جاى نهاد - بدون نتيجه پايان يافت.

منابع

جمعی از نویسندگان، فرهنگ شیعه، ج1، ص 96.