عطیه
این مدخل از دانشنامه هنوز نوشته نشده است.
محتوای فعلی بخشی از یک کتاب متناسب با عنوان است.
(احتمالا تصرف اندکی صورت گرفته است)
نام عطيه، همواره در كنار نام جابر بن عبدالله انصارى مطرح مى‌شود كه با هم پس از شهادت امام حسين علیه السلام در اربعين اول به زيارت قبر آن حضرت آمدند و چون جابر نابينا شده بود، عطيه او را در اين زيارت همراهى مى‌كرد.
بنا به برخى نقل ها، هنگام بازگشت اهل بيت از سفر شام در كربلا با جابر و عطيه برخورد كردند. عطية بن سعد بن جناده عوفى، از رجال علم و حديث شيعه بود. وى در زمان خلافت امیرالمومنین علیه السلام در كوفه به دنيا آمد. نام عطيه، به پيشنهاد آن حضرت بر وى نهاده شد.
او از راويان موثق شيعه بود كه حتى در كتب رجالى اهل سنت هم توثيق شده است. وى به جرم تشيع و هوادارى على علیه السلام از سوى حجاج بن يوسف تحت تعقيب بود و به فارس گريخت.
به دستور حجاج، او را گرفتند و چون حاضر نشد على عليه السلام را لعن كند، چهارصد تازيانه بر بدنش زدند و موى سر و ريش او را تراشيدند. از آن پس به خراسان رفت و پس از مدتى به كوفه بازگشت. در كوفه بود تا در سال 111 هجرى درگذشت.[۱]
پانویس
- ↑ معارف و معاريف، ج 4، ص 1567.
منابع
جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشرمعروف.
