طعنه
از گناهان زبان طعن زدن است.
" راغب " در مفردات مى‌نويسد: " طعن زدن با نيزه است و به طور استعاره در عيب گويى و عيب گرفتن و سرزنش به کار مى‌رود.
در " جامع السعادات " آمده است: طعن از کارهاى مذموم است و موجب ضرر دنيوى و عذاب اخروى مى‌شود.
زخـم زبـان گـونـه اى مـردم آزارى اسـت ؛ يـعـنـى سـخـنـى بـر زبـان آوريـم كـه شـخص مقابل را برنجاند.
ضـرب المـثـل معروفى است كه مى گويد: زخم شمشير خوب مى شود، ولى زخم زبان خـوب نـمـى شود. البته اين ضرب المثل يك واقعيت است و احاديث اخلاقى اسلامى نيز آن را تاكيد مى كند و به شدت، زخم زبان زدن و شماتت را نكوهيده است .
حضرت باقر - عليه السلام - مى‌فرمايد:
" فاياکم و الطعن على المومنين ".از طعن زدن به مومنان بپرهيزيد.
و فرمود:
" ما من انسان يطعن فى عين مومن الا مات بشر ميتة و کان قمنا ان لا يرجع الى خير " . هيچ انسانى رو يا روى مومنى به او طعنه نمى‌زند جز اين که به بدترين مردن‌ها مى‌ميرد و سزاوار است که به خير باز نگردد.
امام على(ع) مى فرمايد: طعن اللسان امض من طعن السنان. [۱] زخم زبان از زخم نيزه عميق تر است .
بنابر اين ، انسان نباید به خود اجازه دهد كه كسى را شماتت كند و يا قلب او را با نيش زبان خود به درد آورد.
اینکه هر شخص بـا نـيـش زبـان، ديگرى را برنجاند، هنر نيست ، هنر مرهم بر زخم گذاشتن اسـت ؛ هنر، تحمل يكديگر و سكوت است .
پانویس
- ↑ غرر الحكم ، ص 223.
منابع
- زندگی موفق(رازهای خوب زیستن)، عباس رحیمی.
- طعن، اصطلاحنامه جامع علوم اسلامی، بازیابی: 7 اسفند 92.
