سید ماجد بحرانی

ابو علی حسينی فرزند سيد هاشم بحرينی معروف به سيد ماجد یکی از علمای بزرگ اوايل قرن یازدهم هجری است سيد فقيهی محقق و دانشمندی فصيح و خوش بيان و شاعری اديب بود سيد بيشتر سنوات عمرش در شيراز گذشت و سرانجام به کناره شاه چراغ مدفون شد. سيد از معاصرين با شيخ بهائی بود و از او استفاده نموده و اجازه روايت دارد. سيد علی خان مدنی در سلافه می نويسد: سيد ماجد بزرگتر و عالی مقام تر از آن است که نيازمند به توصيف باشد. درياها از توصيف و تمجيد او شرمنده اند. سيد دانشمند پاک طينتی است که هميشه آرامش و وقار را توأم با علم و ادب دارا بود. او در سال 1028 در شيراز وفات نمود. سيد از اساتيد محسن فيض رحمة الله عليه بود و مرحوم فيض در آغاز کتاب وافی به ذکر استاد و اوصاف وی اشاره نموده است. صاحب روضات می نويسد: اين بزرگوار سيدی محقق و مدقق و سرايندۀ اديب بود در تأليف سليقۀ ارزنده و بی مانند مخصوص به خود داشت گفتار عالمانه خود را در کمال فصاحت و بلاغت و با دقت نظر ايراد می نمود به خود داشت گفتار عالمانه خود را در کمال فصاحت و بلاغت و با دقت نظر ايراد می نمود او به هنگام خطبه سرائی در آغاز نماز جمعه بر اثر شيوائی و فصاحتی که داشت برای شنيدن آن گوشها از هم سبقت می گرفتند و مجذوب او می شدند. از آثار اوست سلاسل حديد، رساله یوسفيه، وجيزه بديعيه، حاشيه شرايع، حاشيه اثنی عشريه، حواشی او بر معالم و تهذيب شيخ و رسالۀ در مقدمه واجب صاحب روضات در اواخر ترجمه جلد هفتم می نويسد: روزی در اصفهان سيد به ملاقات شيخ آمد ضمن مذاکرات آنگاه که سخن از همه جا به ميان آمد شيخ بهائی تسبيح تربتی در دست داشت و آن را حرکت می داد طولی نکشيد سيد ماجد ديد آبی از تسبيح سرازير شد شيخ به سيد گفت وضو گرفتن با چنين آبی جايز است سيد جواب داد خير زيرا اين آب خيالی است و حقيقتی ندارد شيخ جواب او را پسنديد.

منابع

پایگاه شعائر